ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ คือเรารู้จักกับคนนี้เพราะเป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกัน อยู่กลุ่มเพื่อนเดียวกัน ตอนแรกๆเราไม่คิดว่ามันจะเลยเถิดมาขนาดนี้ ใช้ชีวิตเหมือนแฟนกันมา2-3เดือน กินข้าวด้วยกัน อยู่ด้วยกัน นอนด้วยกัน แต่พอออกไปเจอเพื่อนไปเรียน เราก็บอกคนอื่นว่าเป็นเพื่อนกัน แต่ว่าคนอื่นก็ดูออกว่าไม่เหมือนคนเป็นเพื่อนกันอ่ะค่ัะ เค้าเป็นคนดีมากๆ รู้ใจกันทุกอย่าง เป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่ด้วยกันมาก เราไม่อยากเสียเค้าไปแต่เราดันรู้สึกกับเค้าไปแล้ว ผูกพันกับเค้าไปแล้ว เราไม่อยากเสียเค้าไป เลยยอมอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหนซักที พอรู้สึกว่าได้ห่างกับเค้าเพราะเค้าต้องกลับต่างจังหวัดช่วงปิดเทอม จากที่ปกติคุยกันแกล้งกันทุกวัน กลายเป็นเค้าที่ไม่เหมือนคนที่เราเคยอยู่ด้วยเลยค่ะ ถามคำตอบคำ ไม่เคยทักมา จนเราอยากออกมาจากความสัมพันธ์แบบนี้แล้วค่ะ เรารู้ว่าที่ทำเราไม่รักตัวเองเลยค่ะ เรารู้ว่าเรากำลังไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง คอยวิ่งตามเค้า แต่มันก็ผิดตรงที่ไม่เคยมีฝ่ายใดฝ่ายนึงเอ่ยปากเกี่ยวกับความสัมพันธ์นี้เลย อยู่ด้วยกันตรงนี้แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร คือเหมือนเรารู้อยู่ในใจแล้วอ่ะค่ะว่าถ้าเอ่ยปากพูดไปมันไม่เหมือนเดิมแน่ๆ เราเลยยอมอยู่ทั้งๆที่ไม่มีสถานะ เพื่อให้มีเค้าในทุกวัน เราตั้งใจจะตัดใจช่วงปิดเทอม แต่ถ้าเปิดเทอมแล้วต้องเจอหน้าเค้ากลัวว่าจะรู้สึกเหมือนเดิมหรือรู้สึกมากขึ้น เพราะอยู่กลุ่มเดียวกันถ้าเราถอยออกมาในกลุ่มก็ต้องไม่มีเค้าหรือไม่มีเรา ซึ่งถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆเราคิดว่าน่าจะเป็นเรามากกว่า เค้าดันเป็นความสุขในทุกๆวัน เลยวนลูปความคิดแบบนี้มาตลอด เรารู้ว่าเค้าไม่ได้คิดเหมือนเรา เราเศร้าก็เศร้าไม่สุดเลยค่ะเพราะไม่รู้ว่าจะเศร้าหรือโกรธเค้าในฐานะอะไรเพราะเป็น“เพื่อนกัน”

**เราควรออกมายังไงดีคะ หรือใครเคยมีปสก.แบบนี้ช่วยแชร์ได้ไหมคะว่ามีวิธีตัดใจยังไง