เคยหมดไฟในการเรียนมหาวิทยาลัยกันไหมคะ?

คือเราเรียนคณะครุศาสตร์ ประถมศึกษา มันงานค่อนข้างเยอะ เนื้อหาค่อนข้างแน่น เรียนครบทุกวิชาและะวิชาที่เกี่ยวกับครู เกี่ยวกับเด็กด้วย แล้วก็เราไม่ได้อยากเป็นแต่เพราะพ่อแม่อยากให้ลูกรับราชการครูสักคน แต่แล้วพอเราเข้ามาเรียนเราไม่มีเพื่อนในสาขาเลย แล้ววงานแต่ละงานส่วนมากจะเป็นงานกลุ่ม แล้วเราไม่มีเพื่อนเลยเวลามีงานก็จะได้ไปอยู่กับคนกลุ่มที่เขาขาดคน แล้วเราไม่กล้าออกความคิดเห็นในงานกลุ่มเลยเพราะเคยออกก็จะโดนเมิน หรือสายตาเพื่อนในกลุ่มจะมองเราแปลกๆ แบบว่ามันแย่อ่ะค่ะ แล้วเราก็เลยไม่กล้าออกความคิดเห็นอีกเลย เรารู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์และด้อยมากๆ เลยค่ะ เราเคยมีเพื่อนนะคะ ตอนเข้าใหม่ๆ กลุ่มแรกเขาจะเอาเราไปพูดลับหลังเราเลยถอยตัวเองออกมา(การพูดลับหลังและใส่หน้ากากใส่กันมันปกติไหมคะ ทำไมเราไม่เคยชินกับมันเลย)  แล้ววเพื่อนกลุ่มที่สอง ช่วงนั้นเราอกหักพอดีค่ะ เราเลยไปปรึกษาเขา แล้วพอเขารู้ว่าเราชอบผู้หญิงด้วยกัน เขาตีตัวอแกห่าง ทำเหมือนเราเป็นคนแปลกๆ สายตาที่มองก็เปลี่ยนไป เขาไม่พูดคุยกับเรา เราพยายามปรับเปลี่ยนตัวเองแล้ว คิดว่าถ้าเราไม่ตีตัวออกห่างเหมือนเพื่อนกลุ่มแรกเราคงมีเพื่อน แต่พอเราทำแล้ว เราโดนเขาตีตัวออหชกห่าแบบว่าชวนไปไหนไม่ไป เพราะรู้ว่าเราชอบผู้หญิง   แต่เราไม่ได้ชอบผู้หญิงไปทั่วนะคะ😭 เราชอบแค่บางคน เราไม่ได้ชอบผู้หญิงทุกคนบนโลกที่เราเจอ  
แล้วใช่ค่ะ จากที่อ่านผ่านมา เราอกหัก เขาเป็นรักครั้วแรก มันทำให้เราตั้งตัวไม่ถูก เรารับกับความเจ้็บปวดนี้ไม่ไหว มันทำให้เราหมดแพชชั่นในการใช้ชีวิต มันทำให้เราไปเรียนวันๆ แบบไม่รู้เรื่องอะไร เมื่อก่อนจะมีเขาคอยรับฟัง มีเขาคอยให้คำปรึกษา มีเขาเป็นเหมือนทุกอย่าง เพื่อนสนิท แฟน น้อง เขาเป็นเหมือนโบกทั้วบของคนที่อยู่คนเดียวมาทั้งชีวิต พอไม่มีเขาเราใช้ชีวิตยากมากเลยค่ะ ตอนมีเขาเราจะมั่นใจ กล้าคิด กล้าทำ กล้าพูด แต่พอไม่มีเขาอยู่ เราอยู่คนเดียวไม่ได้ มันเหนื่อยแบบบอกไม่ถูก แล้ววพอกลับบ้านทีไรคนในหมู่บ้านจะเรียกเราว่าคุณครู พ่อแม่ภูมิใจมากเลยค่ะ ที่มีคนเรียกเราว่าคุณครู เราก็เลยอดทนและะเรียนไปเราหวังว่าสักวันเราจะชอบ ทุกคนว่าเราควรทำไงดีคะ😔