ทำไมผมชอบฝันถึงแฟนเก่า ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยนึกถึงเลยแม้แต่นิดเดียว

สวัสดีครับ ผมอยากปรึกษาหน่อย ผมรู้สึกทรมานจิตใจจริง ๆ
(ขอแยกเป็น 2 เวอร์ชั่น เป็นแบบสรุปคำถาม และเวอร์ชั่นยาวลงรายละเอียดนะครับ เพื่อน ๆ พี่ ๆ เลือกอ่านได้เลย)

(เวอร์ชั่นสรุป)
          ทำไมผมถึงชอบฝันถึงแฟนเก่าคนหนึ่งอยู่ได้ เพราะพอผมตื่นมาแล้ว มันสะเทือนจิตใจ มันรู้สึกผิด มันทรมานมาก ๆ เลยครับ ทั้ง ๆ ที่ผมเลิกกับเขามาเกือบสิบปีแล้ว (เลิกไปตั้งแต่สมัยเรียนตอนปลาย จนตอนนี้ผมอายุ 28 แล้ว) แล้วปัจจุบันผมก็มีชีวิตที่ดี มีครอบครัวที่ดี มีแฟนที่ดีมาก ๆ มีบ้าน และฐานะที่ดี และผมก็ไม่เคยไปนึกย้อนถึงคนนั้นแม้แต่วินาทีเดียว ไม่เคยแชท ไม่เคยโทร ไม่เคยส่องเฟส ไม่เคยนึกถึงเลยจริง ๆ แบบ 0% เลย

แต่ทำไมตอนนอนหลับสมองมันถึงฝันว่าได้เจอ ได้คุย ได้อยู่ในสถานะใกล้ชิดบางอย่างกับคนนั้นอยู่ ซึ่งในฝันมันก็ดูเป็นเหตุการณ์ที่มีความสุขดี แบบนี้มันเกิดอะไรในสมองผม คือผมไม่อยากฝันแบบนี้เลย เพราะพอตื่นขึ้นมา ความรู้สึกผมต้องมานั่งย้อนนึกไป แล้วมันทั้งสะเทือนใจ และเสียใจที่ได้ทำไป เหมือนพึ่งเกิดเรื่องมาสด ๆ ร้อน ๆ แล้วมันจะกลายเป็นวันที่ผมจะดาวน์มาก ๆ เลยครับ .... ซึ่งพอถึงวันที่ฝันถึงปุ๊บ ภายใน 1 - 2 วันนี้แหละ ที่จะทำให้ผมหมกมุ่น จนดาวน์ลง คิดถึงความรู้สึกผิดในอดีต แต่พอผ่านไป สัก 3 - 4 วัน ผมก็ลืมไปหมดแล้ว และใช้ชีวิตปกติแบบความคิดถึง 0% ต่อไป แล้วจู่ ๆ ผ่านไปแบบ 2 - 3 อาทิตย์ หรือเป็น 1 เดือน 2 เดือน มันก็จะกลับมาฝันอีกขึ้นมาดื้อ ๆ แล้วก็วนลูปไป

ทำไมครับ มันเกิดจากอะไร ทำไมผมต้องฝันถึงคน ๆ นี้ด้วย

*ท่านไหนแนะนำว่า "แสดงว่าผมมีใจอยู่ หรือลึก ๆ ผมยังคิดถึงเขาอยู่" ผมขอตอบก่อนเลยนะครับว่า ผมไม่ได้รักเขาแล้ว และไม่ได้คิดถึงเลยแม้แต่น้อย ชีวิตประจำวัน ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีชื่อแฟนคนนี้ แต่ถ้ามันจะเป็นผลส่วนลึกของสมอง หรือคำตอบทางวิทยาศาสตร์ หรือกายภาพใด ๆ ก็ตามแต่ อันนั้นผมไม่ทราบ และผมไม่สามารถควบคุมได้ครับ แต่เท่าที่ผมมีสติในชีวิตประจำวัน รวมถึงการได้มาเขียนเรื่องนี้ ผมก็ยืนยันคำเดิมตามที่พูดเลยครับ ว่าความคิดถึงคือ 0% จริง ๆ ครับ ผมแค่สงสัยว่า อะไรทำให้ผมฝันถึงเขาบ่อยนัก เพราะตื่นมาแล้ว ผมรู้สึกอยากจะร้องไห้ทุกครั้งเลย (ไม่ได้อยากร้องเพราะเสียใจอดีต แต่ผมอยากร้องไห้ เพราะผมรู้สึกผิดที่ทำกับเขาลงไป) ผมต้องไปปรึกษาจิตแพทย์ไหม ถ้าผมต้องไปจริง ๆ ผมจะบอกกับแฟนคนปัจจุบันได้ยังไงหละครับ

....

(เวอร์ชั่นยาว และลายระเอียด)
          ก่อนอื่นผมขอบอกว่าผมเป็นคนที่ค่อยข้างฮิตฮอตเลยหละครับ เวลาจะจีบใครเนี่ย แทบไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง แต่ซึ่งพอคบกับใครไป ตัวผมนี่แหละจะเป็นฝ่ายโดนบอกเลิกทุกครั้งตั้งแต่สมัยม.ต้น หรือปลายเลย เพราะด้วยตัวผมค่อยข้างฮิตฮอตอย่างที่บอก ผมเลยมีตัวเลือกเยอะ และไม่ค่อยสนใจแฟน แถมติดเกม ติดเพื่อน บวกกับทำตัวงี่เง่า เอาแต่ใจอีก บางครั้งผมก็โดนงี่เง่าเอง แบบผมไม่รับสาย ก็โดนบอกเลิกแล้ว เงี้ย... ฯลฯ หรือบางครั้งผมก็ตั้งใจทำตัวรอวันให้เขาบอกเลิกเองด้วยซ้ำ ผมจะได้ไปจีบคนใหม่ (เรื่องราวเริ่มจากอายุสมัย 15 - 16 นะครับ โปรดทำความเข้าใจเรื่องวุฒิภาวะ) เวลาโดนบอกเลิก ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย จนการโดนบอกเลิกเป็นเรื่องที่ชิน และปกติมาก ๆ สำหรับผมไปแล้ว เพราะเวลาโดนบอกเลิก ผมก็พร้อมคบคนใหม่ได้ทันที (ขนาดนั้นจริง ๆ)
*แต่การโดนบอกเลิกของผม ผมบอกไว้ก่อนว่า "ผมไม่เคยนอกใจ และไม่เคยปันใจให้ใครเลย รักแฟนตัวเองแค่คนเดียวจริง ๆ แต่แค่ทำตัวงี่เง่าติดเพื่อน ติดเกมตามประสาเด็กที่มีตัวเลือก จนโดนบอกเลิก"

จนผมมาอยู่ชั้นม.ปลาย ก็ได้เจอผู้หญิงคนหนึ่ง สมมุติว่าชื่อ A ... ซึ่งน้อง A เนี้ย หน้าตาน่ารักมาก ๆ ครั้งแรกที่เจอ คือ A เป็นพนักงานขายอาหารในร้านของสถานศึกษา ซึ่งเพื่อน ๆ หลายคนก็ต้องไปซื้อ และได้เจอหน้า A อยู่แล้ว (เพราะมันมีไม่กี่ร้าน) ก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าน่ารักจริง ๆ พวกผู้ชายคณะอื่น ๆ หรือตัวแสบ ๆ ก็ไปเต๊าะ ไปจีบประจำ ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในคนที่จีบด้วย (ซึ่งระหว่างที่จีบอ่ะ ผมคิดว่า A คงเป็นลูก เป็นหลาน หรือลูกจ้างของแม่ค้าในร้านปกตินั่นแหละ แต่ผมพึ่งมาทราบทีหลังว่า A เป็นหลานของผู้อำนวยการสถานศึกษาที่ผมเรียนอยู่ ที่มาช่วยทำงานเพราะพึ่งดรอปเรียนจากโรงเรียนอินเตอร์มา😅)

ซึ่งก็เหมือนเดิม เป็นผมที่จีบติด และเอาชนะใจ A มาได้

(สปอยไม่เกี่ยวกับเนื้อหาที่ปรึกษา แต่เวลาผมเล่าแล้ว ผมว่ามันสนุกดี ถ้าสนใจไปอ่านประกอบก็ได้นะครับ😆)

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่คบกันแรก ๆ ก็ได้ประกาศศักดาแบบซีรีย์เกาหลีไปเลย คือผมเป็นนักกีฬาอยู่แล้ว และตอนช่วงที่จีบกัน ผมกำลังจะเข้าชิงเหรียญทองกีฬาชนิดหนึ่ง ผมเลยไปขอ A เป็นแฟนก่อนหน้านั้น แล้วก็ขอให้มาช่วยเชียร์นัดชิงด้วยนะ  แล้วถ้าผมชนะ A ต้องเลี้ยงน้ำขวดนึงนะ จนถึงเวลาผมก็แข่งชนะจริง ๆ กำลังรอจะรับมอบเหรียญทอง ระหว่างยืนฉลองอยู่กลางสนามกับเพื่อน ๆ ในทีม ประมาณ 15 คน จู่ ๆ A ก็เดินตัดสนามเข้ามาจากข้างหลังผม เด่นมาก ๆ เพราะเสื้อมันคนละสีกันกับชุดทีมที่พวกผมใส่ เพื่อน ๆ ที่เห็น ก็ชี้แล้วพลัก ๆ ตัวผมให้หันไปเจอ แล้วก็แซวกันใหญ่ ภาพที่เห็นคือ A เดินตรงเข้ามาพร้อมถือขวดเป๊ปซี่ผ่านหน้าเพื่อนผมทีละคน ๆ แล้วมาหยุดที่หน้าผม และส่งเป๊ปซี่ให้ ตอนนั้นที่จำได้คือเสียงกรี๊ด เสียงเฮ ทั้งชาย หญิง เสียงคำพูดลอยมาดังลั่นรอบทิศทาง ฟังไม่รู้เรื่อง รวมถึงเสียงอาจารย์ที่เป็นคนพากษ์กีฬาก็พูดออกไมค์แซวด้วย ก็เป็นการประกาศศักดาที่ชัดเจนดีว่าต่างคน ต่างเป็นของใคร 😆)

หลังจากนั้น ผมกับ A ก็ได้คบกันเรื่อย มาอย่างปกติ และมีความสุข นิสัยอะไรแย่ ๆ ผมก็ปรับตัวให้ดีขึ้น จนทั้งบ้านผม บ้านเขา รวมถึงคณะผู้อำนวยการสถานศึกษา ก็ยอมรับการคบหาของกันและกัน

จนเวลาผ่านไป คบกันเข้าปีที่ 3 ผมได้เจอผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ซึ่งน่ารักมาก ๆ เช่นกัน สมมุติว่าชื่อ B
(*แทรกหน่อย ขอย้ำอีกครั้งว่า เรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้ คือระหว่างผมอายุ 18 - 19 กรุณาทำความเข้าใจเรื่องวุฒิภาวะ)

ผมก็ปันใจไปให้ B และเรื่องราวของผมกับ A ก็จบลงด้วยการบอกเลิกครั้งแรกในชีวิตของผมเอง ผมบอกเลิก A อย่างไม่ให้มีทางเลือก ไม่สนใจ และไม่แคร์อะไรทั้งนั้น คำพูดต่าง ๆ ของ A ไม่ได้เข้ามาในหูผมเลย คำพูดแรง ๆ จากผมก็ออกไปเยอะ และสุดท้ายก็เลิกกันขาดจริง ๆ

- นี่คือการนอกใจครั้งแรกในชีวิตของผมจริง ๆ
- และนี่คือการบอกเลิกครั้งแรกของผมด้วยจริง ๆ

แต่สุดท้ายผมก็คบกับคนใหม่แล้วท่าทางไปไม่รอด สุดท้ายก็เลิกกันจนได้ ภายในเวลาแค่ 3 4 เดือน ซึ่งผมก็นะ เด็กน้อยผู้เห็นแก่ตัว ก็กลับไปพยายามขอคืนดีกับ A แต่อย่างที่บอก คือ A น่ารักมาก ๆ อยู่แล้ว พอเขาโสด เขาก็มีตัวเลือกใหม่ ๆ เข้ามาให้เลือกเยอะแยะ สุดท้ายเขาก็ไม่เลือกผมอยู่แล้ว ซึ่งถึงแม้จะไม่ได้กลับมาคบกัน แต่ระหว่างนั้นก็เป็นเพื่อน เป็นพี่น้องที่ดีกันมาอยู่สักระยะหนึ่ง ยังไปเที่ยวด้วยกัน ไปมาหากัน เหมือนพอจะลุ้นได้ แต่สุดท้ายผมก็เลือกถอยมาเองดีกว่า เพราะเขาเองก็มีคนคุยอยู่เยอะ และผมก็รู้ตัวว่า คนที่พาให้เรื่องของเรามาอยู่จุด ๆ นี้ได้ คือตัวผมเอง ผมก็ตัดใจพยายามเฟดตัวหายไปเรื่อย ๆ จากกันและกัน แล้วหลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย 

.....................................................................................................

