เมื่อรู้สึกว่า บ้านและครอบครัว ไม่ใช่เซฟโซน

ขอโทษที่พิมพ์วกๆวนๆนะคะขอปิดกระทู้ค่ะ

ตามหัวข้อเรื่องครับ ช่วงนี้ผมยกให้เลยว่าเป็นช่วงชีวิตที่ดิ่งที่สุดเลย เกริ่นก่อนว่าผมเป็นนักเรียนมปลายที่เป็นโรคซึมเศร้ามา 3 ปี ฐานะปานกลาง แต่ว่าพักหลังๆมาผปคของผมออกจากงานเพราะเงินที่ไม่มั่นคง ทำให้

ปลาเน่าตัวเดียวเหม็นไปทั้งข้อง ตอนนี้กระแสเกลียดชังพระ ชักรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ พาลไปถึงพระปฏิบัติดี ปฎิบัติชอบ เพราะดูไม่ออกจริงๆ ว่าเทศน์ยิ้มๆ เนิบๆแบบนั้น จะไว้ใจได้ไหม รีบกำจัด ปลาเน่าออกไปก่อน

รู้สึกอิสระ เป็นตัวของตัวเอง พอไม่รู้จักใครนอกจากครอบครัวเพราะครอบครัวคือเซฟโซนของเราจริงๆ ถึงจะโกรธกันนิดหน่อยก็กลับมาคืนดีได้ เราพร้อมให้ความรักกับคนที่เรารักให้มีความสุขไปด้วยกันนะแต่ไม่ใช่กับเพื่อ

เราติดมหาลัยในกรุงเทพ บ้านอยู่ตจว. ส่วนตัวเป็นคนติดแม่มากๆๆๆ ตั้งแต่เด็กๆ แต่ก่อนที่จะได้เข้ามาก็ตื่นเต้น อยากจะเข้ามาเรียนในเมือง ไม่ได้คิดถึงปัญหา homesick เลยแม้แต่นิดเดียว อยู่คนเดียววันแรกไม่เป็น

อันนี้ไม่ใช่การมีเรื่องแบบใช้กำลังนอกกฎหมายนะครับอันนั้นไม่สมควรทำอยู่แล้ว แต่ที่บ้านสอนว่า แม้แต่มีเรื่องทางกฎหมาย แบบจัดการใครสร้างความแต้นให้ใครเขาสอนให้หลีกเลี่ยง เขาสอนว่าให้ประนีประนอมจนถึงที่

เราอยู่บ้านเรียนออนไลน์ ปกติจะอยู่หอ พออยู่บ้าน บ้านก็ไม่ใช่เซฟโซนสำหรับทุกคนเสมอไป มีทะเลาะกับแม่บ้าง แต่เช้านี้มันหนัก แม่เอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกบ้านอื่น เขาเลี้

ความเท่าเทียมกันของผขข ถ้าวีคไหนตัดสินเดี่ยว ไม่ใช่ทีม ควรจะให้เวลาเท่าเทียมกันไปเลย เช่นคนละหนึ่งเทค หรือสองเทคก็ว่ากันไป ไม่ใช่มาทีมคนเหลือน้อยได้เวลามากกว่า งั้นทีมที่เค้าไฟต์ที่จะเก็บลูกทีมไว้ จะ