รู้สึกไม่ชอบแม่ตัวเอง

คือ เราไม่ชอบเเม่ตัวเองมันรู้สึกแบบเกียจ เหตุผลคือแม่เรามีลูก3คนเราคนโตสุดคนโตสุดก็ต้องยอมสะทุกอย่าง เวลาไปตลาดกับแม่กับน้องคนกลางแม่ไม่เคยถามเราว่ากินไรมั้ยหันหลังมาก็ถามแต่น้องตอนนั้นเราเลยเดินแยกออกมาเพราะจะร้องไห้สรุปเราก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่เราเดินคนเดียวตังก็ของตัวเองเดินไปร้องไปอายคนไป5555 มีวันนึงเรารถล้มแม่แทบไม่แสดงถึงความเป็นห่วงเลยแล้วยังแหย่เราอีกว่ามีผู้บ่าวเห็นบ่(ผู้ชายเห็นมั้ย ประมาณว่าเหมือนขายหน้า)เราก็ปวดไปตามตัวยายเราเป็นห่วงเราตลอดเลยคอยถามแต่แม่ก็แซกขึ้นมาว่า เจ็บขนาดนั้นเลยหรอ ไม่เชิงเป็นห่วงเเต่เชิงไม่สนใจว่าเราจะเป็นยังไงถามๆไปก็งั้น เวลาขับรถไปตลาดรถมอไซซื้อของเยอะมากยายเป็นห่วงเราตลอดว่าจะขับได้มั้ยกลับได้มั้ยแต่แม่เราไม่มีคำนั้นออกจากปากสักคำไม่เคยคิดว่าเราจะขับไหวไหม ยายเราเชิงว่าไม่กลับเราขับไม่ไหวหรอแม่ก็ตอบมาประมาณว่า มันเก่งแล้วไม่ต้องห่วงมันหรอก ล่าสุดแม่เราไล่ให้ยายเรากลับบ้านที่ต่างจังหวัดไปวันนั้นยายมาบอกเรายายร้องไห้เลยเราสงสารยายมากตั้งแต่นั้นมาเราก็รู้สึกไม่ชอบเลย ยายเราก็บอกมาว่าอย่าไปเกรียดพ่อเกรียดแม่เดี๋ยวมันไม่เจริญ ยายพูดมาเราก็นึกคิดว่าทำไมแม่เราถึงไม่โดนกระทำอย่างที่แม่ทำกับยายบ้าง ทำแบบไหนก็โดนแบบนั้นบ้าง อยากขอคำแนะนำทีค่ะเผื่อบางทีเราอาจจะนึกคิดได้บ้างว่าการกระทำแบบนี้ควรหรือไม่ควร