เรื่องมันเกิดมานานแล้ว ทุกอย่างมันสัมพันธ์กันหมด ตั้งแต่กระทู้แรกที่ตั้งเรื่องผายลม จนมาเป็นแพนิค และไม่รู้ว่าซึมเศร้าไหมแต่ร้องไห้บ่อยกับเรื่องนี้ และไม่อยากมีชีวิตต่อ เพราะทุกอย่างวนเวียนทุกวัน
ตอนแรกคือตอนม.1 ไปเข้าค่าย ด้วยคำว่า เด็กน้อย ก็กลัวอึแล้วเพื่อนจะล้อ เราก็อั้น แล้วพออั้นเยอะๆอยากผายลม แต่ก็อั้นผายลมอีก จนมันย้อนขึ้นมาทำให้เกิดเสียงสั่นในก้น ซึ่ง ตอนแรกที่เป็นมันก็หายไป แต่ตอนนี้ มันดันสั่นทั้งๆที่ไม่ได้ปวดท้องหรืออยากถ่าย หรือทั้งๆที่เพิ่งจะถ่ายเสร็จ แล้วคิดดูว่ามันทำให้เราใช้ชีวิตยากมาก เพราะมันเกิดเสียงที่เหมือนตดมากๆ และอั้นไม่ได้ และไม่รู้ว่ามันจะเป็นตอนไหน และตอนม.1 เสียงก้นสั่นนี่แหละมันดังทำให้เพื่อนได้ยินและรังเกียจเรา และไม่คบเรา เราต้องทนไปแบบนี้ยันจบม.3 เด็กคนนึงที่ต้องเจออะไรแบบนี้ มันทั้งเจ็บทั้งอายขนาดไหน และเราเริ่มมีจิตที่เพี้ยนไปแล้ว รวมถึงอาการทางกายที่ทรุดลงหนักมาก คือมีอาการท้องร้องเกือบตลอดเวลาเพิ่มขึ้นมา โดยเฉพาะเวลานอนหงาย เพราะเราโดนเพื่อนบูลลี่คือห้ามนั่งหลังเราหรือถ้านั่งหลังเราแล้วจะบ่นเหม็น แกล้งแบบนี้ทุกวัน เน้นว่าทุกวัน จนเราเวลาเข้าห้องประชุมจะรู้สึกปวดท้อง หรือบางทีเวลามีคนเดินข้างหลังก็คิดว่าตัวเองตดออกไปแล้ว หรือแค่เดินผ่านข้างหลังก็รู้สึกตัวเองจะตดออกไป และจะเป็นหนักเมื่อกินข้าวหลังท้องร้อง จะปวดตดตบอดเวลาทุก 5 นาที ตดตลอดจริงๆ
แต่แล้วพอขึ้นม.4 มาย้ายโรงเรียนนึกว่าทุกอย่างจะจบ แต่ไม่จบเพราะอาการเสียง ครืนๆในก้นมันไม่จบ และเราก็ดันมาตดจริงด้วยผสมโรงกับที่ร่างกายเริ่มแย่ลง เนื่องจากท้องร้องและพอกินอะไรเข้าไปจะตดตลอดทุก 5 นาที
ตอนนี้โตแล้วทำงานแล้ว แต่ก็ยังไม่หาย และไม่เคยผ่านโปรของที่ไหนเลย เพราะอาการนี้ เริ่มเหนื่อยกับการใช้ชีวิตมาก ไปหาหมอกินยาก็ไม่หาย (เคยหายไปพักนึงตอนอยู่บ้าน ไม่เจอใครเลยลบกระทู้และลองสมัครงานใหม่และคิดว่าจะเริ่มต้นใหม่ แต่พอเจอคนก็เป็นเหมือนเดิมและมีอาการเพิ่มขึ้นอีกอย่างนึงคือแพนิค เวลาเข้าห้องประชุม หัวใจเต้นผิดจังหวะ ผนวกกับปวดท้อง และไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัว และหัวใจดังเสียงตึ้บ(เป็นทุก 1 นทที)เวลาเงียบๆ คนอื่นจะได้ยิน ที่รู้ว่าคนอื่นได้ยินเสียงหัวใจเราเพราะเคยทุกคนหันมามองเราทุกสายตาตอนนั้นห้องเงียบ) ท้อมาก ใครใจดีผ่านมาห้องนี้รบกวนจากใจเลยค่ะ ช่วยด้วย ทักหลังไมค์มาหน่อยนะคะ อยากคุยด้วย ไม่มีเพื่อนเลยสักคนจริงๆค่ะ ตั้งแต่ขึ้นม.1 มา ไม่มีจริงๆค่ะ ครอบครัวมีคุยกันบ้างค่ะ แต่ไม่อยากให้เขาไม่สบายใจว่าเราตกงานเพราะเรื่องแบบนี้ (ครอบครัวค่อนข้างจนค่ะ ทางครอบครัวต้องขอเงินจากเจ้าของกระทู้ ดีที่ยังมีเก็บไว้ ประมาณ 2 หมื่น ตอนนี้เพิ่งเริ่มงานที่ใหม่ ยังไม่ผ่านโปร และเหมือนจะมีคนไม่ชอบเยอะเพราะตอนประชุมดันมีเสียงที่เราตดออกมาผสมกับเสียงหัวใจที่ดังตึ้บทุกๆ 1 นาทีนี่แหละ ส่วนตัวไม่ใช่คนนิสัยเลวร้ายอะไร พยายามยิ้มแย้มช่วยเหลือตลอด พูดดีเสมอ) ไม่รู้ว่าคราวนี้จะผ่านโปรไหม แต่จะพยายามให้มากที่สุด