พอขาดกันไป 100% จริง ๆ ผมก็อายุเข้าช่วง 20 ต้น ๆ จนมาตั้งหลักได้พอรู้ตัวอีกทีก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิมแล้วที่ คบ ๆ เลิก ๆ ผู้หญิงไปเรื่อย จนไม่ได้แคร์อะไรเหมือนเดิม ...ที่สำคัญคือ ผมก็ยังเป็นฝ่ายโดนบอกเลิกทั้งหมด เช่นเคย แต่จะเริ่มเป็นเพราะเรื่องของคนโต ๆ ละทีนี้ เช่นพวกเวลาไม่ตรงกัน ระยะทาง หรือความลังเล ฯลฯ อะไรก็ว่าไป แต่ไม่ค่อยมีความงี่เง่า เข้ามาเป็นเหตุผลแล้ว

          แต่พอเวลาผ่านไป ถึงจุดหนึ่งผมก็ปรับเปลี่ยนตัวเอง แบบหักดิบเลยว่าจะเป็นคนที่ดี ตั้งใจคบจริงจัง และทำตัวเป็นแฟนที่ดีได้แล้ว จนสุดท้ายผมก็ได้คบกับผู้หญิงคนหนึ่ง ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา จนถึงเวลาที่ผมมาเล่าเรื่องราวนี้ก็ เข้าปีที่ 6 ไปแล้ว ก็มีความสุขดี แฟนดูแลดี ซื้อบ้านร่วมกัน หมั้นหมายผู้ใหญ่เรียบร้อย ชีวิตคู่ หวานชื่น และตัวผมก็ไม่เคยมองใคร หรือนึกถึงใครอีกเลย เพราะ...

ผมมีประสบการณ์แล้ว 
- ว่าการนอกใจ แค่ครั้งเดียวในชีวิตครั้งนั้น มันส่งผลร้ายแรงขนาดไหน (ย้ำว่า....นี่ขนาดแค่ครั้งเดียวนะ เข็ดเลย....)
- แถมการบอกเลิกแค่ครั้งเดียวจากตัวเราที่ออกไป มันก็ส่งผลร้ายแรงขนาดไหน
ปัจจุบันผมเลยมั่นใจว่า ผมไม่กล้านอกใจใครอีก ล้าน %

แต่ทำไม๊ ทำไม ทำไม !!!!!! บางคืนเวลานอน
ผมต้องฝันถึง A ด้วย ฝันแบบได้คุยกัน ได้ไปเที่ยวกัน ยิ้มแย้มเฮฮาด้วยกัน มีความสุขกันอยู่ในความฝัน ทั้ง ๆ ที่ทุกวินาทีที่ผมลืมตา ผมไม่เคยคิดถึง A เลยสักวินาที ไม่เคยส่องเฟส ไม่เคยติดต่อใด ๆ ทั้งสิ้นเลย หรือเอาจริง ๆ ถ้าจะฝันถึงแฟนเก่า ผมมีคนให้ฝันอีกเยอะมาก ๆ อย่าง B เงี้ย ที่เป็นตัวแปรในการเปลี่ยนชีวิตผมเลย แต่ก็ไม่เคยฝันถึง หรือคนอื่น ๆ อีกเยอะ ผมก็ไม่เคยฝันถึงเลยแม้แต่คนเดียว จะมีก็แต่แค่ A เนี้ยแหละ

(ถึงแม้ว่าอย่างที่เล่าไปก่อนหน้า ว่าก่อนจะขาดกันไป ก็ได้เป็นเพื่อน เป็นพี่น้องที่ดีอยู่สักระยะ หลัก 3 4 เดือนอยู่นะ แล้วคำพูดสุดท้ายก่อนหายจากกันก็ไม่ใช่คำรุนแรงอะไร เป็นคำพูดฝากกำลังใจ และฝากความทรงจำดี ๆ ไว้ก่อนจากกันด้วยซ้ำ)

ซึ่งพอผมฝันถึง A แล้วพอผมตื่น คือผมสะเทือนใจทุกครั้งเลย ว่าผมทำรุนแรงเกินไปไหม ผมพูดแรงไปรึป่าว ผมทำ A เสียใจหนักแค่ไหน A จะแค้นผมมากไหม บางคำพูดที่เขาเคยรั้งเราไว้ บางคำพูดที่ผมผลักไสเขาออกไป มันก็เด้งย้อนกลับมา พอนึกแล้วผมอยากร้องไห้ทุกครั้งเลย แล้ววันแบบนั้น ก็จะทำผมจิตตกทุกครั้งเลย ผมไม่อยากฝันอะไรแบบนี้เลย ผมอุตส่าห์ลืมเรื่องราวไปทั้งหมด 100% แล้วแท้ ๆ แต่ความทรงจำนั้น กลับเด้งมาในรูปแบบความฝันเองซะงั้น

ผมต้องไปปรึกษาจิตแพทย์เลยไหมครับเนี่ย (แต่ใจผมก็ไม่อยากไปหรอกครับ เพราะถ้าผมต้องไปพบจิตแพทย์ ผมจะบอกเหตุผลให้แฟนฟังได้อย่างไรหล่ะครับ)