บอส ที่เคารพ
ก่อนอื่นเลย อยากให้บอสอ่านเรื่องนี้ นะคะ
พิมพาเป็นเด็กหญิงอายุ 14 ปี เธออาศัยอยู่ในย่านอำเภอบางใหญ่ นนทบุรี ครอบครัวของพิมพามีอาชีพรับจ้าง พ่อเป็นโฟร์แมนคุมงานก่อสร้าง ส่วนแม่รับจ้างเย็บซ่อมเสื้อผ้า และพิมล พี่สาวทำงานเป็นสาวโรงงาน ครอบครัวนี้อาศัยอยู่ในบ้านเช่าหลังหนึ่งที่ท้ายตลาด
พิมพาเป็นเด็กห้าวๆ ชอบคบเพื่อนที่ขี่มอเตอร์ไซค์ เธอมีเพื่อนสนิทชื่อแก้ว แก้วเป็นทอมบอยอายุ 18 ที่มาชอบพอกับพิมพา และมักจะแอบขี่มอเตอร์ไซด์ไปเที่ยวกันสองคนในตอนกลางคืน ทั้งคู่สนิทกันมาก
คืนหนึ่งทั้งคู่ทะเลาะกัน เพราะพิมพาจับได้ว่าแก้วแอบไปชอบพอกับเด็กผู้หญิงแถวบ้านที่พึ่งมาอยู่ใหม่ เมื่อเริ่มจะมีปากเสียงจนคนแถวบ้านมอง แก้วจึงพาพิมพาซ้อนมอเตอร์ไซค์ไปเคลียร์กันที่สวนสาธารณะในหมู่บ้านร้างแห่งหนึ่ง
ตอนนั้นเป็นเวลาสามทุ่ม เมื่อถึงถนนข้างสวนแก้วจอดมอเตอร์ไซค์ แล้วเอาลูกชิ้นที่ซื้อมาเข้าปาก แล้วบอกพิมพาว่าอย่าโกรธเลย แก้วแค่อยากสนุกกับเด็กผู้หญิงคนนั้น ไม่ได้คิดจริงจัง
พิมพาหัวเสีย ด้วยความโมโหจึงตบไปที่หลังของแก้วอย่างแรง
ทันใดนั้นแก้วเริ่มสำลัก ลูกชิ้นลูกนั้นได้หลุดเข้าไปติดในหลอดลม แก้วไอและชักทุรนทุราย พิมพามองดูด้วยความตกใจ เธอตะโกนเรียกให้คนช่วย แต่แถวนั้นเป็นที่เปลี่ยว จึงไม่มีใครผ่านมาเลย
ไม่นานแก้วก็สิ้นใจ พิมพาร้องไห้ ทำอะไรไม่ถูก ไม่นานพิมล พี่สาวของพิมพาโทรมาตาม พิมพาจึงสารภาพกับพิมล
พิมลรีบขี่มอเตอร์ไซค์มาจุดเกิดเหตุ แล้วบอกให้พิมพารีบซ้อนรถเธอกลับบ้าน
วันต่อมาครอบครัวของพิมพาก็ย้ายออกจากบ้านเช่า แล้วไม่กลับมาที่ชุมชนนั้นอีกเลย
นั่นเป็นเรื่องเมื่อ 16 ปีก่อน
เขียนมาถึงตรงนี้ บอสอาจกำลังงงว่าทำไมดิฉันต้องเขียนเรื่องนี้ให้บอสอ่าน แล้วทำไมระยะหลังดิฉันจึงอู้งาน ไม่เข้าไซต์เพื่อเคลียร์แบบกับช่าง หรือ บางทีก็ขาดการติดต่อไปเฉยๆ
ถึงตรงนี้ ดิฉันต้องกราบขออภัยบอสและพี่ๆ ทีมออกแบบของเราทุกคน ที่ทำตัวน่าทุเรศเหมือนคนไม่รับผิดชอบ เหลวไหล ทั้งที่ในประวัติการทำงานที่บริษัทดิฉันก็ทำงานด้วยความสามารถและสร้างงานที่ประสบความสำเร็จด้วยดีมาตลอด
ดิฉันอยากสารภาพความจริง นี่คือเหตุผลทั้งหมด
เด็กหญิงพิมพา ก็คือตัวดิฉันเอง นางสาวเอมิกา วงสถาปก
ใช่แล้วค่ะ จากเหตุการณ์ในครั้งนั้น ครอบครัวพาดิฉันย้ายไปอยู่ที่เชียงใหม่ เปลี่ยนชื่อ นามสกุล และพยายามลบเรื่องราวทั้งหมดออกจากความทรงจำ ดิฉันกลายเป็นคนตั้งใจเรียน จนได้ทุนไปเรียนออกแบบถึงเยอรมนี และกลับมาทำงานที่เชียงใหม่ จนได้พบกับบอส ที่นำแสงสว่างทั้งการทำงานและความคิดดีๆ จนเราทั้งหมดและออฟฟิศ เดินทางมาถึงจุดที่ได้รับรางวัลระดับเอเชีย
