เกลียดแม่ตัวเองผิดไหม?

คือก็คิดอยู่ตลอดว่าผิดแหละ แต่ก็อดที่จะเกลียดไม่ได้ เราเคยรักแม่นะ เพราะคิดว่าคงไม่มีพอแม่คนไหนไม่รักลูกแล้วเราก็ควรรักตอบ แต่พอเราโตขึ้นก็เริ่มคิดมากขึ้นเข้าใจอะไรมากขึ้น มันเลยกลายเป็นเกลียด เราเป็นเด็กที่พยามและเสียสละอะไรไปมาก แต่ก็ไม่สามารถทำสิ่งที่แม่หวังได้
เราเลือกที่จะทิ้งความฝันแล้วเชื่อแม่ แต่พอไม่ได้อย่างหวังแม่ก็โทษเรา เราเท่านั้นที่ผิด แม่เริ่มทำตัวห่างเหิน และปฎิบัติกับเราแย่ๆ เริ่มเลือกปฎิบัติกับเรากับลูกคนอื่นๆ พูดแต่ความฝันที่แม่อยากให้เป็น จากวันนั้นเราก็ไม่เคยมีงานวันเกิดที่บ้านอีกเลย จนเราได้เงินมรดกจากปู่แม่ก็สนใจเราขึ้นมา เราเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง แม่ก็แค่คนเห็นแก่ตัวที่ยัดเยียดทุกสิ่งทุกอย่างให้เรา แล้วมองตัวเองเป็นคนวิเศษวิโสตัวเองต้องดีกว่าคนอื่น ต้องอวดได้ ต้องอย่างนั้นอย่างนี้
แม่ไม่ได้รักเราแม่แค่รักตัวเอง แล้วเราก็แน่ใจเพราะแม่มีชู้และน่าจะคุยกันมา3-4ปีแล้ว โดยใช้เงินเรา เงินพ่อเรานี่แหละ