อยากเล่าให้ใครสักคนฟัง

สวัสดีครับ ผมอยากมาเล่าระบายความในใจเรื่องความรัก ความรักที่ผิดหวังซ้ำไปซ้ำมาจนตอนนี้ผมเหมือนจะกลัวกับเรื่องความรักไปแล้ว ผมย้ายมาทำงานอยู่ที่จ..ปราจีน ตอนนั้นมากับแฟนก็มาเช่าห้องอยู่มาตอนแรกๆก็ลำบากมากแต่ผมก็ดิ้นรนทุกอย่างจนอะไรๆหลายๆอย่างเริ่มลงตัวแต่แล้ววันนึงแฟนผมก็ได้แอบไปมีคนอื่นแล้วก็ทิ้งผมไป เอาของเอาอะไรไปหมด รถก็เอาไป ช่วงนั้นผมดิ่งมากแต่ผมก็อดทนจนเริ่มดีขึ้น ก็ทำงานทำอะไรไปเรื่อยปกติ จนวันนึงที่บริษัทก็รับพนักงานใหม่เข้ามาก็หลายคน ผมก็นั่งมองนั่งคุยแซวเล่นกับเพื่อนแล้วก็มีจังหว่ะนึงผมได้หันไปเจอกับผู้หญิงคนนึง ผมถึงกับหยุดชะงักเลย เหมือนได้รับรู้เลยกับคำว่า ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเจอเป็นยังไง จากที่คุยเล่นกับเพื่อนผมก็หันไปมองเค้าค้างจนเพื่อนต้องสกิด แล้วเหมือนน้องเค้าจะรู้ว่าผมมอง เค้าก็เหมือนจะเขิลๆหน่อย ตั้งแต่วันนั้น ผมมีความรู้สึกแบบอยากจะไปทำงานทุกวัน เพื่อที่จะได้เจอน้องเค้า จากที่เคยไปทำงานสายบ่อยก็ไม่เคยไปสายอีกเลย
ผมก็ทำงานใช้ชีวิตไป แล้วก็ชอบแอบมองน้องเค้าบ่อยๆ คุยเล่นกับเพื่อนทุกวันเกี่ยวกับน้องเค้า แต่ตัวผมเป็นคนจีบผู้หญิงไม่เก่งไม่กล้าเข้าไปคุยไม่กล้าเค้าไปทักน้องเค้าเลย แต่ใจก็อยากจะเข้าไปขอไลน์นะ แต่ก็ไม่กล้าจริงๆ จนมาคิดได้ว่า ถ้าพนักงานใหม่เข้ามาเข้าจะสร้างกลุ่มสำหรับพนักงานชุดนั้นที่เข้ามาพร้อมกันไว้ แล้วแผนกผมก็มีน้องคนนึงเป็นผู้ชายที่เข้ามาชุดเดียวกับน้องเค้า ผมก็เลยให้มันดึงผมเข้ากลุ่มเพื่อที่จะไปหาไลน์ของน้องเค้า แล้วมันก็เจอจริงๆด้วย ผมนี่อย่างดีใจเลยผมก็กดแอดเพื่อนไปให้ไวเลย น้องเค้าก็รับนะแต่แอดไปผมก็ยังไม่กล้าทักไปอีก กดเข้าไปดูไลน์น้องเค้าทูกกกกวัน จนผมรวบรวมความกล้าแล้วทักไป น้องเค้าก็ยังไม่อ่านผมก็ไม่อะไร ก็ผ่านไปวันสองวัน เค้าก็ยังไม่อ่านใผมก็คิด เค้าคงไม่ตอบหรอกมั้งคนไม่รู้จัก แล้วเย็นวันนั้นก็มีเสียงไลน์เด้งมา เป็นน้องเค้าตอบกลับมาว่า ใครเนี้ยยยย ผมจำได้ดีเลย ผมโคตรดีใจ เรียกเพื่อนที่นั่งข้างๆดู บอกเห้ย น้องเค้าตอบมาแล้วว่ะ แล้วผมก็คุยกับน้องเค้าก็แนะนำตัวคุยไปปกติ จนน้องเค้าจำผมได้ว่าเป็นพี่ที่ทำงาน หลกวันนั้นผมกับน้องเค้าก็คุยกันมาทุกวัน ผมก็ถามน้องเค้านะว่ามีแฟนรึยัง
