สวัสดีครับเพื่อนๆที่ผ่านมาเห็นทุกคน ผมมีเรื่องในใจที่อยากจะมาระบายและฟังความคิดเห็นของทุกคนเกี่ยวกับแฟนสาวของผมครับ
เริ่มแรกผมขอเกริ่นเกี่ยวกับตัวผมก่อนนะครับ ผมเป็นคนที่ไม่ได้ผ่านประสบการณ์เรื่องความรักมาเยอะ แฟนคนปัจจุบันนั้นเป็นคนที่ 2 คนแรกช่วงมหาลัยเมื่อ 3 ปีก่อนแต่ก็คบกันได้แค่ประมาณ 3 เดือนก็เลิกรากันไปหลังจากคุยกันมานานถึง 1 ปี
ส่วนตัวผมเป็นคนค่อนข้างเงียบสไตล์ introvert เป็นคนไม่ค่อยอะไรมาก ชิวๆกับในหลายๆเรื่อง และเป็นคนที่ค่อนข้างยอมคน ถ้ามันไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็จะทำให้ ไม่ค่อยชอบมีปากเสียงกับใคร
ต่อมาในส่วนของแฟนผม แฟนผมนั้นอายุเท่ากันกับผม ปัจจุบันเขาไปเรียนที่ต่างประเทศที่อังกฤษทั้งป.ตรีและต่อด้วยป.โท ซึ่งเขาจะไม่ได้กลับมาอีก 2 ปีเนื่องด้วยเวลาต่างๆที่ไม่ได้สะดวกต่อการเดินทางกลับ
แฟนผมเป็นคนที่คิดมากและไม่ค่อยเปิดรับเพื่อนหรือคนใหม่ๆที่เข้ามาในชีวิตเท่าไหร่ ทำให้การไปอยู่อังกฤษนั้นค่อนข้างเดียวดาย เพราะเพื่อนสนิทจริงๆนั้นไม่มี และในส่วนด้านครอบครัวของแฟนผมนั้น ไม่ค่อยจะลงรอยกันมากนักซักเท่าไหร่ เวลามีอะไร แฟนผมจึงไม่ค่อยจะไปหาครองครัวหรือเพื่อน แต่จะมาหาผมที่เป็นแฟนแทน
ก่อนที่เขาจะบินไป 1 เดือน เราตกลงเป็นแฟนกัน เจอกันทุกวันเที่ยวกันทุกอาทิตย์ตามประสาคู่รักใหม่ ซึ่ง ณ ตอนนั้นผมขอยืนยันว่ามีความสุขมากๆและรักเขามากๆเช่นกัน
จนกระทั่งพอถึงวันบินไปต่างประเทศวันที่ 9 กันยายน 2566 ผมก็ได้ไปส่งเขาที่สนามบินและได้เริ่มความสัมพันธ์แบบ LDR หรือ Long distance relationship ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ในช่วงเดือนแรกผมรู้สึกได้เลยถึงความเปลี่ยนแปลง จากคนที่เจอกันทุกวัน กอดกันหอมกัน กลับได้กลายมาเป็นแค่คนที่อยู่ในหน้าจอโทรศัพท์เล็กๆและได้เพียงแค่คุยกัน ผมยอมรับว่าผมทำตัวไม่ถูก จากที่ผมไม่ได้เป็นคนพูดเก่ง การที่ต้องมาคอยคุยผ่านทางออนไลน์อย่างนี้มันทำให้ผมค่อนข้าง blank ไม่รู้จะทำยังไง อย่างมากในแต่ละวันก็มาเล่าเรื่องที่แต่ละคนไปเจอมา คุยหยอกล้อกันบ้าง แต่สุดท้ายมันก็เหงาที่ไม่ได้เจอกันตัวเป็นๆ
ต่อมาในเรื่องของปัญหาที่เจอ ตลอดระยะเวลา 3 เดือนที่ผ่านมาก็ได้มีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งหรือปากเสียงกันมาเป็นช่วงๆตามประสาคนรักกัน ยิ่งเป็นคู่ใหม่ก็ยิ่งมีการต้องปรับตัว ต้องทำความเข้าใจกันเยอะ ซึ่งในส่วนนี้ผมก็ไม่ได้คิดว่ามันแปลกอะไรถ้าจะมีปากเสียงกันบ้าง