จนกระทั่งเราได้รับงานออกแบบรีโนเวทหมู่บ้านแห่งนี้ ที่อำเภอบางใหญ่
แม้จะไม่อยากเชื่อ และเล่าไปก็คงไม่มีใครเชื่อ แต่ความจริงที่ดิฉันได้พบก็คือ เมื่อลงไปที่สวนสาธารณะในหมู่บ้านแห่งนั้น ดิฉันยังเห็นแก้ว ขี่มอเตอร์ไซค์มาดักรอทุกคืนที่ไซต์ เธอมาในชุดเสื้อยืดสีขาวตัวโปรด ค่อยๆ ยิ้มให้ดิฉัน ก่อนที่ลิ้นของเธอจะค่อยๆ ยืดยาวออกจนถึงพื้นดิน ภาพที่เห็นมันทำให้ดิฉันช็อคหมดสติไป จนพี่เบียร์ วิศวกรรับเหมาจะมาช่วยพาดิฉันไปส่งโรงพยาบาล
แก้ววนเวียนมาหาดิฉันแทบทุกคืน ทั้งในฝัน และที่สวน จนดิฉันไม่สามารถทำงานต่อไปได้ ดิฉันต้องหนีไปอยู่ที่วัดแถวบ้าน และขอคำปรึกษาจากหลวงพ่อ
ท่านให้ดิฉันบวช และอโหสิกรรมต่อวิญญาณของแก้ว และท่านว่าหากไม่ดีขึ้น เส้นทางเดียวที่ดิฉันจะพ้นบ่วงกรรมนี้ คือการที่ดิฉันต้องเข้าไปรับสารภาพต่อเจ้าหน้าที่ตำรวจ และรับโทษที่ได้กระทำ
ท้ายนี้ ดิฉันจึงกราบขอโทษบอสและพี่ๆ น้องๆ ในออฟฟิศอีกครั้ง เพื่อขอลาหยุดโดยไม่มีกำหนด และหากเรื่องที้งหมดนี้จบลง ดิฉันสัญญาว่าจะรีบกลับมาขอทำงานที่ออฟฟิศแห่งนี้ต่อไป
รักและเคารพ
เอมิกา เอม หรือ พิมพา
10 ธันวาคม 2566
จดหมายลาที่ไม่มีกำหนดกลับ
ก่อนอื่นเลย อยากให้บอสอ่านเรื่องนี้ นะคะ
พิมพาเป็นเด็กหญิงอายุ 14 ปี เธออาศัยอยู่ในย่านอำเภอบางใหญ่ นนทบุรี ครอบครัวของพิมพามีอาชีพรับจ้าง พ่อเป็นโฟร์แมนคุมงานก่อสร้าง ส่วนแม่รับจ้างเย็บซ่อมเสื้อผ้า และพิมล พี่สาวทำงานเป็นสาวโรงงาน ครอบครัวนี้อาศัยอยู่ในบ้านเช่าหลังหนึ่งที่ท้ายตลาด
พิมพาเป็นเด็กห้าวๆ ชอบคบเพื่อนที่ขี่มอเตอร์ไซค์ เธอมีเพื่อนสนิทชื่อแก้ว แก้วเป็นทอมบอยอายุ 18 ที่มาชอบพอกับพิมพา และมักจะแอบขี่มอเตอร์ไซด์ไปเที่ยวกันสองคนในตอนกลางคืน ทั้งคู่สนิทกันมาก
คืนหนึ่งทั้งคู่ทะเลาะกัน เพราะพิมพาจับได้ว่าแก้วแอบไปชอบพอกับเด็กผู้หญิงแถวบ้านที่พึ่งมาอยู่ใหม่ เมื่อเริ่มจะมีปากเสียงจนคนแถวบ้านมอง แก้วจึงพาพิมพาซ้อนมอเตอร์ไซค์ไปเคลียร์กันที่สวนสาธารณะในหมู่บ้านร้างแห่งหนึ่ง
ตอนนั้นเป็นเวลาสามทุ่ม เมื่อถึงถนนข้างสวนแก้วจอดมอเตอร์ไซค์ แล้วเอาลูกชิ้นที่ซื้อมาเข้าปาก แล้วบอกพิมพาว่าอย่าโกรธเลย แก้วแค่อยากสนุกกับเด็กผู้หญิงคนนั้น ไม่ได้คิดจริงจัง
พิมพาหัวเสีย ด้วยความโมโหจึงตบไปที่หลังของแก้วอย่างแรง
ทันใดนั้นแก้วเริ่มสำลัก ลูกชิ้นลูกนั้นได้หลุดเข้าไปติดในหลอดลม แก้วไอและชักทุรนทุราย พิมพามองดูด้วยความตกใจ เธอตะโกนเรียกให้คนช่วย แต่แถวนั้นเป็นที่เปลี่ยว จึงไม่มีใครผ่านมาเลย