น้องเค้าตอบว่า มีมั่ง ไม่มีมั่ง ผมก็นึกไปว่ามันก็คือไม่มีแหละ แต่น้องคงตอบแบบกวนๆ เจอกันที่ทำงานก็ยิ้มให้ เวลาเจอก็เขิลๆกันตลอดแต่ไม่เคยพูดคุยกับเลยเวลาอยู่ที่ทำงานพิมพ์คุยกันอย่างเดียว คุยกันไประยะนึงน้องก็บอกว่าโทรคุยกันมั้ยแล้วน้องก็โทรมา เราก็คุยไปเขิลไปเพราะไม่ได้คุยกับใครมานานแล้ว คุยกันครั้งแรกวั้นนั้น ชั่วโมงกว่า แล้วผมก็แคปไปลงในสตอรี่ ตอนแรกก็กลัวๆว่าน้องเค้าจะด่า แต่ผมก็ลงคืนนั้นก่อนจะนอน ตื่นเช้ามาน้องตอบกลับในสตอรี่มา ทีแรกนึกว่าเอาละกูโดนแน่ แต่ลับกันเลย น้องตอบชมมา ว่า น่ารักจัง ผมก็นั่งยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียว หลังจากวันนั้นเราก็โทรคุยกันทุกวันเลย ช่วงแรกกลับจากที่ทำงาน ถ้าว่างๆก็จะโทรคุย แต่พอไปเรื่อยๆ ก็คุยกันนานขึ้นนานขึ้น จนถึงขั้นคาสายกันไว้ตลอดหลังจากกับที่ทำงาน คุยกันตลอดนอนก็คาสายไว้ ใครตื่นก่อนก็ว่างแล้วโทรปลุกกันแต่สวนมากน้องจะโทรปลุกผมไม่ใช่ส่วนมากสิ ทุกวันนั้นแหละ 😆เพราะน้องต้องตื่นตั้งแต่ตี5เพราะน้องมารถรับส่ง ตอนนั้นคือผมมีความสุขมาก แบบไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาตั้งแต่โดนคนเก่าทิ้งไป เหมือนน้องเค้าเข้ามาเติมเต็มทุกอย่างในชีวิต ถึงจะได้อยู่ด้วยกันแค่ที่ทำงานก็เถอะ น้องเป็นคนน่ารักมากก คุยเก่งพูดเก่ง ขี้อ้อน (เออผมลืมบอกน้องอายุ18เพิ่งเรียนจบมาแล้วมาทำงาน) ผมก็ใช้ชีวิตแบบนี้มาเรื่อยๆ แล้วอยู่ๆวันนึงน้องก็มาบอกผมว่า พี่หนูมีอะไรจะบอกแฟนเก่าหนูมาขอคืนดี ผมก็ถามว่าแล้วตอบไปว่าไงน้องก็เงียบไปแปปนึง แล้วก็ชวนคุยเรื่องอื่น ใจผมนี่สั่นเลยผมก็เริ่มคิดแล้วว่าถ้าน้องเค้าปฏิเสธไปน้องเค้าคงไม่บอกเราหรอกก็คงทำเป็นเฉยแล้วปล่อยผ่านไป แต่แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมกลัว จากที่คาสายกันตลอดเริ่มมีวางไปพักนึงแล้วก็โทรมา เดี๋ยวสายตัดไปเองบ้าง จนผมผมต้องถามแบบจริงๆจังๆ ว่าทำไมช่วงนี้แปลกๆไปมีอะไรบอกพี่ตรงๆเลยนะ น้องก็เงียบไปแล้วพูดกลับมาว่า