ทั้งนี้ การมีปากเสียงแต่ละครั้งนั้น ส่วนตัวผมว่ามันมักจะเป็นเรื่องเล็กน้อย เช่น เล่นเกมกับเพื่อนไม่บอก ไม่ได้ชอบพูดคำว่ารักหรือคิดถึงบ่อย (แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดไม่พูดเลย เวลาเขาพูดมาก็พูดกลับตลอด บางครั้งก็พูดก่อนแต่อาจเป็นส่วนน้อย) หรือแม้แต่เวลาฟังเรื่องที่เขาบ่นและไม่ออกความคิดเห็นเยอะหรือปลอบ แค่นั่งฟังเฉยๆ
ผมเข้าใจว่าเรื่องแต่ละเรื่องคำว่า "เล็กน้อย" ของแต่ละคนนั้นมันไม่เหมือนกัน ความเล็กน้อยเราอาจเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขา ผมจึงไม่เคยที่จะพูดคำนี้ต่อหน้าแฟน แต่ทังนี้ คำว่าเล็กน้อยของผมคือการที่ ทำไมต้องเอาเรื่องเหล่านี้มาทะเลาะกันหรือมาไม่พอใจกัน
ผมไม่ได้ว่าอะไรถ้าเขาจะไม่ชอบอะไรในตัวผมหรืออยากให้เปลี่ยนอะไร แต่แค่บอกและคุยกันค่อยๆปรับเปลี่ยนกันก็ได้ ไม่ได้มีความจำเป็นต้องมานั่งงอลกันไม่พอใจกัน ซึ่งเป็นเรื่องที่ผมไม่ชอบมากๆและเคยได้บอกเขาไป (แต่ปจบ.ก็ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงอะไรมากนัก)
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมก็ยอมรับว่าเรื่องต่างๆที่เขาขอให้ทำ มันก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรง และถามว่าผมสามารถทำได้ไหม ผมสามารถทำได้ แต่แค่ต้องการเวลาทำให้ชิน เพราะผมอยู่กับตัวเองมาค่อนข้างเยอะ ผมไม่ได้ชินกับการที่ต้องมาพูดคำว่ารักหรือคิดถึง และก็ไม่ได้เป็นคนที่ปลอบคนหรือเอาใจเก่งขนาดนั้น ยิ่งพอเหลือแค่คำพูดแล้วยิ่งยากเข้าไปใหญ่ เพราะเมื่อก่อนตอนยังอยู่ด้วยกัน แค่การกอดจากแฟน การลูบหัว มันก็ทำให้อะไรหลายๆอย่างดีขึ้นได้ ซึ่งต่างกับปจบ. ซึ่งด้วยเหตุนี้ ในหลายๆครั้งแฟนผมมักจะพูดว่า "รู้สึกไม่ได้ว่าเธอรักเค้า" เพราะผมไม่ได้พูดคำๆนั้นออกไป
ทั้งนี้ แม้ผมจะไม่ได้เป็นคนพูดคำว่ารักหรือคิดถึงเก่ง แต่ผมเชื่อว่าการกระทำของผมหลายๆอย่างนั้นก็แสดงให้เห็นว่าผมยังคงรักและนึกถึงเขาเวลาทำอะไร เช่น ไปไหนก็คอยบอก กินอะไรไปไหนก็คอยถ่ายให้ดู คอยย้อนกลับไปตอบทุกแชท ตอบทุกวิดีโอที่เขาส่ง (เวลาที่อังกฤษห่างกับไทย 7 ชม. ทำให้ตอนผมหลับแฟนยังคงตื่น หลายๆอย่างจึงส่งมาตอบผมหลับ) คอยคุยด้วยเงลาเหงา คอยหาเวลามาคอลคุยกันทุกวันแม้ผมจะเหนื่อยหรืออยากคุยเล่นกับเพื่อนบ้างก็ยอมสละมาเพื่อคุยกับเขาเพราะผมรู้ว่าผมเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของเขา
ซึ่งในหลายๆเรื่องด้านบน แฟนผมก็ไม่ได้ทำให้ตลอด มีแต่ทางผมที่ยังคอยทำให้อยู่ แต่ในส่วนนี้ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะผมอยากให้เขาเห็นสิ่งที่เราได้เจอ อยากให้รู้ว่าเราทำอะไร เพื่อให้เขาสบายใจ และยังแคร์ทุกสิ่งที่เธอส่ง ทุกอย่างที่เธอแชร์
