การจะรบทำศึกนั้น ฝ่ายรุกจะต้องใช้พละกำลังคนเทียบกับฝ่ายรับที่ 3:1
ซึ่งพม่าในอดีตจะบุกอยุทธยา กรุงธนบุรี กรุงรัตนโกสินทร์นั้น จะต้องรวบรวมกำลังพล
ให้ได้มากๆ ไม่ว่าจะกวาดต้อนพวกมอญ ล้านนา ที่พม่าเข้าควบคุมได้ เข้ามาตีอยุทธยา
ซึ่งการยกทัพมายังอยุทธยานั้น ต้องข้ามเทือกเขา หรือไม่ก็หาช่องเขาในการข้ามมายังอีกดินแดน
การจะยกทัพมายังอีกเทือกเขาที่วางตัวแนวยาวไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ที่จะขนคนมากมายเข้ามา
ซึ่งก่อนการยกทัพขึ้นเขานั้น ไว้รวบรวมกำลังพลอีกครั้ง
พม่าก็ต้องพักทัพที่เมืองใกล้เขตอิทธิพลสยาม เช่น เมาะตะมะ เป็นต้น

รวมทั้งเสบียง อีกทั้งเมื่อข้ามเทือกเขาไปแล้ว ต้องจัดการเมืองชั้นนอก เมืองชั้นใน ตามเส้นทางเดินทัพ
แต่ยกเว้นว่าเมืองไหน ยอมให้พม่าใช้ผ่านทัพ พักทัพ ยอมให้พม่าใช้ทำที่ทำกิน ปลูกนา เกณฑ์คนช่วยพม่ารบ
ทางพม่าก็ปล่อยไป เพราะไม่ได้ต้องการตีทุกเมือง แต่อีกประการหนึ่งคือ เจ้าเมืองนั้นย่อมรู้ว่าไม่สามารถต่อกรกับพม่าได้แน่
จึงเห็นว่าควรทำตามพม่าจะดีกว่า ก็จึงยอมทำตาม แล้วทางพม่าจะไม่ทำอะไรกับเมืองนั้น เพราะในสงครามเสียกรุงครั้งที่ 2
บางเมืองพม่าก็ไม่ยุ่งเลย คือเมืองที่ไม่ใช่ทางผ่านของทัพพม่าที่สำคัญ 

อีกทั้งจากประวัติศาสตร์แล้ว พม่าจะบุกมายังดินแดนสยามมากกว่าทางสยามยกทัพไปตีพม่า ซึ่งก็พอระบุได้ว่า
กำลังพลฝั่งพม่าเมื่อรวมกันได้นั้น จะมีขนาดใหญ่มากกว่าสยาม

แต่ด้วยในปัจจุบันนั้น จำนวนประชากรในพม่านั้นน้อยกว่าไทย แต่พม่าก็ยังขาดสำรวจมะโนประชากรอีกมากมาย
ในพื้นที่ที่ทางพม่าไม่ได้เข้าไปมีอิทธิพล เข้าไปสำรวจไม่ได้

อยากทราบว่า ในอดีตอีกฝั่งของเทือกของตะนาวศรีดินแดนอิทธิพลของพม่านั้น จำนวนประชากรเยอะกว่าไทยใช่ไหมครับ
เพราะมีหลากหลายเชื้อชาติมากๆ ที่พูดคนละภาษากับพม่าเลย