พี่หนูขอโทษ พอได้ยินคำนี้เท่านั้นแหละ ใจสั่นมือสั่นไปหมด ผมก็รู้คำตอบเลยว่าคืออะไร ผมก็ตัดสายทิ้ง อาการเหมือนช็อคไปเลยน้องก็โทรมาทักมาผมก็ไม่ได้ตอบ เหมือนมันหมดแรงไปเลย ตอนนั้นคือใจนึงก็อยากจะจบเพราะในเมื่อน้องเค้าเลือกแฟนเก่า แต่อีกใจก็รักแบบตั้งใจรักมากๆ ไม่ได้คิดเลยว่าจะต้องมาเจอแบบนี้
ผมก็คิดอยู่นาน แล้วเปิดไลน์แชทน้องดู น้องก็พิมพ์มาว่า ขอโทษ แต่หนูรักพี่นะ หนูอยากให้พี่อยู่กับหนู อยู่แบบนี้ได้มั้ย ด้วยเพราะอะไรหลายๆอย่างผมเลยไม่คิดให้ดีว่าจะต้องเจออะไรบ้าง แต่หลักๆเลยก็คงเพราะผมก็รักเค้ามากๆเหมือนกัน สุดท้ายผมก็ยอม แต่ทุกอย่างก็ยังทำเหมือนเดิมคาสายกันทุกวันคุยกันปกติก็มีบางช่วงที่แฟนน้องเค้าจะโทรมาน้องเค้าก็จะวางไปแปปนึงแล้วก็จะรีบโทรมาหาเรา แต่พอนานๆเข้า ผมก็รักมากขึ้นๆ จนมันผูกผันแล้วความคิดผมก็เริ่มเปลี่ยนจากไม่ค่อยอะไรเวลาเค้าคุยกับแฟนก็เริ่มไม่พอใจ เริ่มทะเลาะกันเวลาแฟนเค้าโทรมาแล้วต้องวางสายเรา มันทำให้เราคิดนะว่ายังไงเค้าก็ต้องรักแฟนเค้ามากกว่า ถึงจะคุยกับเราตลอดก็จริงแต่ทุกครั้งที่คนนั้นโทรมาก็เป็นเราที่โดนวางสายแล้วยิงเจ็บไปกว่านั้นคือมาารู้ว่าแฟนน้องเค้าทำงานที่เดียวกับเราแต่อยู่คนละแผนกอยู่คนละกะกัน แล้วเราก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นแต่ก็เป็นผมที่ง้อ ส่วนมากที่ทะเลาะก็เรื่องแฟนเค้าแหละ เราก็ชวนทะเลาะเองแล้วก็ง้อเค้าเองเวลาทะเลาะกันไม่ได้โทรคุยกันมันทำให้รู้เลยว่าผมคงรักเค้ามากจริงๆ แต่สุดท้ายถึงจะรักเค้ามากแค่ไหนเราก็ทำอะไรไม่ได้เพราะถ้าเค้ารักเรามากพอเค้าคงไม่กลับไปหาแฟนเก่าแต่มันก็มีหลายๆอย่างที่ทำให้เรารู้ว่าเค้าก็รักเราเหมือนกัน เนี่ยแหละน้อความรัก มันไม่เคยมีเหตุผลเอาซะเลย และมันคงผิดที่เราด้วยที่ไม่คิดอะไรให้รอบคอบ ไม่คิดว่าจะต้องเจออะไรบ้าง โคตรเจ็บบางทีเห็นเค้าเดินด้วยกัน และก็นั้นแหละสุดท้าย ตัวจริงก็คือตัวจริงยังไงเค้าก็ต้องเลือกแฟนเค้า แล้วเราก็ทำอะไรไม่ได้ แล้วน้องเค้าก็เลิกคุยกับผมไป แต่ตั้งแต่วันนั้นจนถึงทุกวันนี้ผมยังรักน้องเค้าอยู่เลยรักเหมือนวันแรกที่ผมได้บอกรักน้องเค้า ยังเค้าไปส่อง ตต.