อย่างไรก็ตามแฟนผมมักมองว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องที่เล็กน้อยเกินกว่าจะมาคิดว่าเป็นการแสดงความรัก และต้องการมันออกมาเป็นคำพูดอย่างเดียว
ในเรื่องของการคอลคุยกันก็เช่นกัน เขามักจะบอกเสมอว่า ถ้าอยากเล่นกับเพื่อน อยากไปคุยกับเพื่อนก็สามารถบอกได้ เล่นเสร็จทำไรเสร็จก็ค่อยมาคอลกัน ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขามักจะชอบพูดให้ผมรู้สึกผิดเวลาขอไปเล่นกับเพื่อน เช่น "ได้คุยกันน้อยเพราะเธอมัวแต่ไปคุยกับเพื่อน" หรือ "ยังไงเดี๋ยวเธอก็ไปคุยกับเพื่อนอยู่ดี ไม่ได้มาคุยกับเค้าหรอก" ส่วนตัวผมไม่ชอบมากๆ เพราะมันเหมือนบอกอ้อมๆว่าไม่อยากให้ไปเล่นกับเพื่อนๆ และทำให้ผมรู้สึกผิด ทั้งๆที่เขาบอกว่าสามารถทำได้ (ปล. เวลาผมไปเล่นหรือทำอะไรกับเพื่อนก็จะประมาณ 1 - 1.5 ชั่วโมง ส่วนเวลาที่เหลือประมาณ 2-3ชั่วโมงก็คุยกับเขาต่อจนหลับ)
เวลาล่วงเลยไป 2 เดือนจากที่เขาบินไป ก็ยังคงอยู่กันมาแบบตามที่เล่าไปเบื้องต้น จนมาถึงตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมเริ่มอึดอัด และรู้สึกไม่แฟร์ข้างใน
อย่างที่บอกไปว่าผมเป็นคนที่ชิวและไม่ได้ซีเรียสกับหลายๆเรื่อง เพราะฉะนั้นเรื่องต่างๆที่แฟนผมทำไปนั้นหรือเรื่องที่ไม่ทำให้ผม ผมก็ไม่ได้พูดอะไรและเก็บไว้กับตัวเอง เพราะมันขี้ประติ๋วและเราว่ามันก็เป็นเรื่องที่เราทนได้ เพราะถ้าบอกไป เธอก็อาจไม่เหมือนเดิม และผมนั้นรักเธอที่เป็นเธอ จึงไม่อยากให้เปลี่ยนอะไรถ้ามันไม่ได้เป็นเรื่องที่รับไม่ได้จริงๆ
แต่ในมุมของเธอนั้นกลับไม่ใช่ เธอมักคอยงอนและไม่พอใจในเรื่องต่างๆที่ผมไม่สามารถทำให้เธอได้อยู่เสมอ(การบอกรัก/คิดถึง, การปลอบ, การไม่รายงาน และอื่นๆที่เรยบอกไปด้านบน) ในขณะที่ผมก็พยายามทำให้เธอ แต่ด้วยความไม่ชินมันจึงค่อยๆออกมาทีละนิด และคงทำให้เธอไม่สามารถรู้สึกได้และคอยมีปากเสียงกันเรื่อยมาเกี้ยวกับเรื่องเดิมๆ ผมรุ้สึกไม่แฟร์ที่เขาคอยมาบังคับทางอ้อมให้เปลี่ยน โดยการแสดงท่าทางไม่พอใจหรือโกรธ แต่ในทางกลับกัน ผมนั้นไม่เคยขอให้เธอเปลี่ยนอะไรเลย เพราะผมก็แค่คิดว่าข้อเสียเล็กๆน้อยๆเหล่านั้น ก็ทำให้เธอเป็นเธอ เราก็รักในสิ่งที่เขาเป็น ยิ่งถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่ก็ไม่มีทางที่จะพูดออกไป
ในตอนนี้ผมตัดสินใจว่าจะบอกเลิกกับเธอ เพราะผมคิดว่าผมไม่อาจทนในสิ่งๆนี้ต่อไปได้ แล้วยิ่งจะไม่ได้เจอกันอีกถึง 2 ปี แล้วนึกถึงตัวเองในอนาคตที่ต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ไปต่ออีก 2 ปี ผมก็คงทนไม่ได้อยู่ดี
ผมทำถูกไหมครับ เป็นผมเองหรือเปล่าที่ไม่เข้าใจเขาหรือไม่เข้าใจผู้หญิงว่าต้องการอะไร
ขอบคุณทุกคนล่วงหน้าที่เข้ามาอ่าน และความคิดเห็นทุกๆข้อครับ ผมจะไล่อ่านให้ครบทุกๆคอมเม้นเลยครับ
