เพื่อนคนนี้เราคบกันมา 5 ปี ในที่ทำงาน มีอะไรก็ช่วยเหลือมาตลอด เวลาที่เขาป่วย ก็หายา หาข้าวให้ ให้ของขวัญวันเกิด ปีใหม่ มาตลอด จนกระทั่งปลายปีที่แล้ว มีคนเข้างานใหม่มาอีกคน เขาเริ่มคุยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันสองสามคน เริ่มพูดหยาบคาย ขึ้นเสียงใส่เรา...และที่น่าเสียใจ คือ เขาด่าและว่าเราต่อหน้าคนอื่นๆ โดยเฉพาะยามอยู่ต่อหน้าคนที่มาใหม่ ขึ้นเสียงใส่ ด่าว่าเราปัญญาอ่อน หาว่าเราไม่ยอมช่วยงานคนที่มาใหม่ ทั้งที่เราบอกก็มีงานเร่งอยู่ ให้เอามาวางไว้ เดี๋ยวทำให้ แต่กลับด่าเราว่าปัญญาอ่อน แค่บอกมาว่าจะช่วยไม่ช่วย อย่างดังต่อหน้าคนมากมาย คือ เรางงมาก ที่พูดไปสรุปใครไม่เข้าใจ เขาพูดจาทำนองนี้มา 3-4 ครั้งแล้ว เราเสียใจมาก...คนที่เคยคบกัน ช่วยกันมาตลอดหลายปี/// มันถึงจุดๆ หนึ่งที่เราทนไม่ไหว สรุป คือ เราเงียบและไม่คุยกับเขา เขาก็เมินใส่ ไม่ขอโทษ ไม่ยอมคุย คุยกับทุกคนรอบข้างตัวเรา ยกเว้นเรา กับทุกคนเขาพูดจาอ่อนหวานใส่ แต่กับเราทำเหมือนไม่มีตัวตน และพูดจาขึ้นเสียง ว่ากล่าว สรุปคือ มิตรภาพมันเป็นเพียงกระดาษบางๆ สำหรับคนบางคนเหรอ สิ่งที่เราทำให้เขาตลอด 5 ปีที่ผ่านมา มันไร้ค่าขนาดนี้เลยเหรอ
เราเฝ้าถามตัวเองว่า จะยอมกลับไปคุยกับเขาหรือไม่ เคยคิดเข้าไป เผื่อเขาเข้าใจเราผิดอะไร แต่เขากลับเมินไม่สนใจ .. จนในที่สุด เราก็ปล่อยมันไป ถึงกลับมาคุยกัน มันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว ความรู้สึก มันเหมือนกระจกที่ปาลงพื้น แตกกระจายไปลแ้ว ทำอย่างไรก็ไม่เหมือนเดิม แถมเรารู้สึกได้ชัดว่าคนรอบข้างเราเริ่มมึนตึง ทั้งที่เราเป็นคนเงียบๆ ไม่เคยไปว่ากล่าวใคร สุดท้ายเราคงต้องย้ายงาน อาจปลายปีนี้ อยู่ไปก็อึดอัดใจเปล่าๆ แต่มันติดอยู่ในใจ ว่าเราผิดอะไร ทำไมคำว่าเพื่อนมันถึงจบลงง่ายๆ แบบนี้โดยไม่มีเหตุผล
เมื่อเพื่อนเปลี่ยนไป ว่าเราต่อหน้าคนอื่นหลายครั้ง ไม่ขอโทษ และทำเมินใส่
เราเฝ้าถามตัวเองว่า จะยอมกลับไปคุยกับเขาหรือไม่ เคยคิดเข้าไป เผื่อเขาเข้าใจเราผิดอะไร แต่เขากลับเมินไม่สนใจ .. จนในที่สุด เราก็ปล่อยมันไป ถึงกลับมาคุยกัน มันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว ความรู้สึก มันเหมือนกระจกที่ปาลงพื้น แตกกระจายไปลแ้ว ทำอย่างไรก็ไม่เหมือนเดิม แถมเรารู้สึกได้ชัดว่าคนรอบข้างเราเริ่มมึนตึง ทั้งที่เราเป็นคนเงียบๆ ไม่เคยไปว่ากล่าวใคร สุดท้ายเราคงต้องย้ายงาน อาจปลายปีนี้ อยู่ไปก็อึดอัดใจเปล่าๆ แต่มันติดอยู่ในใจ ว่าเราผิดอะไร ทำไมคำว่าเพื่อนมันถึงจบลงง่ายๆ แบบนี้โดยไม่มีเหตุผล