มีใครเป็นบ้างไหมที่รู้สึกไม่ดีกับพ่อแม่ เรารู้สึกว่าไม่อยากยุ่ง ไม่ยากจะไปอะไรด้วย
ตอนนี้พ่อป่วย ก็ห่วงนะ แต่ว่าไม่ได่อยากไปยุ่ง ไปหาหมอก็ไม่อยากพาไป
ไม่อยากเกี้ยวข้องใดๆเลยเป็นฟืลเบื่อๆ หน่ายๆ เซง ปลง เฉยไปเลย
เราผิดมากไหม หรือเป็นลูกที่แย่มากไหมค่ะ
ขอเล่าพื้นฐานก่อนนะค่ะ ว่าเพราะอะไร ถึงมีความรู้สึกแบบนี้ ( ขอโทษถ้ามันอาจจะรุนแรงสำหรับบางท่าน ) แค่อยากได้พื้นระบายด้วย
ตอนเด็กๆ ครอบครัวเราคือครวบครัวปกติมาทั่วไป แต่อยู่มาวันนึง ตอนทีโตขึ้นประมาณ มหาลัย
พ่อแม่ก็ทะเลาะกันบ่อยๆ พื้นฐานเรื่องเงิน เรื่องทีพ่อป่วย ทำงานไม่ได้แบบเดิม หึงหวงแม่
หาเรื่องทะเลาะ กันทุกวัน ปกติพ่อแม่เป็นสายดื่ม ไปไหนปาตี้ตลอด เมา ตลอด สูบบุหรี่ ( พ่อนะคะที่สูบ ) ส่วนมากจะมีพี่ๆ ย่า เเละป้า
ญาตทางพ่อช่วดูแลเรา แต่พอพ่อเริ่มป่วย เป็นเบาหวาน และมีอาการตืดเตียงอยู่ ประมาณ 1 ปี การเงืนที่บ้านเริ่มมีปัญหา เขาก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้นๆหลายครั้งพ่อด่าแม่ ด้วยคำหยาบคาย เสียงดัง ชอบทำลายข้าวของ ส่วนแม่ก้ชอบประชด กลับดึกๆ ตอนพ่อป่วยก็ดูแล แต่ก็ดูบ้างไม่ดูบ้าง
จนสุดท้ายเขาแยกทางกัน โดยทีแม่เราออกจากบ้านไปเลย ทิ้งเราอยู่กับพ่อ ตอนแรกคุยกันว่าจะรับผิดชอบค่าใช้จ่าย ตามปกติทุกอย่าง แต่ด้วยความที่แม่เป็นหนี้มากมาย เขาก็จ่ายบ้างไม่จ่ายบ้าง ( เราทำงานช่วยเขา ตลอดที่เรียน ) และตอนพ่อป่วยเรากีดูแลตรมกำลัง พาไปหาหมอ จัดยา กินยาไม่ขาด
สิ่งที่เราเจอและรุ้สึกคือ ทำไมเราต้องเจออะไรเเย่ๆ เขาคิดจะอดทนอะไรเพื่อเราบ้างไหม
เราไปเรียนแต่เช้า กลับมาทำงานบ้าน เลิกเรียนทำพาทร์ไทม์หาเงินช่วยดูแลตัวเอง ตลอด ทำงานไม่เคยพัก กลับมาต้องมาเจอเรื่องเครียดๆทุกวัน
พอเราทำงาน แม่ก็มารบกวนเราบ่อยๆเรื่องเงิน พอพูดอะไรเข้าหน่อย ก้โกรธมาประชด พยายามขอเบอร์ ญาติๆ ทางนี้ เราก็ไม่อยากให้เพราะกลัว
เขาจะมายืมเงิน ส่วนพ่อเรา เขาก็ยายามช่วยเหลือตัวเอง กลับมาพอทำงานได้ ไม่ได้รบกวนเราเรื่องเงินมาก แต่ไม่ค่อยดูแลตัวเอง ทำบ้านเละเทะ สกปรก เรี่ยราด ป่วยไม่ยอมไปหาหมอ รอหนักๆ จนไม่ไหวถึงจะไป ตอนทีป่วยเราก๊ดูแลพาไปหาหมอ แต่ความทีนิสัยพ่อ ชอบโวยวาย ด่าเสียๆ หายๆ เอาแต่ใจ
จนถึงจุดนึงเราปล่อย ไม่ไปยุ่งไม่สนใจ ทำงาน รับผิดชอบไปในส่วนของเรา จนมันห่างๆ กันไป พึ่งกลับมาคุยๆกันบ้างช่วงหลังๆ ค่ะ
คำถามคือ
- เราเป้นลูกที่แย่ไหม
- ที่รู้สึกแบบนี้มันผิดไหม
- ควรจะเยี่ยวยา ความสัมพันกับพ่อแม่ต่อยังไง
- จะรับมือกับความรุ้สึกยังไง
ปล เรารับผิดชอบภาระค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมดงานบ้าน ทำความสะอาด เราทำตามที่เราจะทำไหว
พ่ออยู่กับเรา แม่ก็แยกไปอยู่กับญาติฝั่งเขา ยังคุยกันได้ พยายามคุย และเจอกันได้ปกติ
( ยาวนิดนึงนะคะ ขอบคุณทุกคนที่อ่าน )
