เริ่มเลยนะคะ (ตื่นเต้น เครียด แพนิคมากค่ะ😫)
คือเราห่างกะน้องผู้ชาย 5 ปี เราอายุ 25 น้องอายุ 20
-----ขอเล่าที่มาที่บอกว่าญาติไม่แท้ก่อนนะคะ คืออันนี้คือญาติฝั่งพ่อเราซึ่งเป็นพ่อเลี้ยง ที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่อายุ 10 ขวบ เหมือนพ่อเราแท้ๆเลย เรารักและเคารพคุณพ่อมากๆ และบวกกับความที่โตมาพร้อมกับคุณพ่อ ก็เหมือนโตมากับญาติพี่น้องฝั่งพ่อ เหมือนญาติแท้ๆ ญาติฝั่งพ่อก็ให้เกียรติเรามากๆ ถึงเราจะไม่ใช่ลูกหลานของเค้าแท้ๆนะคะ แต่เค้าก็ดีกับเราเท่ากับหลานคนอื่นๆเหมือนเป็นหลานแท้ๆเลยคะ
-----ส่วนความสัมพันธ์ลำดับญาติก็คือ •คุณย่าทวดของเรากับคุณยายทวดของน้องเป็นพี่น้องแท้ๆกัน
•คุณปู่เรากับคุณย่าน้องก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน
•คุณพ่อเรากับคุณพ่อน้องก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกันอีกที
-----ต่อมาเข้าเรื่องเลยนะคะ คืออย่างที่บอกว่าเราโตมาด้วยกัน เล่นกันอะไรกันตั้งแต่เด็กๆเลยคะ ตอนเด็กเราก็ไม่คิดอะไรแค่คิดว่าน้องน่ารักดี ด้วยความที่เราเป็นพี่เราก็จะดูแลน้องทุกๆคนเท่ากัน แบบหาข้าวหาน้ำ ดูแล เล่นด้วย เป็นไข้เราก็ดูแลประมาณนี้ค่ะ แต่พอมาปัจจุบันที่เราโตกันหมดแล้ว วันที่รวมญาติก็จะมีแค่ญาติไม่กี่คนที่กลับบ้าน ในนั้นก็มีเรากับน้องที่ได้กลับมาเจอกัน เราก็คุยกัน ดูแล ปกติเหมือนเดิม มันมาเริ่มตอนที่เราป่วยพอดีก็มีน้องหาข้าว หายาให้กิน มาเฝ้าตอนนอนซึ่งเราถามน้อง น้องบอกว่าไม่มีเพื่อน ไม่อยากอยู่คนเดียวอะไรทำนองนี้ โอเคเราก็ไม่ได้อะไรเข้าใจ น้องก็ดูแลจนเราใกล้หาย แต่ตอนนั้นน้องอยู่กะเราบ่อยกลายเป็นว่าน้องติดหวัดเราแทน เราเลยดูแลน้องต่อเลยก็ทำเหมือนกัน หาข้าว หายา เช็ดตัวคอยเช็คไข้ก็เอามือไปแตะหน้าผากจับคอปกติ แต่ที่มันไม่ปกติคือน้องไม่ให้เราปล่อยมือซึ่งตอนนั้นเราคิดในใจละ ว่าซวยละ แต่ก็นิ่งสู้ แต่ที่ซวยกว่านั้นคือใจเรามันเต้น เรารู้ทุกอย่างว่าผิดแต่ตอนนนั้นเราตัดสินใจไม่ดึงมือออกเฉยเลยก็ไม่รู้ทำไมน้องก็เอามือเราไปซุกที่คอเราก็ปล่อยไปแบบนั้น น้องก็หลับไปเลย หลังจากนั้นก็ไม่เหมือนเดิมละ คือเราเริ่มสังเกตุทุกที่เราอยู่มีน้องคอยอยู่ข้างหลังตลอด ไม่ว่าทำไรน้องจะอยู่ช่วยตลอดเวลา และมีวันนึงที่น้องไม่อยู่ออกไปไหนไม่รู้เราตื่นมาไม่เจอ ก็นั้นแหละเรานั่งคอยทั้งวัน จนน้องกลับมาอีกทีตอนเย็น เราดีใจแบบเหมือนหมาคอยเจ้าของกลับบ้านเลย😫 พอถึงเวลาที่ตอนแยกย้ายน้องก็ทักมาหาเราชวนคุยเราก็คุยบ้างถามคพตอบคำบ้าง พอเราอยากคุยเราก็ตอบดีๆ พอเรารู้สึกผิดเราก็ตอบคำบ้าง ซึ่งก็มาจนถึงตอนนี้ ทำไงดีคะทุกคนคือมันพังไปแล้ว ความคิด ความชั่งใจอะไร คือแบบมันเละเทะแล้วตอนนี้
