ตอนนี้ชีวิตแย่จนไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว
จะเริ่มเล่าจุดเริ่มต้นของชีวิตตกอับ
เมื่อก่อนเราทำงานอยู่ฝั่งเพื่อนบ้านเงินเดือนเกือบ 3 หมื่น แต่เราดันมาท้อง ตอนท้องเราทำงานตลอดระยะเวลา 8 เดือน เกือบ 9 เดือน เราต้องข้ามจากฝั่งเพื่อนบ้านมาฝากท้องที่ฝั่งไทยตลอดระยะเวลา 8 เดือนกว่า ทำงานไปด้วยเทียวไปเทียวมาฝั่งไทยตลอด จนใกล้จะเข้า 9 เดือน ทางหัวหน้าได้ให้ลาคลอดก่อนวันที่เราตั้งใจไว้ เราทำงานมีเงินเก็บไม่มากเพราะเรามีหน้าที่ต้องส่งให้ลูกสาวคนโต และ หนี้ของ ธกส.ของแม่และค่าอื่นๆของเราอีก เราเก็บเงินได้ไม่มากพอมีไว้สำรองตอนคลอด ส่วนที่เหลือก็ต้องเอาไว้ซื้อของให้ลูก ช่วงนั้นแฟนเราทำงานรายวันได้บ้างไม่ได้บ้างพอมีกินไปวันๆ ส่วนมากเงินเก็บจะเป็นเงินเรา จนเราใกล้คลอดแฟนก็ต้องกลับบ้านมาอยู่ด้วยเพราะกลัวเจ็บท้องเลยทำให้เราว่างงานทั้งคู่ จนเราคลอดน้องเมื่อเดือนกันยายนที่ผ่านมา แต่มีสิทธิ์บัตรทองค่าใช้จ่ายเลยไม่ได้หนักมากจนเวลาล่วงเลยมาเงินที่เก็บก็ค่อยๆหมด งานก็กลับไปทำไม่ได้ งานที่แฟนทำก็ปิดกิจการไป กลายเป็นว่าเราต้องเทียวหาเงินมาปะทังชีวิต ไหนจะแพมเพิสลูก นมลูก เพราะนมแม่มีน้อยน้องกินไม่พอ ต้องเอาโทรศัพท์ไปจำนำแต่ไม่มีเงินไปเอาออก มีรถมอไซย์ 1 คัน แอร์ 1 ตัว ที่ต้องผ่อนก็โดนยึดทั้งหมด ตอนนั้นเริ่มรู้สึกน้อยใจในตัวเอง รถไม่มีใช้ ไปไหนไม่ได้เลย จนแฟนเริ่มไปไล่หาสมัครงานตามโรงงาน รอเค้าเรียกสัมภาษณ์อยู่หลายที่ พอผ่านมาสักอาทิตย์ก็มีบริษัทหนึ่งเรียกสัมภาษณ์แล้วได้ทำงาน แต่ปัญหาอยู่ที่เราไม่มีรถ แฟนเลยมาขอเอาไอแพดเราไปจำนำซึ้งไอแพดเครื่องนี้เราทำงานหาเงินมาผ่อนจนหมด ถึงมันจะไม่มีค่ามากแต่มันก็มาจากน้ำพักน้ำแรงของเรา แต่เราก็ตัดสินใจให้เค้าเอาไปจำนำ เพราะถ้าไม่จำเราก็ไม่มีเงินไม่มีรถใช้ แฟนก็จะไปทำงานไม่ได้ พอพากันเอาไอแพดไปจำนำก็ช่วยกันหารถมือ2 ที่พอใช้ได้ ราคาไม่กี่พันเอามาไว้ให้แฟนไปทำงาน เงินที่จำเราได้มาแค่ หมื่นเดียว เราเลยต้องแบ่งให้ดีดี อย่างแรกรถ นมแพมเพิส ที่เหลือก็ต้องเอาไว้ซื้อข้าวปลาให้แฟนเวลาไปทำงาน บางวันเราต้องกินข้าวกันผัดมะละกอเพราะไม่มีเงิน เวลานมลูกหมดก็ต้องเที่ยวยืมเค้ามา จนเริ่มรัสึกละอายแก่ใจตัวเอง เราเริ่มคิดแล้วว่าเมื่อก่อนชีวิตเราดีมาก อยากกินอะไรก็ได้กินอยากได้อยากซื้ออะไรก็ได้ มีเงินส่งกลับบ้าน แต่ตอนนี้เราไม่มีเงินส่งให้ลูกคนโต ไม่มีเงินส่งหนี้อีกหลายๆอย่าง หลายคนคงสงสัยว่าพ่อแม่ญาติเราไปไหน เราเป็นคนเชียงใหม่แต่มาทำงานอยู่ไกลบ้าน ได้แฟนอยู่สระแก้ว แม่เราพึ่งเสียไปเมื่อปีที่แล้ว เราไม่มีพ่อ มีแต่พี่ชาย 2 คน แต่ต่างคนต่างมีหน้าที่เราเลยไม่ได้ไปยุ่งอะไร และอีกอย่างเราท้องแต่เราไม่ได้บอกคนที่บ้านเลย เราไม่อยากให้พวกเขาผิดหวัง เราไม่กล้าคุยกับลูกสาวคนโตเพราะเราไม่มีเงินส่งให้ เมื่อก่อนเราอยู่ด้วยตัวเองได้ จนมันมาถึงจุดนี้เมื่อ2 วันที่แล้วบ้านโดนตัดไฟ ข้าวไม่มีกิน นมลูกหมด จนเราท้อกับชีวิตมากๆเราร้องไห้ทุกวัน คิดอยู่ในหัวตลอดว่าเราไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว แต่เด็ก2เดือนที่อยู่กับเราตอนนี้ เรามองหน้าเค้าแล้วคิดว่าถ้าไม่มีเราใครจะดูแลเค้าต่อ ใครจะดูแลเค้าได้ดีกว่าเรา ถึงแม้บางความคิดเราอยากจากโลกนี้ไปด้วยกันก็ตาม เค้าจะได้ไม่ไปเป็นภาระของใคร เราผ่านอะไรมาเยอะมากเลยทุกคนแต่รอบนี้เราเหลือตัวคนเดียวเราไม่มีแม่คอยให้คำปรึกษา ไม่มีใครช่วยคิด เราเลยไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตตัวเองต่อดี
ขอพื้นที่ระบายปัญหาชีวิตหน่อยค่ะ
จะเริ่มเล่าจุดเริ่มต้นของชีวิตตกอับ
เมื่อก่อนเราทำงานอยู่ฝั่งเพื่อนบ้านเงินเดือนเกือบ 3 หมื่น แต่เราดันมาท้อง ตอนท้องเราทำงานตลอดระยะเวลา 8 เดือน เกือบ 9 เดือน เราต้องข้ามจากฝั่งเพื่อนบ้านมาฝากท้องที่ฝั่งไทยตลอดระยะเวลา 8 เดือนกว่า ทำงานไปด้วยเทียวไปเทียวมาฝั่งไทยตลอด จนใกล้จะเข้า 9 เดือน ทางหัวหน้าได้ให้ลาคลอดก่อนวันที่เราตั้งใจไว้ เราทำงานมีเงินเก็บไม่มากเพราะเรามีหน้าที่ต้องส่งให้ลูกสาวคนโต และ หนี้ของ ธกส.ของแม่และค่าอื่นๆของเราอีก เราเก็บเงินได้ไม่มากพอมีไว้สำรองตอนคลอด ส่วนที่เหลือก็ต้องเอาไว้ซื้อของให้ลูก ช่วงนั้นแฟนเราทำงานรายวันได้บ้างไม่ได้บ้างพอมีกินไปวันๆ ส่วนมากเงินเก็บจะเป็นเงินเรา จนเราใกล้คลอดแฟนก็ต้องกลับบ้านมาอยู่ด้วยเพราะกลัวเจ็บท้องเลยทำให้เราว่างงานทั้งคู่ จนเราคลอดน้องเมื่อเดือนกันยายนที่ผ่านมา แต่มีสิทธิ์บัตรทองค่าใช้จ่ายเลยไม่ได้หนักมากจนเวลาล่วงเลยมาเงินที่เก็บก็ค่อยๆหมด งานก็กลับไปทำไม่ได้ งานที่แฟนทำก็ปิดกิจการไป กลายเป็นว่าเราต้องเทียวหาเงินมาปะทังชีวิต ไหนจะแพมเพิสลูก