ซาอีกับกาเร็ตเดินไปตลาดด้วยกัน
หาไม่ได้ง่ายนักที่นายตำรวจคนสำคัญของโสฬส
จะมาเดินกับนายทหารคนสำคัญของสิริคิมาจาโร
ตอนเดินเข้าไปในตรอก พวกเขาเดินไปอย่างเงียบๆ
ในตรอกนั้นเงียบมากจนทั้งคู่ได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน
กาเร็ตเป็นคนทำลายความเงียบ
"อยู่โน่นเป็นไงบ้าง"
"ก็โอเคนะ"
"โหดไหม"
"ก็โหดอยู่"
"แล้วนายทนได้ยังไง หรือชอบแบบโหดๆ"
"ไม่ได้ชอบแบบโหดๆ แต่ทนได้ แล้วนายล่ะ
อยู่ที่โสฬสเป็นไงบ้าง"
"ก็ดีนะ ถึงปัญหาจะเยอะ แต่ก็ยังโอเค
พวกเราทำงานกันเป็นทีม ทีมมีความสำคัญมาก"
ตอนนี้พวกเขาเดินไปถึงตลาดแล้ว
ตอนมาถึงตลาด จะเจอพวกของขาย ของโชว์ก่อน
ของกินจะอยู่ในส่วนที่ลึกไปอีก
เมื่อไปถึงส่วนที่เป็นของกิน
คนเริ่มที่จะเยอะ ซาอีจึงเดินโอบไหล่กาเร็ตไปด้วย
กาเร็ตสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นบางอย่าง
ทั้งคู่เดินเลือกกับแกล้ม
ระหว่างนั้น ซาอีโอบไหล่กาเร็ตตลอด
เขาถาม
"นายหิวมั้ย"
"ก็หิวนะ"
"งั้นเราหาของกินของเราก่อนดีกว่า"
พอทั้งคู่หาของกินของตัวเองได้
ก็มานั่งตรงบันไดเพื่อมากินแฮมเบอร์เกอร์ด้วยกัน
ตอนนั่งกินเบอร์เกอร์ ซาอีนั่งฝั่งขวา
ส่วนกาเร็ตนั่งฝั่งซ้าย
ซาอีกินเบอร์เกอร์ไปด้วยใช้มือซ้ายโอบไหล่กาเร็ตไปด้วย
มันเป็นการสัมผัสแบบไม่ซับซ้อน
ทำให้กาเร็ตรับรู้ได้ถึงความรู้สึกดีๆของซาอี
"นายจะกลับสิริคิมาจาโรเมื่อไหร่" กาเร็ตถามเขาตรงๆ
"ต้องแล้วแต่เรมอน"
"นายอยากกลับไปไหม"
"ยังไงก็คงต้องกลับไป"
"นายไม่กลับไปได้ไหม"
ซาอีหันมาหากาเร็ตแล้วมองหน้าเขา
สายตายังไม่ได้บ่งบอกอะไร
"แล้วเหตุผลคืออะไร เหตุผลที่ไม่ต้องกลับไป"
"อาจไม่ต้องใช้เหตุผล ใช้ความรู้สึกก็ได้"
กาเร็ตกล่าวว่า "เราไปเดินเล่นกันดีกว่า"
ทั้งคู่ลุกขึ้นแล้วไปเดินเล่นด้วยกัน
ขณะเดินเล่นด้วยกัน ซาอียังคงโอบไหล่กาเร็ตตลอด
บางครั้ง การสัมผัสบางอย่างก็ไม่ต้องการคำพูด
ทั้งสองเดินไปตรงริมหาด
แถวนั้นมีหาดเล็กๆของทะเลสาปอยู่
ทั้งคู่นั่งลงตรงนั้น
"นายคิดว่าอนาคตนายจะเป็นยังไง" กาเร็ตเอ่ยถามซาอี
ซาอีหันมามองหน้าของกาเร็ต
พวกเขาสบตากัน
"อยากฟังอนาคตของนายก่อน"
"ทำไมล่ะ"
"เป็นไปได้ที่มันจะกลายเป็นอนาคตของเรา"
กาเร็ตเริ่มพูดอีกครั้ง
"คืนนี้ฉันมีความสุขมาก"
"ความสุขจากอะไร ตลาด ของกินหรือหาดเก่าๆ"
"จากนาย"
"จากฉัน ผู้ชายธรรมดาเนี่ยนะ"
"นายไม่ธรรมดานะ นายพิเศษสำหรับฉัน"
ซาอีมองลึกเข้าไปในดวงตาของกาเร็ต