เรื่องวุ่นๆกับแฟนที่อังกฤษ
เริ่มแรกผมขอเกริ่นเกี่ยวกับตัวผมก่อนนะครับ ผมเป็นคนที่ไม่ได้ผ่านประสบการณ์เรื่องความรักมาเยอะ แฟนคนปัจจุบันนั้นเป็นคนที่ 2 คนแรกช่วงมหาลัยเมื่อ 3 ปีก่อนแต่ก็คบกันได้แค่ประมาณ 3 เดือนก็เลิกรากันไปหลังจากคุยกันมานานถึง 1 ปี
ส่วนตัวผมเป็นคนค่อนข้างเงียบสไตล์ introvert เป็นคนไม่ค่อยอะไรมาก ชิวๆกับในหลายๆเรื่อง และเป็นคนที่ค่อนข้างยอมคน ถ้ามันไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็จะทำให้ ไม่ค่อยชอบมีปากเสียงกับใคร
ต่อมาในส่วนของแฟนผม แฟนผมนั้นอายุเท่ากันกับผม ปัจจุบันเขาไปเรียนที่ต่างประเทศที่อังกฤษทั้งป.ตรีและต่อด้วยป.โท ซึ่งเขาจะไม่ได้กลับมาอีก 2 ปีเนื่องด้วยเวลาต่างๆที่ไม่ได้สะดวกต่อการเดินทางกลับ
แฟนผมเป็นคนที่คิดมากและไม่ค่อยเปิดรับเพื่อนหรือคนใหม่ๆที่เข้ามาในชีวิตเท่าไหร่ ทำให้การไปอยู่อังกฤษนั้นค่อนข้างเดียวดาย เพราะเพื่อนสนิทจริงๆนั้นไม่มี และในส่วนด้านครอบครัวของแฟนผมนั้น ไม่ค่อยจะลงรอยกันมากนักซักเท่าไหร่ เวลามีอะไร แฟนผมจึงไม่ค่อยจะไปหาครองครัวหรือเพื่อน แต่จะมาหาผมที่เป็นแฟนแทน
ก่อนที่เขาจะบินไป 1 เดือน เราตกลงเป็นแฟนกัน เจอกันทุกวันเที่ยวกันทุกอาทิตย์ตามประสาคู่รักใหม่ ซึ่ง ณ ตอนนั้นผมขอยืนยันว่ามีความสุขมากๆและรักเขามากๆเช่นกัน
จนกระทั่งพอถึงวันบินไปต่างประเทศวันที่ 9 กันยายน 2566 ผมก็ได้ไปส่งเขาที่สนามบินและได้เริ่มความสัมพันธ์แบบ LDR หรือ Long distance relationship ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ในช่วงเดือนแรกผมรู้สึกได้เลยถึงความเปลี่ยนแปลง จากคนที่เจอกันทุกวัน กอดกันหอมกัน กลับได้กลายมาเป็นแค่คนที่อยู่ในหน้าจอโทรศัพท์เล็กๆและได้เพียงแค่คุยกัน ผมยอมรับว่าผมทำตัวไม่ถูก จากที่ผมไม่ได้เป็นคนพูดเก่ง การที่ต้องมาคอยคุยผ่านทางออนไลน์อย่างนี้มันทำให้ผมค่อนข้าง blank ไม่รู้จะทำยังไง อย่างมากในแต่ละวันก็มาเล่าเรื่องที่แต่ละคนไปเจอมา คุยหยอกล้อกันบ้าง แต่สุดท้ายมันก็เหงาที่ไม่ได้เจอกันตัวเป็นๆ
ต่อมาในเรื่องของปัญหาที่เจอ ตลอดระยะเวลา 3 เดือนที่ผ่านมาก็ได้มีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งหรือปากเสียงกันมาเป็นช่วงๆตามประสาคนรักกัน ยิ่งเป็นคู่ใหม่ก็ยิ่งมีการต้องปรับตัว ต้องทำความเข้าใจกันเยอะ ซึ่งในส่วนนี้ผมก็ไม่ได้คิดว่ามันแปลกอะไรถ้าจะมีปากเสียงกันบ้าง
ทั้งนี้ การมีปากเสียงแต่ละครั้งนั้น ส่วนตัวผมว่ามันมักจะเป็นเรื่องเล็กน้อย เช่น เล่นเกมกับเพื่อนไม่บอก ไม่ได้ชอบพูดคำว่ารักหรือคิดถึงบ่อย (แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดไม่พูดเลย เวลาเขาพูดมาก็พูดกลับตลอด บางครั้งก็พูดก่อนแต่อาจเป็นส่วนน้อย) หรือแม้แต่เวลาฟังเรื่องที่เขาบ่นและไม่ออกความคิดเห็นเยอะหรือปลอบ แค่นั่งฟังเฉยๆ
ผมเข้าใจว่าเรื่องแต่ละเรื่องคำว่า "เล็กน้อย" ของแต่ละคนนั้นมันไม่เหมือนกัน ความเล็กน้อยเราอาจเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขา ผมจึงไม่เคยที่จะพูดคำนี้ต่อหน้าแฟน แต่ทังนี้ คำว่าเล็กน้อยของผมคือการที่ ทำไมต้องเอาเรื่องเหล่านี้มาทะเลาะกันหรือมาไม่พอใจกัน
ผมไม่ได้ว่าอะไรถ้าเขาจะไม่ชอบอะไรในตัวผมหรืออยากให้เปลี่ยนอะไร แต่แค่บอกและคุยกันค่อยๆปรับเปลี่ยนกันก็ได้ ไม่ได้มีความจำเป็นต้องมานั่งงอลกันไม่พอใจกัน ซึ่งเป็นเรื่องที่ผมไม่ชอบมากๆและเคยได้บอกเขาไป (แต่ปจบ.ก็ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงอะไรมากนัก)
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมก็ยอมรับว่าเรื่องต่างๆที่เขาขอให้ทำ มันก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรง และถามว่าผมสามารถทำได้ไหม ผมสามารถทำได้ แต่แค่ต้องการเวลาทำให้ชิน เพราะผมอยู่กับตัวเองมาค่อนข้างเยอะ ผมไม่ได้ชินกับการที่ต้องมาพูดคำว่ารักหรือคิดถึง และก็ไม่ได้เป็นคนที่ปลอบคนหรือเอาใจเก่งขนาดนั้น ยิ่งพอเหลือแค่คำพูดแล้วยิ่งยากเข้าไปใหญ่ เพราะเมื่อก่อนตอนยังอยู่ด้วยกัน แค่การกอดจากแฟน การลูบหัว มันก็ทำให้อะไรหลายๆอย่างดีขึ้นได้ ซึ่งต่างกับปจบ. ซึ่งด้วยเหตุนี้ ในหลายๆครั้งแฟนผมมักจะพูดว่า "รู้สึกไม่ได้ว่าเธอรักเค้า" เพราะผมไม่ได้พูดคำๆนั้นออกไป
ทั้งนี้ แม้ผมจะไม่ได้เป็นคนพูดคำว่ารักหรือคิดถึงเก่ง แต่ผมเชื่อว่าการกระทำของผมหลายๆอย่างนั้นก็แสดงให้เห็นว่าผมยังคงรักและนึกถึงเขาเวลาทำอะไร เช่น ไปไหนก็คอยบอก กินอะไรไปไหนก็คอยถ่ายให้ดู คอยย้อนกลับไปตอบทุกแชท ตอบทุกวิดีโอที่เขาส่ง (เวลาที่อังกฤษห่างกับไทย 7 ชม. ทำให้ตอนผมหลับแฟนยังคงตื่น หลายๆอย่างจึงส่งมาตอบผมหลับ) คอยคุยด้วยเงลาเหงา คอยหาเวลามาคอลคุยกันทุกวันแม้ผมจะเหนื่อยหรืออยากคุยเล่นกับเพื่อนบ้างก็ยอมสละมาเพื่อคุยกับเขาเพราะผมรู้ว่าผมเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของเขา
ซึ่งในหลายๆเรื่องด้านบน แฟนผมก็ไม่ได้ทำให้ตลอด มีแต่ทางผมที่ยังคอยทำให้อยู่ แต่ในส่วนนี้ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะผมอยากให้เขาเห็นสิ่งที่เราได้เจอ อยากให้รู้ว่าเราทำอะไร เพื่อให้เขาสบายใจ และยังแคร์ทุกสิ่งที่เธอส่ง ทุกอย่างที่เธอแชร์
อย่างไรก็ตามแฟนผมมักมองว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องที่เล็กน้อยเกินกว่าจะมาคิดว่าเป็นการแสดงความรัก และต้องการมันออกมาเป็นคำพูดอย่างเดียว