นมลูก เพราะนมแม่มีน้อยน้องกินไม่พอ ต้องเอาโทรศัพท์ไปจำนำแต่ไม่มีเงินไปเอาออก มีรถมอไซย์ 1 คัน แอร์ 1 ตัว ที่ต้องผ่อนก็โดนยึดทั้งหมด ตอนนั้นเริ่มรู้สึกน้อยใจในตัวเอง รถไม่มีใช้ ไปไหนไม่ได้เลย จนแฟนเริ่มไปไล่หาสมัครงานตามโรงงาน รอเค้าเรียกสัมภาษณ์อยู่หลายที่ พอผ่านมาสักอาทิตย์ก็มีบริษัทหนึ่งเรียกสัมภาษณ์แล้วได้ทำงาน แต่ปัญหาอยู่ที่เราไม่มีรถ แฟนเลยมาขอเอาไอแพดเราไปจำนำซึ้งไอแพดเครื่องนี้เราทำงานหาเงินมาผ่อนจนหมด ถึงมันจะไม่มีค่ามากแต่มันก็มาจากน้ำพักน้ำแรงของเรา แต่เราก็ตัดสินใจให้เค้าเอาไปจำนำ เพราะถ้าไม่จำเราก็ไม่มีเงินไม่มีรถใช้ แฟนก็จะไปทำงานไม่ได้ พอพากันเอาไอแพดไปจำนำก็ช่วยกันหารถมือ2 ที่พอใช้ได้ ราคาไม่กี่พันเอามาไว้ให้แฟนไปทำงาน เงินที่จำเราได้มาแค่ หมื่นเดียว เราเลยต้องแบ่งให้ดีดี อย่างแรกรถ นมแพมเพิส ที่เหลือก็ต้องเอาไว้ซื้อข้าวปลาให้แฟนเวลาไปทำงาน บางวันเราต้องกินข้าวกันผัดมะละกอเพราะไม่มีเงิน เวลานมลูกหมดก็ต้องเที่ยวยืมเค้ามา จนเริ่มรัสึกละอายแก่ใจตัวเอง เราเริ่มคิดแล้วว่าเมื่อก่อนชีวิตเราดีมาก อยากกินอะไรก็ได้กินอยากได้อยากซื้ออะไรก็ได้ มีเงินส่งกลับบ้าน แต่ตอนนี้เราไม่มีเงินส่งให้ลูกคนโต ไม่มีเงินส่งหนี้อีกหลายๆอย่าง หลายคนคงสงสัยว่าพ่อแม่ญาติเราไปไหน เราเป็นคนเชียงใหม่แต่มาทำงานอยู่ไกลบ้าน ได้แฟนอยู่สระแก้ว แม่เราพึ่งเสียไปเมื่อปีที่แล้ว เราไม่มีพ่อ มีแต่พี่ชาย 2 คน แต่ต่างคนต่างมีหน้าที่เราเลยไม่ได้ไปยุ่งอะไร และอีกอย่างเราท้องแต่เราไม่ได้บอกคนที่บ้านเลย เราไม่อยากให้พวกเขาผิดหวัง เราไม่กล้าคุยกับลูกสาวคนโตเพราะเราไม่มีเงินส่งให้ เมื่อก่อนเราอยู่ด้วยตัวเองได้ จนมันมาถึงจุดนี้เมื่อ2 วันที่แล้วบ้านโดนตัดไฟ ข้าวไม่มีกิน นมลูกหมด จนเราท้อกับชีวิตมากๆเราร้องไห้ทุกวัน คิดอยู่ในหัวตลอดว่าเราไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว แต่เด็ก2เดือนที่อยู่กับเราตอนนี้ เรามองหน้าเค้าแล้วคิดว่าถ้าไม่มีเราใครจะดูแลเค้าต่อ ใครจะดูแลเค้าได้ดีกว่าเรา ถึงแม้บางความคิดเราอยากจากโลกนี้ไปด้วยกันก็ตาม เค้าจะได้ไม่ไปเป็นภาระของใคร เราผ่านอะไรมาเยอะมากเลยทุกคนแต่รอบนี้เราเหลือตัวคนเดียวเราไม่มีแม่คอยให้คำปรึกษา ไม่มีใครช่วยคิด เราเลยไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตตัวเองต่อดี