ปล. หากมีงานที่ทำคนเดียวแยกห้องได้ หรือ wfh กระซิบบอกหน่อยนะคะ
อยากระบายเรื่องโดนบูลลี่จนยังกระทบกับชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้
ตอนแรกคือตอนม.1 ไปเข้าค่าย ด้วยคำว่า เด็กน้อย ก็กลัวอึแล้วเพื่อนจะล้อ เราก็อั้น แล้วพออั้นเยอะๆอยากผายลม แต่ก็อั้นผายลมอีก จนมันย้อนขึ้นมาทำให้เกิดเสียงสั่นในก้น ซึ่ง ตอนแรกที่เป็นมันก็หายไป แต่ตอนนี้ มันดันสั่นทั้งๆที่ไม่ได้ปวดท้องหรืออยากถ่าย หรือทั้งๆที่เพิ่งจะถ่ายเสร็จ แล้วคิดดูว่ามันทำให้เราใช้ชีวิตยากมาก เพราะมันเกิดเสียงที่เหมือนตดมากๆ และอั้นไม่ได้ และไม่รู้ว่ามันจะเป็นตอนไหน และตอนม.1 เสียงก้นสั่นนี่แหละมันดังทำให้เพื่อนได้ยินและรังเกียจเรา และไม่คบเรา เราต้องทนไปแบบนี้ยันจบม.3 เด็กคนนึงที่ต้องเจออะไรแบบนี้ มันทั้งเจ็บทั้งอายขนาดไหน และเราเริ่มมีจิตที่เพี้ยนไปแล้ว รวมถึงอาการทางกายที่ทรุดลงหนักมาก คือมีอาการท้องร้องเกือบตลอดเวลาเพิ่มขึ้นมา โดยเฉพาะเวลานอนหงาย เพราะเราโดนเพื่อนบูลลี่คือห้ามนั่งหลังเราหรือถ้านั่งหลังเราแล้วจะบ่นเหม็น แกล้งแบบนี้ทุกวัน เน้นว่าทุกวัน จนเราเวลาเข้าห้องประชุมจะรู้สึกปวดท้อง หรือบางทีเวลามีคนเดินข้างหลังก็คิดว่าตัวเองตดออกไปแล้ว หรือแค่เดินผ่านข้างหลังก็รู้สึกตัวเองจะตดออกไป และจะเป็นหนักเมื่อกินข้าวหลังท้องร้อง จะปวดตดตบอดเวลาทุก 5 นาที ตดตลอดจริงๆ
แต่แล้วพอขึ้นม.4 มาย้ายโรงเรียนนึกว่าทุกอย่างจะจบ แต่ไม่จบเพราะอาการเสียง ครืนๆในก้นมันไม่จบ และเราก็ดันมาตดจริงด้วยผสมโรงกับที่ร่างกายเริ่มแย่ลง เนื่องจากท้องร้องและพอกินอะไรเข้าไปจะตดตลอดทุก 5 นาที
ตอนนี้โตแล้วทำงานแล้ว แต่ก็ยังไม่หาย และไม่เคยผ่านโปรของที่ไหนเลย เพราะอาการนี้ เริ่มเหนื่อยกับการใช้ชีวิตมาก ไปหาหมอกินยาก็ไม่หาย (เคยหายไปพักนึงตอนอยู่บ้าน ไม่เจอใครเลยลบกระทู้และลองสมัครงานใหม่และคิดว่าจะเริ่มต้นใหม่ แต่พอเจอคนก็เป็นเหมือนเดิมและมีอาการเพิ่มขึ้นอีกอย่างนึงคือแพนิค เวลาเข้าห้องประชุม หัวใจเต้นผิดจังหวะ ผนวกกับปวดท้อง และไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัว และหัวใจดังเสียงตึ้บ(เป็นทุก 1 นทที)เวลาเงียบๆ คนอื่นจะได้ยิน ที่รู้ว่าคนอื่นได้ยินเสียงหัวใจเราเพราะเคยทุกคนหันมามองเราทุกสายตาตอนนั้นห้องเงียบ) ท้อมาก ใครใจดีผ่านมาห้องนี้รบกวนจากใจเลยค่ะ ช่วยด้วย ทักหลังไมค์มาหน่อยนะคะ อยากคุยด้วย ไม่มีเพื่อนเลยสักคนจริงๆค่ะ ตั้งแต่ขึ้นม.1 มา ไม่มีจริงๆค่ะ ครอบครัวมีคุยกันบ้างค่ะ แต่ไม่อยากให้เขาไม่สบายใจว่าเราตกงานเพราะเรื่องแบบนี้ (ครอบครัวค่อนข้างจนค่ะ ทางครอบครัวต้องขอเงินจากเจ้าของกระทู้ ดีที่ยังมีเก็บไว้ ประมาณ 2 หมื่น ตอนนี้เพิ่งเริ่มงานที่ใหม่ ยังไม่ผ่านโปร และเหมือนจะมีคนไม่ชอบเยอะเพราะตอนประชุมดันมีเสียงที่เราตดออกมาผสมกับเสียงหัวใจที่ดังตึ้บทุกๆ 1 นาทีนี่แหละ ส่วนตัวไม่ใช่คนนิสัยเลวร้ายอะไร พยายามยิ้มแย้มช่วยเหลือตลอด พูดดีเสมอ) ไม่รู้ว่าคราวนี้จะผ่านโปรไหม แต่จะพยายามให้มากที่สุด
ปล. หากมีงานที่ทำคนเดียวแยกห้องได้ หรือ wfh กระซิบบอกหน่อยนะคะ