ไม่อยากให้ใครเกลียดเราเพราะคำพูดของคนคนเดียว

เรามีเพื่อนกลุ่มนึง เป็นกลุ่มที่ใหญ่มากแต่ก็เกิดเรื่องทำให้กลุ่มแตกออกเป็นสองกลุ่ม ส่วนต้นเหตุคือเพื่อนเนี่ยอยากจะแยกกลุ่มเพราะเราเอง เขาบอกว่าเราด่าแรงเกินไป แต่ต้นเหตุที่ต้องด่าหรือว่าก็คือพวกเขาเอง เราก็รู้ว่าตัวเองผิดและขอโทษไปทุกๆครั้ง แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นมานานแล้วปัจจุบันก็มีเรื่องอีกคือกลุ่มปัจจุบันของเรา คือห้องเรามีกิจกรรมจึงต้องซ้อมทุกวันแล้วก็มีเพื่อนคนนึงขอตั้งนามสมมุติว่า A ชอบว่าเราบอกไม่ได้ทำแบบนั้นห้ามนู่นห้ามนี่จนเราอึดอัด ส่วนตัวเป็นคนตลกชอบสร้างเสียงหัวเราะ จึงชอบทำให้คนขำอยู่บอยๆแต่พอแยกกลุ่มออกมา A เริ่มเยอะ  เรารู้สึกไม่ดีเอามาก ปกติในกลุ่มเราจะมี6คน แต่เราเองที่สงสารเพื่อนคนนึงนามสมมุติว่า B ไม่มีเพื่อนเลยจึงดึงเข้ากลุ่มมา เราก็คิดไปเองตลอดว่าเราสนิทกับเขาที่สุดเพราะเราเป็นคนทำให้เขาได้เข้ามาอยู่ในกลุ่มจึงมีเพื่อนมากขึ้น แต่พอBเข้ามาเรารู้สึกกลายเป็นอากาศในกลุ่ม Bชอบเมินเราจนเห็นได้ชัด พอเรารู้ตัวก็พยายามคุยกับBแต่ก็โดนเมินตลอก พอเราเริ่มมีปัญหากับAมากขึ้น จนทะเลาะกันแบบเงียบเพื่อนในกลุ่มไม่รู้แต่Aเป็นคนที่ขี้นินทาจึงพาเพื่อนนินทาไปด้วย พอละเทาะกับเรา เราจึงเลือกที่จะเงียบเพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ แต่Aกลับเอาไปนินทากับเพื่อนในกลุ่มจนทำให้เพื่อนเมินใส่เราเหมือนไม่อยากจะคุยด้วย เคยมีบ้างครั้งเราไปคุยกับพวกเขาตามปกติ เขากับพูดออกมาว่า “อย่ามาแตะ” เราจึงรู้ตัวว่าเราโดนแล้ว แต่เราก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันจึงเลือกที่จะอยู่คนเดียว ก็พยายามปรับตัวให้เข้ากับคนอื่นแต่เราไม่กล้าที่จะมีกลุ่มเพิ่ม เอาแบบตรงๆเลยอยู่คนเดียวมีความสุขมากกว่าอยู่กับพวกเขาอีก ถึงตอนแรกๆจะไม่ชินแต่ก็ทำได้ ไปเรียนคนเดียว กินข้าวคนเดียว รอรถคนเดียว ทำทุกอย่างคนเดียว ตอนอยู่กลุ่มเดิมเรามีความสุขก็ต่อเมื่อมีคนสนใจ แต่ก็สนใจแต่จะลอกงาน สำคัญก็ต่อเมื่อมีประโยชน์ แต่เราไม่เข้าใจว่าเราทะเลาะกันแค่สองคนแต่ทำไมคนอื่นต้องเลิกคบเราด้วย เราไม่เลือกที่จะอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะคิดว่ามันเสียเวลา แต่เรื่องมันยังไม่จบเพราะAยังไม่จบแค่นั้น เรารู้สึกได้ว่าAเอาไปพูดกับเพื่อนห้องอื่นจนทำให้ระแวงไปหมด  ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ปัจจุบันคือพยายามเป็นมิตรกับทุกคนเราคุยกับทุกคนที่คุยด้วยได้แต่ก็ไม่คิดที่จะมีกลุ่มเพิ่ม เคยไปปรึกษาพี่พี่ก็บอกว่าไม่เป็นไรใช่ไหมเราก็ตอบตรงๆไปว่าไม่เป็นไร ควรทำยังไงต่อ