ในเรื่องของการคอลคุยกันก็เช่นกัน เขามักจะบอกเสมอว่า ถ้าอยากเล่นกับเพื่อน อยากไปคุยกับเพื่อนก็สามารถบอกได้ เล่นเสร็จทำไรเสร็จก็ค่อยมาคอลกัน ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขามักจะชอบพูดให้ผมรู้สึกผิดเวลาขอไปเล่นกับเพื่อน เช่น "ได้คุยกันน้อยเพราะเธอมัวแต่ไปคุยกับเพื่อน" หรือ "ยังไงเดี๋ยวเธอก็ไปคุยกับเพื่อนอยู่ดี ไม่ได้มาคุยกับเค้าหรอก" ส่วนตัวผมไม่ชอบมากๆ เพราะมันเหมือนบอกอ้อมๆว่าไม่อยากให้ไปเล่นกับเพื่อนๆ และทำให้ผมรู้สึกผิด ทั้งๆที่เขาบอกว่าสามารถทำได้ (ปล. เวลาผมไปเล่นหรือทำอะไรกับเพื่อนก็จะประมาณ 1 - 1.5 ชั่วโมง ส่วนเวลาที่เหลือประมาณ 2-3ชั่วโมงก็คุยกับเขาต่อจนหลับ)
เวลาล่วงเลยไป 2 เดือนจากที่เขาบินไป ก็ยังคงอยู่กันมาแบบตามที่เล่าไปเบื้องต้น จนมาถึงตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมเริ่มอึดอัด และรู้สึกไม่แฟร์ข้างใน
อย่างที่บอกไปว่าผมเป็นคนที่ชิวและไม่ได้ซีเรียสกับหลายๆเรื่อง เพราะฉะนั้นเรื่องต่างๆที่แฟนผมทำไปนั้นหรือเรื่องที่ไม่ทำให้ผม ผมก็ไม่ได้พูดอะไรและเก็บไว้กับตัวเอง เพราะมันขี้ประติ๋วและเราว่ามันก็เป็นเรื่องที่เราทนได้ เพราะถ้าบอกไป เธอก็อาจไม่เหมือนเดิม และผมนั้นรักเธอที่เป็นเธอ จึงไม่อยากให้เปลี่ยนอะไรถ้ามันไม่ได้เป็นเรื่องที่รับไม่ได้จริงๆ
แต่ในมุมของเธอนั้นกลับไม่ใช่ เธอมักคอยงอนและไม่พอใจในเรื่องต่างๆที่ผมไม่สามารถทำให้เธอได้อยู่เสมอ(การบอกรัก/คิดถึง, การปลอบ, การไม่รายงาน และอื่นๆที่เรยบอกไปด้านบน) ในขณะที่ผมก็พยายามทำให้เธอ แต่ด้วยความไม่ชินมันจึงค่อยๆออกมาทีละนิด และคงทำให้เธอไม่สามารถรู้สึกได้และคอยมีปากเสียงกันเรื่อยมาเกี้ยวกับเรื่องเดิมๆ ผมรุ้สึกไม่แฟร์ที่เขาคอยมาบังคับทางอ้อมให้เปลี่ยน โดยการแสดงท่าทางไม่พอใจหรือโกรธ แต่ในทางกลับกัน ผมนั้นไม่เคยขอให้เธอเปลี่ยนอะไรเลย เพราะผมก็แค่คิดว่าข้อเสียเล็กๆน้อยๆเหล่านั้น ก็ทำให้เธอเป็นเธอ เราก็รักในสิ่งที่เขาเป็น ยิ่งถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่ก็ไม่มีทางที่จะพูดออกไป
ในตอนนี้ผมตัดสินใจว่าจะบอกเลิกกับเธอ เพราะผมคิดว่าผมไม่อาจทนในสิ่งๆนี้ต่อไปได้ แล้วยิ่งจะไม่ได้เจอกันอีกถึง 2 ปี แล้วนึกถึงตัวเองในอนาคตที่ต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ไปต่ออีก 2 ปี ผมก็คงทนไม่ได้อยู่ดี
ผมทำถูกไหมครับ เป็นผมเองหรือเปล่าที่ไม่เข้าใจเขาหรือไม่เข้าใจผู้หญิงว่าต้องการอะไร
ขอบคุณทุกคนล่วงหน้าที่เข้ามาอ่าน และความคิดเห็นทุกๆข้อครับ ผมจะไล่อ่านให้ครบทุกๆคอมเม้นเลยครับ