แม่เข้มงวดเกินไป

เราเป็นลูกสาวคนเดียวในบ้านอยู่กับยายพ่อแม่ทำงานตจว.ปัจจุบันเราอายุ17อยู่ม.5ทุกครั้งที่เราจะไปเที่ยวไกลๆไปในเมืองเดินห้างดูหนังเราจะไม่เคยบอกคนในครอบครัวเลยเราต้องแอบไปเองเพราะถ้าเราบอกเราขอถ้าขอย่าย่าก็ยังให้ไปเพราะเค้าเห็นว่าเราเริ่มโตแล้วแต่พอขอแม่ไม่ไม่เคยให้เราไปเลยรร.มีกีฬาสีจัดนอกสถานที่เราชอบเอารถไปเองมากกว่าที่จะไปกับรถรร.แต่แม่ก็บอกว่าไม่ให้ไปไกลรถเยอะเรารู้สึกว่าเค้าไม่มีเหตุผลกับเราเลยถ้าจะไปไหนจะทำอะไรเราต้องแอบทำแอบไปตลอดเพราะถ้าเราขอก็จะต้องเจอกับคำว่า"ไม่"เราอยากทำอะไรเค้าก็ไม่ค่อยสนับสนุนเราเลยตอนเราติโควิดเค้าก็ไม่เคยมาหาแตืตอนพี่เราอยู่ในสุ่มเสี่ยงแค่เสี่ยงแต่ไม่ได้เป็นเค้ากลับมาหาซื้อของมาให้พี่ชายเราเรียนเก่งเรียนดีเค้าก็เอาเราไปเปรียบเทียบว่าพี่เป็นผู้ชายแท้ๆเราเป็นผู้หญิงทำไมไม่ทำแบบเค้าบ้างตั้งแต่เราเกิดมาเราไม่เคยได้รับคำชมจากเค้าเลยแม้แต่คำเดียวมีแต่คำว่าห้ามคำว่าไม่คำว่าอย่าแต่ถ้าเราพยายามจะขอไปให้ได้เค้าก็ยื่นคำขาดไม่คือไม่อย่าให้โมโหไม่งั้นถ้ามาบ้านโดนตีแน่เดี๋ยวก็ไม้ให้เรียนหรอกทุกครั้งที่เจอคำแบบนี้เราร้องไห้ตลอดแต่เค้าไม่มีทางรู้หรอกเเล้วเราควรทำยังไงดีคะเราไม่ชอบการโดนบังคับไม่ชอบการโดนขังแบบนี้แต่อธิบายไปเค้าก็ยิ่งจะไม่ฟังเค้าก็ยิ่งจะโมโห โดนแบบนี้ทุกครั้งความรู้สึกเราดิ่งมากแต่คนที่ดึงสติเรากลับมาก็คือตัวเราเองยังดีที่ดึงตัวเองกลับมาได้