พอออกจากบ้านอนันตยา
เรมอนอยากตรงไปที่นึงก่อน
ซาอีรับอาสาพาเขาไป
ซาอีขี่มอเตอร์ไซต์
โดยมีเรมอนซ้อนท้าย
เขาสองคนแวะกินกาแฟ
ที่ร้านกาแฟ เรมอนแนะนำซาอีว่า
"มืงไลน์ไปบอกอบิเกลสิว่ากูรับงาน
และกูจะพาทาสอาเธอร์กลับไปหาเธอให้ได้"
"ครับ"
พอเรมอนบอกเสร็จ ซาอีก็ส่งไลน์ไปหาอบิเกลทันที
เรมอนอดไมไ่ด้ที่จะแซว
"ขนาดท่าส่งไลน์ มืงยังโคตรเท่
อบิเกลโง่รึเปล่าวะที่ไม่สนใจมืง"
"ขอบคุณครับ"
"กูว่ากูต้องเรียกยัยอบิเกลว่านังโง่
ทั้งชีวิต มันต้องการใครวะ
ไอ้นักบวชล่ำนั่นน่ะเหรอ ไอ้นั่นมันจะชอบอบิเกลได้ยังไง
มันก็หลอก
ไปวันๆ ผิดกับนาย
ที่จริงใจกับเธอมากกว่า แต่ยัยบ้านั่นกลับไม่สนใจ
ผู้หญิงบางคนมันก็โง่ และงี่เง่าวันยังค่ำ
แต่อย่าไปสนใจมันเลย
สนอีบ้าพวกนี้ มืงไปนั่งขี้ยังดีกว่า"
"แต่ผมรักเธอจริงๆนะครับ"
"มืงซื่อหรือเซ่อกันแน่วะ"
หลังจากนั้น พวกเขาก็ออกเดินทาง
เรมอนมาที่สำนักงานกลางของตำรวจแห่งโสฬส
พวกเขาเจอกาเร็ตก่อน
กาเร็ตดูเหมือนจะรู้จักเรมอนดี
เรมอนแนะนำซาอีให้กาเร็ตรู้จัก
"ตำรวจทั้งโสฬสก็ยังเลือกมืงให้เป็นนายพวกมันเนอะ
พวกมันหลงรักมืงกันเหรอ"
กาเร็ตยิ้ม เขาก้มหน้านิดนึงก่อนจะเงยขึ้นมา
แต่ไม่ได้พูดอะไร
"กินเหล้ากันดีกว่า กูกินเหล้ารอไอ้เฟอดินานได้ไหม"
"ได้ดิ" กาเร็ตตอบเบาๆ
กาเร็ตหาเหล้ามาให้เรมอนกับซาอีดื่ม
เรมอนดื่มอย่างมีความสุข
ตอนนี้ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ
"มืงสองคนคล้ายกันนะ กูหมายถึงซาอีกับมืงนะกาเร็ต
เป็นคนง่ายๆ สบายๆ ง่ายๆจริงๆ"
เวลาที่เรมอนเงียบ เขาดูเป็นคนที่ล้ำลึก
"มืงกับไอ้เฟอดินานเป็นไงบ้าง
ยังซี้กันเหมือนเดิมไหม"
กาเร็ตยิ้ม "มากกว่าเดิมอีก"
"มืงโชคดีว่ะที่มีคู่หูที่ดี
กูไม่เคยมีคู่หูเลย
โคตรเหงาเลยว่ะ"
"แต่สาวตรึมนะ"
"เอาจริงๆนะ กูอยากมีเพื่อนมากกว่า
สาวๆ บางครั้งก็คือส่วนเกินของชีวิต
กูอยากมีเพื่อนดีๆ ชวนกันกินเหล้า
คุยกัยมันๆ ชีวิตมันน่าสนใจมากกว่า"
"ตกลงพวกมืงอยู่ที่โสฬสต่อ ไม่ย้ายไปหนานนูเปียใช่ไหม"
"ใช่"
"แล้วเขาจะเลือกตั้งกันเมื่อไหร่"
"น่าจะอีกสักพัก"
"ที่นี่การเมืองแรงนะ แต่ก็เป็นประเทศที่น่าสนใจ"
"ใช่"
เรมอนเอาบุหรี่ขึ้นมาสูบ
"มีผู้ชายหล่อๆล่ำๆ อยู่แถวนี้บ้างไหม"
กาเร็ตยิ้ม "ทำไมวะ"
"กูว่าจะส่งไปให้อนันตยา
กูสัญญาว่าจะส่งไปให้"
แล้วเรมอนก็เงียบไปพักนึง
ก่อนจะพูดว่า "กูว่าอนันตยาดีกว่ายัยอบิเกลนั่น
อย่างน้อยก็รู้คุณค่าของผู้ชายอย่างพวกเรา"
แล้วเขาก็หันไปมองซาอี "ใช่ไหมวะ"
"ครับ"
เรมอนอดยิ้มไม่ได้
"มืงนี่ นิสัยดีกว่าที่กูคิดนะ
ดีจัง"
แล้วเขาก็หันมามองกาเร็ต
"มืงก็ดี ไม่งั้นพวกเพื่อนๆไม่โหวตให้มืงหรอก"
เรมอนกล่าวต่อ "อยู่กับมืงสองคนนี่ดีนะ เงียบดี
สร้างบรรยากาศได้ไม่เลว
บางครั้งการมีเพื่อนผู้ชายที่รู้ใจอ่ะ
ไม่ต้องพูดกันมากหรอก มองตาก็รู้ใจแล้ว
ใช่ไหม"
ตอนนั้นเฟอดินานก็โผล่มาพอดี
