เราตั้งใจจะใส่บาตรหลายครั้งแล้วค่ะแต่สุดท้ายก็ไม่เคยได้ใส่
เรื่องมันมีอยู่ว่าพี่ชายเราเปิดร้านขายน้ำตรงหน้าปากซอยหน้าหมู่บ้านที่เราอาศัยอยู่ ซึ่งตัวเราเป็นลูกมือช่วยพี่ชาย หมู่บ้านจะมีพระมาเดินบิณฑบาตทุกเช้าซึ่งเราตั้งใจว่าจะใส่บาตรอยู่บ่อยครั้งแต่เนื่องจากเราติดลูกค้าหน้าร้านแค่ 2-3 คนเราก็ปลีกตัวออกไปไม่ได้เนื่องจากพี่ชายเรามีอารมณ์ร้อน นิดๆหน่อยๆก็โมโหง่าย เราเคยขี่มอเตอร์ไซค์ตามพระเข้าไปในซอยกลับออกมาโดนพี่ชายต่อว่าซึ่งเรารู้สึกว่ามันไม่สมเหตุสมผลและเป็นแบบนี้อยู่บ่อยครั้งจนทำให้เรารู้สึกว่ามันเป็นเวรกรรมอะไรของเรานักหนาแค่เราจะทำบุญใส่บาตรทำไมมันถึงยากเย็นขนาดนี้พระเดินหน้าผ่านร้านทุกวันแต่ไม่มีโอกาสได้ใส่เลยเดือนนึงแทบจะไม่ได้เลย
เราไม่ค่อยได้เข้าค่ะ วัดซึ่งวัดใกล้ก็ต้องใช้เวลาในการนั่งรถประมาน10-15 นาทีเหมือนจะไม่นานนะคะแต่สำหรับที่ทำงานเป็นลูกมือช่วยพี่ชายทุกวันแทบจะไม่มีวัดหยุดเลยค่ะ ถ้าพูดกันตามตรงคือไม่มีวันหยุดค่ะ อาจจะฟังดูเวอร์แต่มันคือเรื่องจริงค่ะ
ร้านเล็กๆไม่ได้ใหญ่มากไม่ได้ขายดีขนาดนั้นอาศัยช่วงเวลาลูกค้าไม่มีก็นั่งเล่นมือถือ
อยากรู้จริงว่าเป็นเวรกรรมอะไรของเรา บางครั่งเราก็ออบไปร้องให้ในห้องน้ำคนเดียวมันอัดอั้นบอกไม่ถูกแค่อยากจะใส่บาตรทำไมมันจึงยากเย็นขนาดนี้ขนาดตอนที่พิมพ์กระทู้อยู่ยังรู้สึกแบบโหอยากจะร้องไห้เลยอ่ะ😥
ตั้งใจจะใส่บาตรแต่ก็ไม่เคยได้ใส่
เรื่องมันมีอยู่ว่าพี่ชายเราเปิดร้านขายน้ำตรงหน้าปากซอยหน้าหมู่บ้านที่เราอาศัยอยู่ ซึ่งตัวเราเป็นลูกมือช่วยพี่ชาย หมู่บ้านจะมีพระมาเดินบิณฑบาตทุกเช้าซึ่งเราตั้งใจว่าจะใส่บาตรอยู่บ่อยครั้งแต่เนื่องจากเราติดลูกค้าหน้าร้านแค่ 2-3 คนเราก็ปลีกตัวออกไปไม่ได้เนื่องจากพี่ชายเรามีอารมณ์ร้อน นิดๆหน่อยๆก็โมโหง่าย เราเคยขี่มอเตอร์ไซค์ตามพระเข้าไปในซอยกลับออกมาโดนพี่ชายต่อว่าซึ่งเรารู้สึกว่ามันไม่สมเหตุสมผลและเป็นแบบนี้อยู่บ่อยครั้งจนทำให้เรารู้สึกว่ามันเป็นเวรกรรมอะไรของเรานักหนาแค่เราจะทำบุญใส่บาตรทำไมมันถึงยากเย็นขนาดนี้พระเดินหน้าผ่านร้านทุกวันแต่ไม่มีโอกาสได้ใส่เลยเดือนนึงแทบจะไม่ได้เลย
เราไม่ค่อยได้เข้าค่ะ วัดซึ่งวัดใกล้ก็ต้องใช้เวลาในการนั่งรถประมาน10-15 นาทีเหมือนจะไม่นานนะคะแต่สำหรับที่ทำงานเป็นลูกมือช่วยพี่ชายทุกวันแทบจะไม่มีวัดหยุดเลยค่ะ ถ้าพูดกันตามตรงคือไม่มีวันหยุดค่ะ อาจจะฟังดูเวอร์แต่มันคือเรื่องจริงค่ะ
ร้านเล็กๆไม่ได้ใหญ่มากไม่ได้ขายดีขนาดนั้นอาศัยช่วงเวลาลูกค้าไม่มีก็นั่งเล่นมือถือ
อยากรู้จริงว่าเป็นเวรกรรมอะไรของเรา บางครั่งเราก็ออบไปร้องให้ในห้องน้ำคนเดียวมันอัดอั้นบอกไม่ถูกแค่อยากจะใส่บาตรทำไมมันจึงยากเย็นขนาดนี้ขนาดตอนที่พิมพ์กระทู้อยู่ยังรู้สึกแบบโหอยากจะร้องไห้เลยอ่ะ😥