วิมานมายา โดย ศักดิ์สิทธิ์ ตอนที่ 252 *****ซาอี กับ กาเร็ต*****
ซาอีกับกาเร็ตเดินไปตลาดด้วยกัน
หาไม่ได้ง่ายนักที่นายตำรวจคนสำคัญของโสฬส
จะมาเดินกับนายทหารคนสำคัญของสิริคิมาจาโร
ตอนเดินเข้าไปในตรอก พวกเขาเดินไปอย่างเงียบๆ
ในตรอกนั้นเงียบมากจนทั้งคู่ได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน
กาเร็ตเป็นคนทำลายความเงียบ
"อยู่โน่นเป็นไงบ้าง"
"ก็โอเคนะ"
"โหดไหม"
"ก็โหดอยู่"
"แล้วนายทนได้ยังไง หรือชอบแบบโหดๆ"
"ไม่ได้ชอบแบบโหดๆ แต่ทนได้ แล้วนายล่ะ
อยู่ที่โสฬสเป็นไงบ้าง"
"ก็ดีนะ ถึงปัญหาจะเยอะ แต่ก็ยังโอเค
พวกเราทำงานกันเป็นทีม ทีมมีความสำคัญมาก"
ตอนนี้พวกเขาเดินไปถึงตลาดแล้ว
ตอนมาถึงตลาด จะเจอพวกของขาย ของโชว์ก่อน
ของกินจะอยู่ในส่วนที่ลึกไปอีก
เมื่อไปถึงส่วนที่เป็นของกิน
คนเริ่มที่จะเยอะ ซาอีจึงเดินโอบไหล่กาเร็ตไปด้วย
กาเร็ตสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นบางอย่าง
ทั้งคู่เดินเลือกกับแกล้ม
ระหว่างนั้น ซาอีโอบไหล่กาเร็ตตลอด
เขาถาม
"นายหิวมั้ย"
"ก็หิวนะ"
"งั้นเราหาของกินของเราก่อนดีกว่า"
พอทั้งคู่หาของกินของตัวเองได้
ก็มานั่งตรงบันไดเพื่อมากินแฮมเบอร์เกอร์ด้วยกัน
ตอนนั่งกินเบอร์เกอร์ ซาอีนั่งฝั่งขวา
ส่วนกาเร็ตนั่งฝั่งซ้าย
ซาอีกินเบอร์เกอร์ไปด้วยใช้มือซ้ายโอบไหล่กาเร็ตไปด้วย
มันเป็นการสัมผัสแบบไม่ซับซ้อน
ทำให้กาเร็ตรับรู้ได้ถึงความรู้สึกดีๆของซาอี
"นายจะกลับสิริคิมาจาโรเมื่อไหร่" กาเร็ตถามเขาตรงๆ
"ต้องแล้วแต่เรมอน"
"นายอยากกลับไปไหม"
"ยังไงก็คงต้องกลับไป"
"นายไม่กลับไปได้ไหม"
ซาอีหันมาหากาเร็ตแล้วมองหน้าเขา
สายตายังไม่ได้บ่งบอกอะไร
"แล้วเหตุผลคืออะไร เหตุผลที่ไม่ต้องกลับไป"
"อาจไม่ต้องใช้เหตุผล ใช้ความรู้สึกก็ได้"
กาเร็ตกล่าวว่า "เราไปเดินเล่นกันดีกว่า"
ทั้งคู่ลุกขึ้นแล้วไปเดินเล่นด้วยกัน
ขณะเดินเล่นด้วยกัน ซาอียังคงโอบไหล่กาเร็ตตลอด
บางครั้ง การสัมผัสบางอย่างก็ไม่ต้องการคำพูด
ทั้งสองเดินไปตรงริมหาด
แถวนั้นมีหาดเล็กๆของทะเลสาปอยู่
ทั้งคู่นั่งลงตรงนั้น
"นายคิดว่าอนาคตนายจะเป็นยังไง" กาเร็ตเอ่ยถามซาอี
ซาอีหันมามองหน้าของกาเร็ต
พวกเขาสบตากัน
"อยากฟังอนาคตของนายก่อน"
"ทำไมล่ะ"
"เป็นไปได้ที่มันจะกลายเป็นอนาคตของเรา"
กาเร็ตเริ่มพูดอีกครั้ง
"คืนนี้ฉันมีความสุขมาก"
"ความสุขจากอะไร ตลาด ของกินหรือหาดเก่าๆ"
"จากนาย"
"จากฉัน ผู้ชายธรรมดาเนี่ยนะ"
"นายไม่ธรรมดานะ นายพิเศษสำหรับฉัน"
ซาอีมองลึกเข้าไปในดวงตาของกาเร็ต