ไม่นานแก้วก็สิ้นใจ พิมพาร้องไห้ ทำอะไรไม่ถูก ไม่นานพิมล พี่สาวของพิมพาโทรมาตาม พิมพาจึงสารภาพกับพิมล
พิมลรีบขี่มอเตอร์ไซค์มาจุดเกิดเหตุ แล้วบอกให้พิมพารีบซ้อนรถเธอกลับบ้าน
วันต่อมาครอบครัวของพิมพาก็ย้ายออกจากบ้านเช่า แล้วไม่กลับมาที่ชุมชนนั้นอีกเลย
นั่นเป็นเรื่องเมื่อ 16 ปีก่อน
เขียนมาถึงตรงนี้ บอสอาจกำลังงงว่าทำไมดิฉันต้องเขียนเรื่องนี้ให้บอสอ่าน แล้วทำไมระยะหลังดิฉันจึงอู้งาน ไม่เข้าไซต์เพื่อเคลียร์แบบกับช่าง หรือ บางทีก็ขาดการติดต่อไปเฉยๆ
ถึงตรงนี้ ดิฉันต้องกราบขออภัยบอสและพี่ๆ ทีมออกแบบของเราทุกคน ที่ทำตัวน่าทุเรศเหมือนคนไม่รับผิดชอบ เหลวไหล ทั้งที่ในประวัติการทำงานที่บริษัทดิฉันก็ทำงานด้วยความสามารถและสร้างงานที่ประสบความสำเร็จด้วยดีมาตลอด
ดิฉันอยากสารภาพความจริง นี่คือเหตุผลทั้งหมด
เด็กหญิงพิมพา ก็คือตัวดิฉันเอง นางสาวเอมิกา วงสถาปก
ใช่แล้วค่ะ จากเหตุการณ์ในครั้งนั้น ครอบครัวพาดิฉันย้ายไปอยู่ที่เชียงใหม่ เปลี่ยนชื่อ นามสกุล และพยายามลบเรื่องราวทั้งหมดออกจากความทรงจำ ดิฉันกลายเป็นคนตั้งใจเรียน จนได้ทุนไปเรียนออกแบบถึงเยอรมนี และกลับมาทำงานที่เชียงใหม่ จนได้พบกับบอส ที่นำแสงสว่างทั้งการทำงานและความคิดดีๆ จนเราทั้งหมดและออฟฟิศ เดินทางมาถึงจุดที่ได้รับรางวัลระดับเอเชีย
จนกระทั่งเราได้รับงานออกแบบรีโนเวทหมู่บ้านแห่งนี้ ที่อำเภอบางใหญ่
แม้จะไม่อยากเชื่อ และเล่าไปก็คงไม่มีใครเชื่อ แต่ความจริงที่ดิฉันได้พบก็คือ เมื่อลงไปที่สวนสาธารณะในหมู่บ้านแห่งนั้น ดิฉันยังเห็นแก้ว ขี่มอเตอร์ไซค์มาดักรอทุกคืนที่ไซต์ เธอมาในชุดเสื้อยืดสีขาวตัวโปรด ค่อยๆ ยิ้มให้ดิฉัน ก่อนที่ลิ้นของเธอจะค่อยๆ ยืดยาวออกจนถึงพื้นดิน ภาพที่เห็นมันทำให้ดิฉันช็อคหมดสติไป จนพี่เบียร์ วิศวกรรับเหมาจะมาช่วยพาดิฉันไปส่งโรงพยาบาล
แก้ววนเวียนมาหาดิฉันแทบทุกคืน ทั้งในฝัน และที่สวน จนดิฉันไม่สามารถทำงานต่อไปได้ ดิฉันต้องหนีไปอยู่ที่วัดแถวบ้าน และขอคำปรึกษาจากหลวงพ่อ
ท่านให้ดิฉันบวช และอโหสิกรรมต่อวิญญาณของแก้ว และท่านว่าหากไม่ดีขึ้น เส้นทางเดียวที่ดิฉันจะพ้นบ่วงกรรมนี้ คือการที่ดิฉันต้องเข้าไปรับสารภาพต่อเจ้าหน้าที่ตำรวจ และรับโทษที่ได้กระทำ
ท้ายนี้ ดิฉันจึงกราบขอโทษบอสและพี่ๆ น้องๆ ในออฟฟิศอีกครั้ง เพื่อขอลาหยุดโดยไม่มีกำหนด และหากเรื่องที้งหมดนี้จบลง ดิฉันสัญญาว่าจะรีบกลับมาขอทำงานที่ออฟฟิศแห่งนี้ต่อไป
รักและเคารพ
เอมิกา เอม หรือ พิมพา
10 ธันวาคม 2566