ถ้าเรื่องนี้...เป็นคุณจะจัดการความรู้สึกตัวเองอย่างไรคะ

เราเป็นลูกคนเดียวของครอบครัวค่ะ แม่ทิ้งเราไปตั้งแต่ 6 ขวบ เพราะมีผู้ชายคนใหม่ ภาพในวันนั้นที่พ่อแม่ทะเลาะจนต้องเลิกรากันยังติดตามาจนวันนี้ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่พยามลืม สลัดมันทิ้งไปไม่ได้สักที ภาพที่แม่ยืนกอดจูบผู้ชายอื่นหน้าบ้าน เราเห็น ทุกคนในบ้านเห็นกันหมด จำได้ว่าเราตอนนั้นโกรธจนตัวสั่น ร้องไห้ไม่หยุดเพราะช็อคกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า จากน้นพ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันหนักมาก แต่พ่อก็ไม่ได้ทำร่ายร่างกายแม่ เป็นครั้งแรกที่เห็นน้ำตาพ่อ  หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ยังไม่ได้แยกกันอยู่นะคะ แค่อยู่กันคนละห้อง คงเพราะคุณยายขอไว้ให้เห็นแก่ลูกเถอะ แต่ก็นะ เรื่องทำนองนี้มันก็ยังเกิดขึ้นซ้ำๆ จนพ่อเรารับไม่ไหว จึงพาเราไปอยู่ที่อื่นด้วย หลังจากนั้นเราก็ค่อนข้างขาดการติดต่อกับแม่ไป หรือเพราะแม่เองก็ไม่ได้สนใจจะติดต่อด้วยแหละ พ่อเลี้ยงเรามาตลอดมา พ่อไม่เคยมีคนใหม่เลย พ่อทำงานหนักมากและพาเราไปทุกๆที่ที่เค้าทำงานด้วย พ่อเป็นฮีโร่ของเราเลยนะ นานๆจะได้รับโทรศัพท์จากแม่บ้าง แต่ทุกครั้งจะมาพร้อมกับผู้ชายคนใหม่ และจะพยายามให้เราเข้าไปคลุกคลีกับผู้ชายของเค้าด้วย (คือนานๆทีจะมารับเราไปกินข้าว พาไปเที่ยว) ซึ่งเราเองไม่เคยทำใจให้ยอมรับคนพวกนี้ได้เลย บางคนพยามแกมบังคับให้เราเรียกเค้าว่า พ่อ บางคนก็พยามจะล่วงเกินเรา (เราเคยพยามบอกแม่แต่ก็รู้ดียังไงแม่ก็ไม่เชื่อเรา) ทุกครั้งที่เจอไม่เคยมีความทรงจำดีๆร่วมกันเลย เหมือนเจอแม่ทีไรเหมือนเราถูกเอาน้ำเกลือราดแผลเราซ้ำๆ

จนตอนนี้เราโตจนทำงานแล้ว เราก็ยังอยู่กับพ่ออยู่ค่ะ จนตอนนี้แม่ของเราก็ยังไม่หยุดนิสัยนั้นค่ะ แม่ยังคงมีแฟนใหม่และแต่ละคนก็แย่งเค้ามาทั้งนั้น
(ตอนนี้แม้ของเราอยู่ในวัยเกษียณแล้ว) เราเคยคิดนะว่าสักวันแม่จะหยุด แม่จะคิดได้ว่ามันผิด แต่ก็ไม่เลย