เครียดมากๆ

ตอนผมยังเด็กผมยังจำความได้ว่าตัวเองมีความสุขดียิ้มแย้มร่าเริงมาตลอดไม่เคยเป็นเด็กมีปัญหาเคยไว้ใจคนในครอบครัวและรักครอบครัวตัวเองมาก ดีใจตลอดที่ได้เกิดมาลืมตาดูโลกนี้ จนกระทั่งผมโตขึ้นหลายๆอย่างมันก็เปลี่ยนไปทั้งสภาพแวดล้อมความคิดสังคมแต่ถึงยังงั้นผมก็ยังปรับตัวกับมันได้ตลอดจนกระทั่งผมโดนเปรียบเทียบกับคนอื่นๆและหลายๆอย่างแรกๆผมไม่คิดอะไรมากจนมันสะสมเยอะขึ้นเรื่อยๆผมได้แต่คิดในใจว่าผมเกิดมาทำไมทำไมต้องมีครอบครัวแบบนี้ครอบครัวที่มองไม่เห็นค่าเราทั้งที่เราทำอะไรให้เขาหลายอย่างมองเราเป็นเครื่องมือหารายได้ในวัยที่เขาเกษียนต่างจากคนที่เป็นพี่ที่โดนตามใจตลอดอยากได้อะไรก็ได้อยากทำอะไรก็ทำ ไม่เหมือนกับผมที่ขออะไรก็โดนดุโดนว่าว่าสิ่งที่ผมอยากทำสิ่งที่ผมฝันมันเพ้อเจ้อมันไม่มีประโยชน์มันไร้สาระ จนผมพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าผมมีดีด้านนี้จริงๆในใจลึกๆก็อยากให้เขาสนใจเราเหมือนตอนที่เรายังเด็กๆบ้างกลับกันพอพวกเขาเห็นว่าผมได้ดีเขากลับเลือกที่จะโกหกคนอื่นว่าเขาสนับสนุนผมทุกอย่างส่วนคนที่เป็นพี่พอเห็นว่าผมได้ดีเขากลับเลือกที่จะขายผมกิน ถ่ายทุกอย่างที่ผมทำในชีวิตประจำวันและโพสต์บนโลกโซเชียล จนผมไม่มีความเป็นส่วนตัวผมไม่โอเคมากที่พวกเขามาทำกับผมแบบนี้ พอนานเข้าเรื่อยๆผมก็ตัดสินใจบอกกับพวกเขาเป็นนัยๆว่าสิ่งที่พวกเขาทำกับผมอยู่ผมไม่โอเคแต่พวกเขาเลือกที่จะเมินเฉยผม ในตอนนั้นผมรู้สึกเศร้ามากอยากจะร้องออกมาแต่ก็ทำไม่ได้ได้แต่เก็บไว้อยู่ในใจผมก็ไม่รู้จะปรึกษาใครเพราะคนในครอบครัวก็เป็นแบบนี้พอปรึกษาก็บอกว่าผมไม่รู้จักโตและเอาเรื่องที่ผมเครียดไปเล่าให้คนอื่นๆฟัง จนตัดท้อกับชีวิตและหาวิธีฆ่าตัวตายแต่สุดท้ายก็ทำไม่ลง พอผมหนีออกจากบ้านเขาก็ทำมาเป็นห่วงทำมาเป็นรักในตอนนั้นผมก็เชื่อและกลับบ้านไปสุดท้ายทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิมผมไม่รู้จะหาทางออกและวิธีจัดการความเครียดแบบไหนเลยหันมาใช้ยาเสพติดยิ่งผมเครียดมากๆผมก็ยิ่งใช้ยาเสพติดมาก ทุกๆคืนผมนอนไม่หลับได้แต่เครียดและร้องไห้จะบอกใครก็ไม่มีใครช่วยได้แต่คิดว่าตัวเองเกิดมาทำไม ถ้าเลือกเกิดได้คงไม่เกิดมาเป็นคนอีกแล้ว