วิมานมายา โดย ศักดิ์สิทธิ์ ตอนที่ 249 ทำไปตามแผน แต่ว่ามันแผนของใครวะ
เรมอนอยากตรงไปที่นึงก่อน
ซาอีรับอาสาพาเขาไป
ซาอีขี่มอเตอร์ไซต์
โดยมีเรมอนซ้อนท้าย
เขาสองคนแวะกินกาแฟ
ที่ร้านกาแฟ เรมอนแนะนำซาอีว่า
"มืงไลน์ไปบอกอบิเกลสิว่ากูรับงาน
และกูจะพาทาสอาเธอร์กลับไปหาเธอให้ได้"
"ครับ"
พอเรมอนบอกเสร็จ ซาอีก็ส่งไลน์ไปหาอบิเกลทันที
เรมอนอดไมไ่ด้ที่จะแซว
"ขนาดท่าส่งไลน์ มืงยังโคตรเท่
อบิเกลโง่รึเปล่าวะที่ไม่สนใจมืง"
"ขอบคุณครับ"
"กูว่ากูต้องเรียกยัยอบิเกลว่านังโง่
ทั้งชีวิต มันต้องการใครวะ
ไอ้นักบวชล่ำนั่นน่ะเหรอ ไอ้นั่นมันจะชอบอบิเกลได้ยังไง
มันก็หลอก
ที่จริงใจกับเธอมากกว่า แต่ยัยบ้านั่นกลับไม่สนใจ
ผู้หญิงบางคนมันก็โง่ และงี่เง่าวันยังค่ำ
แต่อย่าไปสนใจมันเลย
สนอีบ้าพวกนี้ มืงไปนั่งขี้ยังดีกว่า"
"แต่ผมรักเธอจริงๆนะครับ"
"มืงซื่อหรือเซ่อกันแน่วะ"
หลังจากนั้น พวกเขาก็ออกเดินทาง
เรมอนมาที่สำนักงานกลางของตำรวจแห่งโสฬส
พวกเขาเจอกาเร็ตก่อน
กาเร็ตดูเหมือนจะรู้จักเรมอนดี
เรมอนแนะนำซาอีให้กาเร็ตรู้จัก
"ตำรวจทั้งโสฬสก็ยังเลือกมืงให้เป็นนายพวกมันเนอะ
พวกมันหลงรักมืงกันเหรอ"
กาเร็ตยิ้ม เขาก้มหน้านิดนึงก่อนจะเงยขึ้นมา
แต่ไม่ได้พูดอะไร
"กินเหล้ากันดีกว่า กูกินเหล้ารอไอ้เฟอดินานได้ไหม"
"ได้ดิ" กาเร็ตตอบเบาๆ
กาเร็ตหาเหล้ามาให้เรมอนกับซาอีดื่ม
เรมอนดื่มอย่างมีความสุข
ตอนนี้ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ
"มืงสองคนคล้ายกันนะ กูหมายถึงซาอีกับมืงนะกาเร็ต
เป็นคนง่ายๆ สบายๆ ง่ายๆจริงๆ"
เวลาที่เรมอนเงียบ เขาดูเป็นคนที่ล้ำลึก
"มืงกับไอ้เฟอดินานเป็นไงบ้าง
ยังซี้กันเหมือนเดิมไหม"
กาเร็ตยิ้ม "มากกว่าเดิมอีก"
"มืงโชคดีว่ะที่มีคู่หูที่ดี
กูไม่เคยมีคู่หูเลย
โคตรเหงาเลยว่ะ"
"แต่สาวตรึมนะ"
"เอาจริงๆนะ กูอยากมีเพื่อนมากกว่า
สาวๆ บางครั้งก็คือส่วนเกินของชีวิต
กูอยากมีเพื่อนดีๆ ชวนกันกินเหล้า
คุยกัยมันๆ ชีวิตมันน่าสนใจมากกว่า"
"ตกลงพวกมืงอยู่ที่โสฬสต่อ ไม่ย้ายไปหนานนูเปียใช่ไหม"
"ใช่"
"แล้วเขาจะเลือกตั้งกันเมื่อไหร่"
"น่าจะอีกสักพัก"
"ที่นี่การเมืองแรงนะ แต่ก็เป็นประเทศที่น่าสนใจ"
"ใช่"
เรมอนเอาบุหรี่ขึ้นมาสูบ
"มีผู้ชายหล่อๆล่ำๆ อยู่แถวนี้บ้างไหม"
กาเร็ตยิ้ม "ทำไมวะ"
"กูว่าจะส่งไปให้อนันตยา
กูสัญญาว่าจะส่งไปให้"
แล้วเรมอนก็เงียบไปพักนึง
ก่อนจะพูดว่า "กูว่าอนันตยาดีกว่ายัยอบิเกลนั่น
อย่างน้อยก็รู้คุณค่าของผู้ชายอย่างพวกเรา"
แล้วเขาก็หันไปมองซาอี "ใช่ไหมวะ"
"ครับ"
เรมอนอดยิ้มไม่ได้
"มืงนี่ นิสัยดีกว่าที่กูคิดนะ
ดีจัง"
แล้วเขาก็หันมามองกาเร็ต
"มืงก็ดี ไม่งั้นพวกเพื่อนๆไม่โหวตให้มืงหรอก"
เรมอนกล่าวต่อ "อยู่กับมืงสองคนนี่ดีนะ เงียบดี
สร้างบรรยากาศได้ไม่เลว
บางครั้งการมีเพื่อนผู้ชายที่รู้ใจอ่ะ
ไม่ต้องพูดกันมากหรอก มองตาก็รู้ใจแล้ว
ใช่ไหม"
ตอนนั้นเฟอดินานก็โผล่มาพอดี