มีความรู้สึกดีกับญาติ(ไม่แท้)ตัวเองทำยังไงดีคะ อยากแชร์และแลกเปลี่ยนความคิดเห็นคะ
คือเราห่างกะน้องผู้ชาย 5 ปี เราอายุ 25 น้องอายุ 20
-----ขอเล่าที่มาที่บอกว่าญาติไม่แท้ก่อนนะคะ คืออันนี้คือญาติฝั่งพ่อเราซึ่งเป็นพ่อเลี้ยง ที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่อายุ 10 ขวบ เหมือนพ่อเราแท้ๆเลย เรารักและเคารพคุณพ่อมากๆ และบวกกับความที่โตมาพร้อมกับคุณพ่อ ก็เหมือนโตมากับญาติพี่น้องฝั่งพ่อ เหมือนญาติแท้ๆ ญาติฝั่งพ่อก็ให้เกียรติเรามากๆ ถึงเราจะไม่ใช่ลูกหลานของเค้าแท้ๆนะคะ แต่เค้าก็ดีกับเราเท่ากับหลานคนอื่นๆเหมือนเป็นหลานแท้ๆเลยคะ
-----ส่วนความสัมพันธ์ลำดับญาติก็คือ •คุณย่าทวดของเรากับคุณยายทวดของน้องเป็นพี่น้องแท้ๆกัน
•คุณปู่เรากับคุณย่าน้องก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน
•คุณพ่อเรากับคุณพ่อน้องก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกันอีกที
-----ต่อมาเข้าเรื่องเลยนะคะ คืออย่างที่บอกว่าเราโตมาด้วยกัน เล่นกันอะไรกันตั้งแต่เด็กๆเลยคะ ตอนเด็กเราก็ไม่คิดอะไรแค่คิดว่าน้องน่ารักดี ด้วยความที่เราเป็นพี่เราก็จะดูแลน้องทุกๆคนเท่ากัน แบบหาข้าวหาน้ำ ดูแล เล่นด้วย เป็นไข้เราก็ดูแลประมาณนี้ค่ะ แต่พอมาปัจจุบันที่เราโตกันหมดแล้ว วันที่รวมญาติก็จะมีแค่ญาติไม่กี่คนที่กลับบ้าน ในนั้นก็มีเรากับน้องที่ได้กลับมาเจอกัน เราก็คุยกัน ดูแล ปกติเหมือนเดิม มันมาเริ่มตอนที่เราป่วยพอดีก็มีน้องหาข้าว หายาให้กิน มาเฝ้าตอนนอนซึ่งเราถามน้อง น้องบอกว่าไม่มีเพื่อน ไม่อยากอยู่คนเดียวอะไรทำนองนี้ โอเคเราก็ไม่ได้อะไรเข้าใจ น้องก็ดูแลจนเราใกล้หาย แต่ตอนนั้นน้องอยู่กะเราบ่อยกลายเป็นว่าน้องติดหวัดเราแทน เราเลยดูแลน้องต่อเลยก็ทำเหมือนกัน หาข้าว หายา เช็ดตัวคอยเช็คไข้ก็เอามือไปแตะหน้าผากจับคอปกติ แต่ที่มันไม่ปกติคือน้องไม่ให้เราปล่อยมือซึ่งตอนนั้นเราคิดในใจละ ว่าซวยละ แต่ก็นิ่งสู้ แต่ที่ซวยกว่านั้นคือใจเรามันเต้น เรารู้ทุกอย่างว่าผิดแต่ตอนนนั้นเราตัดสินใจไม่ดึงมือออกเฉยเลยก็ไม่รู้ทำไมน้องก็เอามือเราไปซุกที่คอเราก็ปล่อยไปแบบนั้น น้องก็หลับไปเลย หลังจากนั้นก็ไม่เหมือนเดิมละ คือเราเริ่มสังเกตุทุกที่เราอยู่มีน้องคอยอยู่ข้างหลังตลอด ไม่ว่าทำไรน้องจะอยู่ช่วยตลอดเวลา และมีวันนึงที่น้องไม่อยู่ออกไปไหนไม่รู้เราตื่นมาไม่เจอ ก็นั้นแหละเรานั่งคอยทั้งวัน จนน้องกลับมาอีกทีตอนเย็น เราดีใจแบบเหมือนหมาคอยเจ้าของกลับบ้านเลย😫 พอถึงเวลาที่ตอนแยกย้ายน้องก็ทักมาหาเราชวนคุยเราก็คุยบ้างถามคพตอบคำบ้าง พอเราอยากคุยเราก็ตอบดีๆ พอเรารู้สึกผิดเราก็ตอบคำบ้าง ซึ่งก็มาจนถึงตอนนี้ ทำไงดีคะทุกคนคือมันพังไปแล้ว ความคิด ความชั่งใจอะไร คือแบบมันเละเทะแล้วตอนนี้