ถ้าเราไม่เหลือใครแล้ว เราควรใช้ชีวิตต่อไปเพื่อใครครับ???

ผมเป็นพ่อของเด็กผู้หญิงวัยประถม ป.2 ปกติจะไปรับ–ส่งลูกที่โรงเรียนเอง และมักจะได้เจอกับผู้ปกครองคนอื่น ๆ อยู่ประจำวันหนึ่งผมไปงานประชุมผู้ปกครอง และได้รู้จักกับแม่ของเพื่อนสนิทลูกสาว เธอเป็นแม่เล

คือปกติเนี้ย พื้นฐานหนุ เป็นคนที่ผิวค่อนข้างจะขาวอยู่แล้ว แต่ด้วยความที่ตอนเด็ก ( ประถม ) เป็นคนติดแมน ยังไงดี พิกมีล่ะมั้งคะ ตัดผมสั้นทอม เล่นกีฬา ( ถึงจะเล่นได้แย่มากก้เถอะ ) นั่นแหละค่ะ เราชอบทำหน้

ตอนประถมหนูเรียนโรงเรียนใกล้บ้านค่ะแต่พอขึ้นม. 1 หนูสอบติดโรงเรียนชื่อดังที่อยู่ในเมืองตอนไปหนูมีเพื่อนจากโรงเรียนเดียวกันไปด้วยค่ะ 1 คนแต่อยู่คนละห้องตอนไปเรียนวันแรกหนูพยายามเข้าหาเพื่อนให้ได้มากที่

มีแฟนตอนอายุ14 คนแรก ก็เป็นข่าวฉาว โดนดูดคอ ไปโรงเรียน อายุ 15 ก็ถูกจับมัดข้อมือ รู้สึกเสียดายไม่น่าทำอะไรแบบนั้นเลย ตอนนั้น มันห้ามใจไม่ได้ กับการมี Sex ไปโรงเรียนก็มีคนนินทา รู้สึกไม่น่ากลับมาเร

อาจจะยาวนิดนึงนะคะ อยากได้คำแนะนำจริงๆ (เราอายุ16น้องชายอายุ13) เริ่มแรกคือพ่อกับแม่เราแยกทางกันช่วงประมาณเราอยู่ประถมต้นตอนนั้นก็เห็นภาพพ่อแม่ด่ากันคำหยาบ โยนของ พังประตูมาตลอด ไปเที่ยวกันแบบครบ4คนตั

เราเผลอโกหกเพื่อนค่ะ มันเป็นเรื่องที่เราโกหกว่าเรามีแฟนแต่จริงๆแล้วแฟนที่บอกเพื่อนไปไม่มีตัวตนอยู่จริงๆ

สวัสดีค่ะตอนนี้เราทั้งอึดอัดทั้งเครียดใครหลายคนบอกว่าชีวิตม.ปลายเป็นช่วงเวลาที่สนุกที่สุดเเต่สำหรับเรามันไม่ใช่เลย เเตกต่างจากม.ต้นอย่างสิ้นเชิง ขึ้นม.4เรายังคิดว่าปกติดีค่ะ ไม่ได้เเย่ เเต่พอขึ้นม.5หล