คือว่า ผมกับ แฟน เราอยู่ไกลกันมาก แฟนผมไปเรียนต่อป.โท ที่อเมริกา
ซึ่ง มันเป็นช่วงที่ พูดยาก ในมุมของผมอาจจะคิดถึงเค้า อาจจะไม่อยากให้ไป แต่ผมก็ทำไม่ได้สำหรับอนาคตที่ดีของเค้า โดยปกติแล้วผมไม่เคยคบใครมา5-6ปีแล้วเรียกได้ว่าอยู่คนเดียวจนชิน ใครเข้ามาก็ไม่เปิดใจเพราะเข็ดจากความรักมามากมาย กับคนใหม่นี้แรกๆดีมากครับสนใจใส่ใจจนผมเริ่มเปิดใจและกล้าเรียกเต็มๆปากว่าแฟนหลังจากที่เราเริ่มคบกัน หลังจาก6เดือนผ่านไปเขาได้คัดเลือกทุนเรียนต่อป.โท มันเป็นช่วงที่ผมต้องรอ หลังจากนี้ไป จากเดิมที่เคยเจอกันทุกวัน อยู่ด้วยกันบ้าง มันเลยไม่ชินกับการที่อยู่คนเดียว ทำให้ผมเริ่มเหงา พอเลิกงานผมแอบเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนแทบทุกคืนหลังจากที่เค้าไป โดยที่เค้าไม่รู้ แต่เที่ยวผมไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนอื่นนอกจากแฟนผมนะครับ แค่อยากมีเพื่อนแก้เหงา ก็ตามเพื่อนไปเที่ยวตามประสา แต่แฟนผมตั้งแต่ไปอยู่ที่นั้น เค้าเริ่มใส่ใจผมน้อยลง ไม่ค่อยได้คุยกัน วันๆนึงนับครั้งที่คุยกันได้ เวลาเราก็ไม่ตรงกัน ผมเป็นฝ่ายรอเค้าทุกวันและทุกครั้งที่เค้าโทรหาผม มันน้อยนิดมากกับการรอคอย ซึ่งผมคิดถึงเค้ามาก อยากได้ยินเสียง อยากคุยมากกว่านี้แต่ผมก็ไม่กล้าเซ้าซี้ เพราะคิดว่าเค้าอาจจะเหนื่อยเรื่องเรียนในการปรับตัว แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า เวลาที่เค้าว่างไม่มีแม้แต่จะแชทมาหา ทักมาซักนิดให้ชื่นใจเลยหรอเหมือนผมเป็นคนสุดท้ายที่เค้านึกถึงเสมอ ถ้าคุณรักใครซักคน คุณจะแคร์ความรู้สึกของอีกฝ่ายไหมครับ ยิ่งถ้าเราอยู่ไกลกัน ความห่างมันเป็นอุปสรรค์ หรือ ใจเราไม่หนักแน่นพอ ผมไม่รู้ว่าผมคิดมากไปไหม แต่ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้ เหมือนเผมพยายามอยู่ฝ่ายเดียวแล้วเหมือนเค้าไม่เข้าใจในมุมของผม ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปกับรักนี้ของผมดี ที่มันกลายเป็นความทุกข์ และขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและรับฟังครับผม
เคยอยู่ห่างไกลแฟน คิดถึงแฟน อยากคุยด้วย แต่เค้ามองเรื่องอื่นๆสำคัญกว่า จนเรากลายเป็นคนสุดท้ายที่เค้านึกถึงไหมครับ
ซึ่ง มันเป็นช่วงที่ พูดยาก ในมุมของผมอาจจะคิดถึงเค้า อาจจะไม่อยากให้ไป แต่ผมก็ทำไม่ได้สำหรับอนาคตที่ดีของเค้า โดยปกติแล้วผมไม่เคยคบใครมา5-6ปีแล้วเรียกได้ว่าอยู่คนเดียวจนชิน ใครเข้ามาก็ไม่เปิดใจเพราะเข็ดจากความรักมามากมาย กับคนใหม่นี้แรกๆดีมากครับสนใจใส่ใจจนผมเริ่มเปิดใจและกล้าเรียกเต็มๆปากว่าแฟนหลังจากที่เราเริ่มคบกัน หลังจาก6เดือนผ่านไปเขาได้คัดเลือกทุนเรียนต่อป.โท มันเป็นช่วงที่ผมต้องรอ หลังจากนี้ไป จากเดิมที่เคยเจอกันทุกวัน อยู่ด้วยกันบ้าง มันเลยไม่ชินกับการที่อยู่คนเดียว ทำให้ผมเริ่มเหงา พอเลิกงานผมแอบเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนแทบทุกคืนหลังจากที่เค้าไป โดยที่เค้าไม่รู้ แต่เที่ยวผมไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนอื่นนอกจากแฟนผมนะครับ แค่อยากมีเพื่อนแก้เหงา ก็ตามเพื่อนไปเที่ยวตามประสา แต่แฟนผมตั้งแต่ไปอยู่ที่นั้น เค้าเริ่มใส่ใจผมน้อยลง ไม่ค่อยได้คุยกัน วันๆนึงนับครั้งที่คุยกันได้ เวลาเราก็ไม่ตรงกัน ผมเป็นฝ่ายรอเค้าทุกวันและทุกครั้งที่เค้าโทรหาผม มันน้อยนิดมากกับการรอคอย ซึ่งผมคิดถึงเค้ามาก อยากได้ยินเสียง อยากคุยมากกว่านี้แต่ผมก็ไม่กล้าเซ้าซี้ เพราะคิดว่าเค้าอาจจะเหนื่อยเรื่องเรียนในการปรับตัว แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า เวลาที่เค้าว่างไม่มีแม้แต่จะแชทมาหา ทักมาซักนิดให้ชื่นใจเลยหรอเหมือนผมเป็นคนสุดท้ายที่เค้านึกถึงเสมอ ถ้าคุณรักใครซักคน คุณจะแคร์ความรู้สึกของอีกฝ่ายไหมครับ ยิ่งถ้าเราอยู่ไกลกัน ความห่างมันเป็นอุปสรรค์ หรือ ใจเราไม่หนักแน่นพอ ผมไม่รู้ว่าผมคิดมากไปไหม แต่ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้ เหมือนเผมพยายามอยู่ฝ่ายเดียวแล้วเหมือนเค้าไม่เข้าใจในมุมของผม ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปกับรักนี้ของผมดี ที่มันกลายเป็นความทุกข์ และขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและรับฟังครับผม