เรื่องประมาณว่า
-ปัจจุบัน ผมกับแฟน อายุราวๆ35 ครับ คืออยู่ด้วยกัน2คน เช่าบ้านอยู่ที่กทม. เรียนจบที่กทม แล้วมาทำงานด้วยกันต่อเลย
-ผมกลับบ้านปีละ2-3ครั้ง ส่วนแม่ก็บินมาหาบ้าง ปีละครั้ง
-ส่วนคุณแม่อยู่คนเดียว ตอนนี้อายุ 63 มีเงินเกษียน อยู่ที่เชียงใหม่ครับ บ้านเกิดผมอยู่ที่นั่น ส่วนคุณพ่อกับแม่ แยกกันอยู่มาตั้งแต่สมัยผมเด็ก (คุณพ่อมีครอบครัวใหม่)
-คบกับแฟนคนนี้มา10ปีครับ แฟนเป็นคนกทม นิสัยดีมากๆ เป็นคนเก่ง แต่เป็นคนคิดมาก คิดเล็กคิดน้อย ถ้าเห็นใครทำให้ไม่พอใจ ก็จะมาบ่นกับผมเสมอ
-เมื่อคบกันแรกๆ เคยคุยด้วยกัน3คนครับ ว่าขอเวลาเก็บตังค์ แต่งงาน แล้วจะย้ายมาอยู่เชียงใหม่ด้วยกัน เลยเป็นข้อผูกมัด ว่าแต่งเมื่อไหร่ก็จะย้ายไป ทำงาน หรือ ทำธุรกิจที่นั่น จะไปดูแลแม่
-แฟนกับแม่ผม เข้ากันได้ไม่ดีเท่าไหร่ เพราะนิสัยต่างวัย ติดที่แม่ชอบพูดเล่น เรื่องบางเรื่องไม่ควรพูด แบบ Toxic แต่ติดตลก พอแฟนได้ยินก็ไม่ค่อยสบายใจ (2คนนี้ไม่เคยกระทบกระทั่งกัน)
-แม่ไม่เคยบ่นแฟนให้ผมฟัง แต่ก็ไม่รู้ว่าในใจเค้าคิดอะไร เหมือนเค้าก็ดีกับแฟนผมครับ แต่การเข้าหา การพูดคุย มันเป็นสิ่งที่แฟนผมไม่ชอบเท่าไหร่
-บางคำพูดแฟนถึงขั้นดาวน์ เคยพาแฟนไปปรึกษากับจิตแพทย์ รักษามาปีนึง ดีขึ้นครับ แต่ถ้าได้ย้อนกลับมานึกถึงคำพูดเหล่านั้น ก็จะรู้สึกไม่ดี
-ส่วนตอนนี้ แฟนคิดไม่อยากย้ายไปแล้วครับ ( จะเลี่ยงเจอให้มากที่สุด) เพราะกลัวในสิ่งที่ตัวเองคิด กลัวจะมีเรื่องราวที่กระทบจิตใจ เลยขออยู่แบบปัจจุบันสบายใจกว่า
-ผมตอนนี้ เอาแฟนเป็นหลักครับ อยากไปก็ค่อยไป ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป เข้าใจเค้าครับ ปัญหามันสะสมทีละนิดมานาน เวลาจะทำอะไร อยากให้เค้าสบายใจให้มากที่สุด เลยไม่กดดันเรื่องนี้เลย
-ส่วน ผมก็เป็นห่วงคุณแม่เหมือนกันครับ มีหลายโรค โรคหัวใจ ความดัน รู้สึกผิดที่ปล่อยแกอยู่คนเดียว กลัวเป็นอะไรขึ้นมา ผมจะรู้สึกรับไม่ไหวแน่ๆ โดยนิสัยแก ก็เป็นคนดีครับ ชอบช่วยเหลือคน ไม่ซีเรียสกับชีวิตมาก บ่นๆก็จบ เลยเป็นคนพูดไม่คิดครับ
สุดท้ายคือ ผมแค่จะมาระบายให้ฟังครับ เป็นคนกลางมันเหนื่อยมาก อยากให้แฟนมีความสุข และก็อยากให้เวลากับแม่มากกว่านี้ (เพราะในใจแม่ คงคิดว่าเมื่อไหร่มันจะแต่งแล้วมาอยู่กันซักที)
พอจะมีไอเดีย แนะนำให้ผม ได้มั้ยครับ เผื่อจะมีทางออกที่ดีกว่านี้
