คนในครอบครัว?

เราเป็นผญ.คนนึงค่ะ ที่พ่อแม่ไปทำงานตจว. ใจจริงเราอยากไปเรียนอยู่ที่นั่นเพราะอยากอยู่กับพ่อแม่ แต่เขาไม่อนุญาตด้วยเหตุผลที่ว่า "เราต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณปู่ที่นี่" เราก็โอเคค่ะ อยู่ก็ได้ เราคิดว่าอยู่นี่ก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องหาสังคมใหม่ ไม่ต้องสอบเข้ารร.อื่น เราเลยโอเคกับที่แม่เราบอกให้อยู่กับปู่ที่นี่ค่ะ ตรงนี้เราขอขยายเพิ่มเติมนะคะ เราอยู่กับพ่อแม่มาทั้งชีวิตไม่เคยอยู่กับคนอื่นหรืออยู่คนเดียวเลย และเราเป็นลูกคนเดียว เราเลยต้องดูแลคุณปู่ คุณปู่เราอายุ70กว่าแล้วแต่ยังแข็งแรงอยู่มากๆสุขภาพท่านดีไม้แพ้หนุ่มๆเลยค่ะ คุณย่า(ภรรยาคุณปู่)ท่านเสียไปแล้วค่ะ ญาติคนอื่นๆหรือลูกคนอื่นๆก็ไปตปท. ตจว.กันหมด นี่จึงเป็นสาเหตุๆหนึ่งค่ะที่ทำให้เราต้องอยู่กับคุณปู่ แรกๆตอนอยู่คนเดียวเราปรับตัวนานมากค่ะ แต่พอผ่านมาได้เราเริ่มรู้ว่าตัวเองอยู่บ้านอย่างเดียว อนาคตคงไม่พ้นซึมเศร้า ข้าวที่บ้านก็ไม่ค่อยจะมีอะไรกินนอกจากไข่และมาม่าบางทีก็สุกี้ถ้ามีเวลาเยอะหน่อย กลับมาจากรร.ก็ปาไปเกือบจะ18:00แล้ว เราแทบไม่มีเวลาทำอะไรเลย เราทำงานบ้านทุกวันทุกๆงานเป็นของเราคนเดียวตั้งแต่เรื่องเล็กไปจนถึงเรื่องใหญ่ ส่วนคุณปู่เราเขายังคงมีงานต่างๆเข้ามาหาไม่ว่าจะเป็นพิธีกรฯลฯ ใช้คำว่ามีงานทุกวันได้เลย เรากลับบ้านมาเราอยู่คนเดียว ส่วนแม่จะโทรหาเราอาทิตย์ละ2-3ครั้ง ให้เงินวันะร้อยนิดๆ พูดตรงๆว่าเวลาของใช้ในบ้านหมดเราต้องใช้เงินคุณปู่ทุกครั้ง พอเรามีวันหยุดเช่นวันเสาร์เราจะไปเที่ยวหรือไปบ้านเพื่อนเพื่อให้ตัวเองได้พักผ่อนบ้าง โชคดีที่เรามีเพื่อนที่ดีและเข้าใจเรามากๆ แต่…หลังจากเราไปเที่ยวแล้วกลับมาบ้านทีไรแม่จะโทรมาโวยวายใส่เราทุกที มันทำให้เราเริ่มโกหแม่ เริ่มไม่อยากกลับบ้าน ที่ม่รู้อาจจะเป็นเพราะเราบอกแม่ว่าเราไปไหนมาไหนตลอด แม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงว่าเราหายไปไหน พอเกิดเหตูการณ์แบบนี้ขึ้น เราเลยบอกแม่ว่า เราไม่อยากคุยกับแม่เพราะแม่ชอบโวยวายชอบว่าเราทั้งๆที่คำที่แม่ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงอย่างที่แม่รู้มาเลย แม่เลยบอกว่าให้เราไปคุยกับปู่ตะได้ไม่เหงา แต่เรากับปู่อยู่กันคนละโซนของบ้านกัน ไม่ค่อยได้เจอกันและปู่ก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน ทุกครั้งที่เรากลับบ้านเรารู้สึกไม่สบายใจเลยค่ะตอนนี้ เราไม่อยากคุยกับแม่หรือกับใครทั้งนั้น เราเข้าใจว่าแม่เป็นห่วงและรักเราแต่เราก็ยังรับมือกับสถานการณ์นี้ไม่ได้สักที ทกครั้งเราเสียใจและโกรธจนร้องไห้ออกมาทุกครั้ง เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วหรือบางทีเราอาจจะยังโตไม่พอกันนะ