ดุจนกที่แรมรอนหาคอนจับ
ตะวันลับ ขอบฟ้าจะนอนไหน
เที่ยวสัญจรร่อนบิน จากถิ่นไพร
สู่เมืองใหญ่ ดายเดียวเปลี่ยวชีวี
เกาะเกี่ยวบนกิ่งไม้หมายพิงพัก
เพื่อเป็นหลัก อาศัย คลายโศกศรี
แต่กลับกลายคล้ายกรรมตามราวี
ถูกทุบตีปวดแสบ แทบวางวาย
โอ้นกไพรจากถิ่น บินเหว่ว้า
เที่ยวเสาะหาเลาะเลี้ยวเกี่ยวที่หมาย
เพียงเพื่อเลี้ยงตัวตนพ้นความตาย
แต่กลับถูกทำลายให้ร้าวรอน
ต้องพลัดถิ่น เดียวดายดั่งพรายผลาญ
ทรมาน หวั่นไหว ไกลสิงขร
อกสะท้าน สั่นหนาว เศร้าอาวรณ์
เกินจะอ้อน อธิบาย เพื่อใครฟัง
แม้ระทม ถมทับ สุดรับไหว
แต่จำต้องสู้ไป ดั่งใจหวัง
เพื่อชีวิต นี้หนอ พอประทัง
เป็นพลัง รองรับซับดวงแด
หากินไกล ถิ่นฐานบ้านกำเนิด
บินเตลิดไกลพ้น คนแยแส
ขาดแม่พ่อ ที่ฝันใฝ่ให้ดูแล
ถูกลอยแพเดียวดาย ไว้ลำพัง
"สุนันท์ยา"
กลอนนี้สุเขียนเก็บไว้ที่บล็อค นานแล้วค่ะ
คือมันคล้ายๆชีวิตของสุ และน้อง ที่ต้องพัดพรากกันหลังจาก
สิ้นร่มโพธิ์ร่มไทร ของบ้านไปแล้ว
...นกหลงรัง...