รู้สึกไม่อยากคุยกับคนที่บ้าน

ปกติผมจะคุยหยอกล้อปกติ มีวันนึงทะเลาะกันหนัก เรื่องน้องที่ผมบอกให้ไปล้างจานช่วยย่าล้วมันทำมึนใส่ ผมก็เลยโมโห เตะมันแล้วก็ขึ้นเสียงทะเลาะกับย่ากับลุง  เขาก็บอกแต่มันเป็นเด็ก ผมที่ปากเสียและอารมณ์ชั่ววูบ ได้พูดว่า เลี้ยงดูมันยังไงให้มันเสียมารยาท ไม่เกรงใจคนอื่น เลี้ยงดูมันยังไงม้มันมึนแบบนี้ เขาก็บอกก็มันเป็นเด็ก นี่บอกจะมองเป็นแต่เด็กไม่ได้ ต้องสอนมันบ้าง หรือตีมันบ้างไม่ใช่อะไรๆก็จะปล่อย มันขึ้นเสียงใส่คนอายุเอะกว่าก็ปล่อยมองเรื่องปกติ  และผมก็พูดลอยดังๆเลย หลังจากนี้ไม่ว่าใครก็อย่าหวังจะได้เงินจากกูเลย จาน เสื้อผ้าของกูกูทำเอง ไม่ต้องมายุ่ง อย่าหวังเลยจะได้เงินจากกูอีก(ปกติผมตะให้ย่า) ผมพูดอีกว่า อยากให้กูก้าวร้าวกูก็จะก้าวร้าว ปกติ ผมไม่พูดกูกับคนในครอบครัวนอกจากน้อง แต่ครั้งนี้ผมพูดลอยๆใส่ลุงกับย่า ซึ่งมันหนักนะสำหรับผมที่เพิ่งมาคิดได้ แต่ผมโกรธมันมานานแล้วผมเลยสะสมเตะไปหลายที วันนั้นผมเลยไปทำงานกติกลับบ้าน3ทุ่มวันนั้นผมกลับตี4กว่าเกือบตี5ไม่ทักไม่บอกไรเลยปกติผมกลับบ้านช้าจะบอกตลอดว่าไปไหนวันั้นผมไม่ได้บอกไรเลยหายไปเลย สุดท้ายแล้วผมก็กลับกลัวพ่อเพื่อนมาเจอตอนผมอยู่บ้าน(ตอนนี้นไปบ้านเพื่อน) แล้ววันต่อมาผมก็รู้สึกเบื่อไม่อยากคุยปกติกับครอบครัวผมจะคุยปกติ แต่ครั้งนี้ผมรู้สึกไม่อยากคุยไม่อยากจะให้เขามองหน้าผมด้วยซ้ำ ผมไม่อยากคุยเฟมือนเมื่อก่อน ตอนไปเรียนผมก็หวัดดีปกติ แต่ใจผมไม่อยากหวัดดี ไม่อยากคุยไม่อยากยุ่งเลย คือผมโกรธจริงแล้วโกรธมากก ความรู้สึกแบบนี้ผมควรแก้ยังไงครับไม่เข้าใจตัวเอง แบบไม่อยากคุยไม่อยากยุ่ง มันเหมือนมีอะไรคาใจ นะ ผมคิดว่าจะขอโทษดีไหม แต่ความรู้สึกส่วนใหญ่ผมไม่อยากขอโทษเลยไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว แบบของที่ผมใช้ที่ผมอะไรก็ไม่อยากให้เขามายุ่งมาทำเหมือนแต่ก่อน