ทุกคนคะเรามีปัญหามากมายในใจ เราไม่รู้จะพูดคำไหนออกมา
เริ่มเรื่องมาเลยละกัน ตอนนี้เรามีอายุ22 เรามีพี่สาวน้องสาวพี่ชายหลานสาว เราไม่มีญาติไม่มีพ่อมีแค่เเม่ เมื่อก่อนตอนเด็กมีพร้อมหมายถึงครอบครัวนะถึงจะไม่อบอุ่น พอตอนขึ้นทุกอย่างก็เปลี่ยงเปลี่ยน เราเองนะลืมบอกเรียนไม่จบป.6ด้วยซ้ำ ช่วงนั้นที่บ้านมีปัญหามากมายไม่รุ้จะพูดยังไง
เราเสียใจมากอยากเรียนอยากมีวุฒิทำงาน พอมาวันหนึ่งเนาะที่ทุกคนโต พี่สาวเราตั้งท้อง พี่สาวเราก็เลี้ยงลูกตัวเองได้ประมาณปีกว่าหลังจากที่คลอดเสร็จพี่สาวเราเป็นโรคไทรอย วันหนึ่งมานางช็อคตาย ทุกอย่างก็ยิ่งเปลี่ยนแปลงไป เราเองก็ยุกะแฟนมานานละแล้วก็เลิกกัน ได้กลับมาหากัน ตอนที่พี่สาวตาย เพราะเราไม่รุ้จะพึงใคร แม่ทุกคนก็พูด ให้เรารับเลี้ยงหลานเป็นลูก เราก็เลยกลับมาหาแฟนพร้อมกับหลานสาว แฟนเราเขาก็รับได้พร้อมที่จะเป็นพ่อให้หลานสาวเราด้วย แม่เราเป็นประเพศหน้าอย่างหลังอย่าง ให้เงินเรามาซื้อนมหลาน 200-300ถามว่าพอไหม มันไม่พอหรอกใครมีลูกน่าจะรู้ใช้จ่ายเท่าไร เราเองก็ไม่ได้ทำงานเลี้ยงหลานเราใช้ตังแฟน จนผ่านไปสักพัก แม่เราก็ฝากให้เราเลี้ยงน้องสาว ให้มายุกับเราที่บ้านแฟน เรามีทั้งหลานทั้งน้อง แม่บอกจะส่งเสียก็ส่งมานานๆทีส่ง500มั่ง1000มั่ง ส่งปลาแห้งมาไว้ให้กินกุงเชียงแบบนี้ ทางแม่เเฟนเราจากที่เคยดีก็ไม่ดี จากที่เคยซื้ออะไรเข้าบ้านก็ไม่ซื้อ ยาสระผมเขาก็ซ่อนไว้ใช้เอง คงไม่ต้องพูดว่าเขาเกียดขนาดไหน พี่ชายสองคน คนหนึ่งทำงานที่กทม อีกคนตกงาน พี่ชายทั้งสองก็ไม่เคยเอาเงินสักบาทช่วยค่านมค่าอะไรหลานเลย ตอนนี้หลานเราเจ้าเรียนอนุบาลสองแล้ว เราตงยังใช้ตังแฟน เราไม่มีวุฒิไม่รุ้จะหางานที่ไหนทำเขียนได้บ้างอ่านออกได้มั่ง เราไม่อยากยุในจุดๆนี้เราเหนื่อย ช่วงหนึ่งเราก็เที่ยวเราเหนื่อย เราหนีกลับนครเพื่อไปเที่ยว แม่ก็ว่าเราไม่ดีอย่างงั้นไม่ดีอย่างงี้บอกเราเลวนั่นนี้ แต่ถามหน่อยเถอะ คนเลวๆคนนี้แบกภาระทุกอย่างไว้คนเดียว เราเหนื่อยเราคิดอยากตายตลอด แต่ก็มีอีกช่วงเราตายใครจะเลี้ยงหลานใครจะดูน้องเรา ทุกวันนี้เราไม่ต่างไรจากคนไร้บ้าน จริงๆอยากเล่าระเอียดนะแต่มันเยอะไปพูดลัดๆอาจะงงๆกันบ้าง เราแค่อยากรู้ภาระยุที่เราหมดแต่เราก็ยังไม่ดีจากคำพูดคนเป็นแม่ เราร้องไห้แทบทุกวันอยากคุยกะพี่สาวชีวิตเราคงไม่เป็นงี้ มันเหมือนเราเป็นลูกนกยุในกรง เห้ออไม่รุ้จะพูดยังไง เหนื่อยสงสารแฟนสงสารแม่เเฟนที่ต้องมาทรภาระจากเรา ...