มีใครเคยรู้สึกไม่ดีกับพ่อแม่ ไม่อยากยุ่งเกี่ยวไหมค่ะ
ตอนนี้พ่อป่วย ก็ห่วงนะ แต่ว่าไม่ได่อยากไปยุ่ง ไปหาหมอก็ไม่อยากพาไป
ไม่อยากเกี้ยวข้องใดๆเลยเป็นฟืลเบื่อๆ หน่ายๆ เซง ปลง เฉยไปเลย
เราผิดมากไหม หรือเป็นลูกที่แย่มากไหมค่ะ
ขอเล่าพื้นฐานก่อนนะค่ะ ว่าเพราะอะไร ถึงมีความรู้สึกแบบนี้ ( ขอโทษถ้ามันอาจจะรุนแรงสำหรับบางท่าน ) แค่อยากได้พื้นระบายด้วย
ตอนเด็กๆ ครอบครัวเราคือครวบครัวปกติมาทั่วไป แต่อยู่มาวันนึง ตอนทีโตขึ้นประมาณ มหาลัย
พ่อแม่ก็ทะเลาะกันบ่อยๆ พื้นฐานเรื่องเงิน เรื่องทีพ่อป่วย ทำงานไม่ได้แบบเดิม หึงหวงแม่
หาเรื่องทะเลาะ กันทุกวัน ปกติพ่อแม่เป็นสายดื่ม ไปไหนปาตี้ตลอด เมา ตลอด สูบบุหรี่ ( พ่อนะคะที่สูบ ) ส่วนมากจะมีพี่ๆ ย่า เเละป้า
ญาตทางพ่อช่วดูแลเรา แต่พอพ่อเริ่มป่วย เป็นเบาหวาน และมีอาการตืดเตียงอยู่ ประมาณ 1 ปี การเงืนที่บ้านเริ่มมีปัญหา เขาก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้นๆหลายครั้งพ่อด่าแม่ ด้วยคำหยาบคาย เสียงดัง ชอบทำลายข้าวของ ส่วนแม่ก้ชอบประชด กลับดึกๆ ตอนพ่อป่วยก็ดูแล แต่ก็ดูบ้างไม่ดูบ้าง
จนสุดท้ายเขาแยกทางกัน โดยทีแม่เราออกจากบ้านไปเลย ทิ้งเราอยู่กับพ่อ ตอนแรกคุยกันว่าจะรับผิดชอบค่าใช้จ่าย ตามปกติทุกอย่าง แต่ด้วยความที่แม่เป็นหนี้มากมาย เขาก็จ่ายบ้างไม่จ่ายบ้าง ( เราทำงานช่วยเขา ตลอดที่เรียน ) และตอนพ่อป่วยเรากีดูแลตรมกำลัง พาไปหาหมอ จัดยา กินยาไม่ขาด
สิ่งที่เราเจอและรุ้สึกคือ ทำไมเราต้องเจออะไรเเย่ๆ เขาคิดจะอดทนอะไรเพื่อเราบ้างไหม
เราไปเรียนแต่เช้า กลับมาทำงานบ้าน เลิกเรียนทำพาทร์ไทม์หาเงินช่วยดูแลตัวเอง ตลอด ทำงานไม่เคยพัก กลับมาต้องมาเจอเรื่องเครียดๆทุกวัน
พอเราทำงาน แม่ก็มารบกวนเราบ่อยๆเรื่องเงิน พอพูดอะไรเข้าหน่อย ก้โกรธมาประชด พยายามขอเบอร์ ญาติๆ ทางนี้ เราก็ไม่อยากให้เพราะกลัว
เขาจะมายืมเงิน ส่วนพ่อเรา เขาก็ยายามช่วยเหลือตัวเอง กลับมาพอทำงานได้ ไม่ได้รบกวนเราเรื่องเงินมาก แต่ไม่ค่อยดูแลตัวเอง ทำบ้านเละเทะ สกปรก เรี่ยราด ป่วยไม่ยอมไปหาหมอ รอหนักๆ จนไม่ไหวถึงจะไป ตอนทีป่วยเราก๊ดูแลพาไปหาหมอ แต่ความทีนิสัยพ่อ ชอบโวยวาย ด่าเสียๆ หายๆ เอาแต่ใจ
จนถึงจุดนึงเราปล่อย ไม่ไปยุ่งไม่สนใจ ทำงาน รับผิดชอบไปในส่วนของเรา จนมันห่างๆ กันไป พึ่งกลับมาคุยๆกันบ้างช่วงหลังๆ ค่ะ
คำถามคือ
- เราเป้นลูกที่แย่ไหม
- ที่รู้สึกแบบนี้มันผิดไหม
- ควรจะเยี่ยวยา ความสัมพันกับพ่อแม่ต่อยังไง
- จะรับมือกับความรุ้สึกยังไง
ปล เรารับผิดชอบภาระค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมดงานบ้าน ทำความสะอาด เราทำตามที่เราจะทำไหว
พ่ออยู่กับเรา แม่ก็แยกไปอยู่กับญาติฝั่งเขา ยังคุยกันได้ พยายามคุย และเจอกันได้ปกติ
( ยาวนิดนึงนะคะ ขอบคุณทุกคนที่อ่าน )