โรคเก็บกด🙋

สวัสดีค่ะ ฉันขอใช้พื้นที่ในการระบายสิ่งอยู่ในใจที่ไม่เคยมีใครเข้าใจและรับฟัง ตัวเราอายุ21จะ22 แล้ว ที่ผ่านมาไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างวัยรุ่นเลยสักครั้งไปไหนก็จะมีแม่ตลอด เมื่อสองสามวันที่ผ่านมาเราขอไปเที่ยวกับน้าสาวเป็นงานวัด เราก็อยากปล่อยเอ็นจอย อยู่กับเพื่อนอยู่กับน้าเรากินเหล้าทั้งที่ไม่ได้กินบ่อยเที่ยวก็ไม่ได้บ่อยแต่มีครั้งนี้ที่เราอยากจะทำ เราก็ไปเต้นปล่อยตัวเองสุดกินเหล้าก็ไม่ได้ถึงขนาดจะไม่มีสติ แต่แม่เราหาว่าเราเหลวแหลกทำตัวไร้ค่าเหมือนเราเปลี่ยนไปเพราะคนรอบข้าง แต่จริงๆเราไม่ได้เปลี่ยนเราเป็นแบบนี้แต่ไม่เคยได้เเสดงออกมาเพราะนี้ไง ไม่มีใครรับฟังและเข้าใจเลย ว่าเราต่างๆนาๆหน้าที่ลูกเราก็ทำตลอดทำทุกวันแค่ขอเที่ยวที่เป็นตัวเองก็ไม่ได้ บอกสังคมมันอยู่ยากรู้หน้าไม่รู้ใจ เรารู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่เขาไม่เคยปล่อยเรา แล้วว่าแต่เราตามคนไม่ทันสารพัด ซึ่งเราฟังแล้วไม่โอเค เข้าใจว่าหวังดีเป็นห่วงแต่เราก็ไปกับน้าเราถึงเอ็นจอย บอกอายุ21จะ22แล้วคิดกว้างๆคิดเยอะๆ เรารู้อะไรเป็นอะไรแยกแยะได้ นี่จึงเป็นสิ่งที่เราเก็บๆๆจนวันนั้นเราร้องไห้ดังมากอย่างที่ไม่เคยร้องมาก่อนมันเหนื่อยนะที่ไม่มีใครเข้าใจพูดไรไปก็ดูผิด ใครจะมองยังไงไม่สนใจเพราะไม่ได้มาหาให้กิน แค่อยากจะใช้ชีวิตวัยรุ่นสักครั้ง น้าสาวก็ช่วยพูดจนทะเลาะกัน
ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่ให้เราได้ออกไปเที่ยวไหนเอง แค่จะไปหาเพื่อนบ้างทีก็ยังให้กลับเพิ่งไปได้ยังไม่ถึงชั่วโมง จนแบบเราก็คิดนะว่าตายๆไปสะจะดีรึเปล่า😭
ปล.ขอบคุณที่รับฟังเรื่องของเรานะคะ ที่จิงมันมีอีกเยอะเลย