เค้าไปดูทุกวัน แต่เฟสไลน์เบอร์โทรน้องเค้าบล็อคผมหมด เหลือก็แต่ ตต. ที่ยังได้เข้าไปดู นานๆทีผมก็จะยืมโทรสัพคนนู้นคนนี่โทรไปบ่างแต่น้องเค้าคงไม่อยากคุย คงเป็นเพราะก่อนเลิกคุยผมพูดจาแรงๆใส่น้องเค้าด้วยมั้งน้องเค้าเลยโกรธหรืออาจจะเกลียดผมก็ได้ เลยไม่อยากคุยกับผม แต่ผมก็ขอโทษน้องไปนะขอโทษไปหลายครั้ง แต่มันก็คงเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว แต่ใจผมก็ยังไม่เปลี่ยนเหมือนกัน เคยลองหาคนคุย พยายามเปิดใจ แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนที่เคยรู้สึกกับน้องเค้าสักคน ทุกวันนี้ก็เลยไม่ได้คุยกับใครคงกลัวด้วยแหละกลัวว่าจะเจอแบบเดิมรึป่าวผมก็ถามตัวเองนะ ว่าทำไมถึงรักน้องเค้ามากขนาดนี้ แต่มันก็มีเหตุผลของมันจริงๆนะ ที่ผมรักน้องเค้ามาก 1.คงเพราะน้องเข้ามาในวันที่ผมพึ่งโดนทิ้งมันเลยทำให้รู้สึกว่าน้องเป็นคนที่เข้ามารักษาแผลใจให้เรา 2.เพราะน้องเป็นคนที่ทำให้เราอยากปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นแบบเราอยากทำตัวให้ดีเพราะน้องเค้า 3น้องเป็นคนขยันเป็นเด็กผู้หญิงที่เก่งมากๆคนนึงเรียนจบปุ๊ปก็มาทำงานเลยเพราะอยากแบ่งเบาภาระที่บ้านช่วยปู่ช่วยย่าผ่อนรถ และข้อสุดท้ายเลย เพราะน้องเป็นคนที่เอาเราอยู่เลย
เพราะที่ผ่านมาผมก็เป็นคนดื้อไม่ค่อยฟังใครแต่พอเป็นน้องเรายอมทุกอย่าง จากใจร้อนก็เย็นลง จากขี้เกียจๆก็ขยันขึ้น น้อยมากนะที่ผมจะยอมขนาดนี้ เพราะเหตุผลพวกนี้แหละมั้งมที่ทำให้ผมรักน้องเค้ามากรักมากจริงๆ นี่ก็ผ่านมานานแล้วแต่ความรู้สึกไม่เคยเปลี่ยนเลย รูปที่ถ่ายคู่กันยังอยู่ในโทรศัพท์เลยเพราะไม่กล้าลบ ยังมีรูปถ่ายเก็บอยู่ในกระเป๋าตังค์ ยังเข้าไปดูแชทเก่าๆที่คุยกัน มันยังทำให้ใจหายอยู่ตลอด บางครั้งถึงกับน้ำตาไหลก็มี
แต่ก็ไม่เป็นไรบางอย่างเราก็ทำอะไรไม่ได้ สิ่งที่ยังพอทำได้ก็คงเฝ้าดูเค้าอยู่ห่างๆ ดูเค้ามีความสุข ดูเค้าเติบโต ถึงแม้จะยังคิดถึงมากๆแต่ก็ไม่เป็นไร ยังไงเราก็ต้องใช้ชีวิตของเราต่อไป ถ้ามีคนเข้ามาอ่านก็ขอบคุณนะครับที่เสียเวลามาอ่านเรื่องไร้สาระ ผมแค่อยากระบายแต่ไม่รู้จะไปเล่าให้ใครฟัง ขอบคุณครับ