มีปัญหามากระทบจิตใจครับ เรื่องแฟนเรา กับแม่ตัวเอง
-ปัจจุบัน ผมกับแฟน อายุราวๆ35 ครับ คืออยู่ด้วยกัน2คน เช่าบ้านอยู่ที่กทม. เรียนจบที่กทม แล้วมาทำงานด้วยกันต่อเลย
-ผมกลับบ้านปีละ2-3ครั้ง ส่วนแม่ก็บินมาหาบ้าง ปีละครั้ง
-ส่วนคุณแม่อยู่คนเดียว ตอนนี้อายุ 63 มีเงินเกษียน อยู่ที่เชียงใหม่ครับ บ้านเกิดผมอยู่ที่นั่น ส่วนคุณพ่อกับแม่ แยกกันอยู่มาตั้งแต่สมัยผมเด็ก (คุณพ่อมีครอบครัวใหม่)
-คบกับแฟนคนนี้มา10ปีครับ แฟนเป็นคนกทม นิสัยดีมากๆ เป็นคนเก่ง แต่เป็นคนคิดมาก คิดเล็กคิดน้อย ถ้าเห็นใครทำให้ไม่พอใจ ก็จะมาบ่นกับผมเสมอ
-เมื่อคบกันแรกๆ เคยคุยด้วยกัน3คนครับ ว่าขอเวลาเก็บตังค์ แต่งงาน แล้วจะย้ายมาอยู่เชียงใหม่ด้วยกัน เลยเป็นข้อผูกมัด ว่าแต่งเมื่อไหร่ก็จะย้ายไป ทำงาน หรือ ทำธุรกิจที่นั่น จะไปดูแลแม่
-แฟนกับแม่ผม เข้ากันได้ไม่ดีเท่าไหร่ เพราะนิสัยต่างวัย ติดที่แม่ชอบพูดเล่น เรื่องบางเรื่องไม่ควรพูด แบบ Toxic แต่ติดตลก พอแฟนได้ยินก็ไม่ค่อยสบายใจ (2คนนี้ไม่เคยกระทบกระทั่งกัน)
-แม่ไม่เคยบ่นแฟนให้ผมฟัง แต่ก็ไม่รู้ว่าในใจเค้าคิดอะไร เหมือนเค้าก็ดีกับแฟนผมครับ แต่การเข้าหา การพูดคุย มันเป็นสิ่งที่แฟนผมไม่ชอบเท่าไหร่
-บางคำพูดแฟนถึงขั้นดาวน์ เคยพาแฟนไปปรึกษากับจิตแพทย์ รักษามาปีนึง ดีขึ้นครับ แต่ถ้าได้ย้อนกลับมานึกถึงคำพูดเหล่านั้น ก็จะรู้สึกไม่ดี
-ส่วนตอนนี้ แฟนคิดไม่อยากย้ายไปแล้วครับ ( จะเลี่ยงเจอให้มากที่สุด) เพราะกลัวในสิ่งที่ตัวเองคิด กลัวจะมีเรื่องราวที่กระทบจิตใจ เลยขออยู่แบบปัจจุบันสบายใจกว่า
-ผมตอนนี้ เอาแฟนเป็นหลักครับ อยากไปก็ค่อยไป ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป เข้าใจเค้าครับ ปัญหามันสะสมทีละนิดมานาน เวลาจะทำอะไร อยากให้เค้าสบายใจให้มากที่สุด เลยไม่กดดันเรื่องนี้เลย
-ส่วน ผมก็เป็นห่วงคุณแม่เหมือนกันครับ มีหลายโรค โรคหัวใจ ความดัน รู้สึกผิดที่ปล่อยแกอยู่คนเดียว กลัวเป็นอะไรขึ้นมา ผมจะรู้สึกรับไม่ไหวแน่ๆ โดยนิสัยแก ก็เป็นคนดีครับ ชอบช่วยเหลือคน ไม่ซีเรียสกับชีวิตมาก บ่นๆก็จบ เลยเป็นคนพูดไม่คิดครับ
สุดท้ายคือ ผมแค่จะมาระบายให้ฟังครับ เป็นคนกลางมันเหนื่อยมาก อยากให้แฟนมีความสุข และก็อยากให้เวลากับแม่มากกว่านี้ (เพราะในใจแม่ คงคิดว่าเมื่อไหร่มันจะแต่งแล้วมาอยู่กันซักที)
พอจะมีไอเดีย แนะนำให้ผม ได้มั้ยครับ เผื่อจะมีทางออกที่ดีกว่านี้