ทำไมชีวิตเราต้องลงเอ่ยแบบนี้ ปัญหาครอบครัว
เริ่มเรื่องมาเลยละกัน ตอนนี้เรามีอายุ22 เรามีพี่สาวน้องสาวพี่ชายหลานสาว เราไม่มีญาติไม่มีพ่อมีแค่เเม่ เมื่อก่อนตอนเด็กมีพร้อมหมายถึงครอบครัวนะถึงจะไม่อบอุ่น พอตอนขึ้นทุกอย่างก็เปลี่ยงเปลี่ยน เราเองนะลืมบอกเรียนไม่จบป.6ด้วยซ้ำ ช่วงนั้นที่บ้านมีปัญหามากมายไม่รุ้จะพูดยังไง
เราเสียใจมากอยากเรียนอยากมีวุฒิทำงาน พอมาวันหนึ่งเนาะที่ทุกคนโต พี่สาวเราตั้งท้อง พี่สาวเราก็เลี้ยงลูกตัวเองได้ประมาณปีกว่าหลังจากที่คลอดเสร็จพี่สาวเราเป็นโรคไทรอย วันหนึ่งมานางช็อคตาย ทุกอย่างก็ยิ่งเปลี่ยนแปลงไป เราเองก็ยุกะแฟนมานานละแล้วก็เลิกกัน ได้กลับมาหากัน ตอนที่พี่สาวตาย เพราะเราไม่รุ้จะพึงใคร แม่ทุกคนก็พูด ให้เรารับเลี้ยงหลานเป็นลูก เราก็เลยกลับมาหาแฟนพร้อมกับหลานสาว แฟนเราเขาก็รับได้พร้อมที่จะเป็นพ่อให้หลานสาวเราด้วย แม่เราเป็นประเพศหน้าอย่างหลังอย่าง ให้เงินเรามาซื้อนมหลาน 200-300ถามว่าพอไหม มันไม่พอหรอกใครมีลูกน่าจะรู้ใช้จ่ายเท่าไร เราเองก็ไม่ได้ทำงานเลี้ยงหลานเราใช้ตังแฟน จนผ่านไปสักพัก แม่เราก็ฝากให้เราเลี้ยงน้องสาว ให้มายุกับเราที่บ้านแฟน เรามีทั้งหลานทั้งน้อง แม่บอกจะส่งเสียก็ส่งมานานๆทีส่ง500มั่ง1000มั่ง ส่งปลาแห้งมาไว้ให้กินกุงเชียงแบบนี้ ทางแม่เเฟนเราจากที่เคยดีก็ไม่ดี จากที่เคยซื้ออะไรเข้าบ้านก็ไม่ซื้อ ยาสระผมเขาก็ซ่อนไว้ใช้เอง คงไม่ต้องพูดว่าเขาเกียดขนาดไหน พี่ชายสองคน คนหนึ่งทำงานที่กทม อีกคนตกงาน พี่ชายทั้งสองก็ไม่เคยเอาเงินสักบาทช่วยค่านมค่าอะไรหลานเลย ตอนนี้หลานเราเจ้าเรียนอนุบาลสองแล้ว เราตงยังใช้ตังแฟน เราไม่มีวุฒิไม่รุ้จะหางานที่ไหนทำเขียนได้บ้างอ่านออกได้มั่ง เราไม่อยากยุในจุดๆนี้เราเหนื่อย ช่วงหนึ่งเราก็เที่ยวเราเหนื่อย เราหนีกลับนครเพื่อไปเที่ยว แม่ก็ว่าเราไม่ดีอย่างงั้นไม่ดีอย่างงี้บอกเราเลวนั่นนี้ แต่ถามหน่อยเถอะ คนเลวๆคนนี้แบกภาระทุกอย่างไว้คนเดียว เราเหนื่อยเราคิดอยากตายตลอด แต่ก็มีอีกช่วงเราตายใครจะเลี้ยงหลานใครจะดูน้องเรา ทุกวันนี้เราไม่ต่างไรจากคนไร้บ้าน จริงๆอยากเล่าระเอียดนะแต่มันเยอะไปพูดลัดๆอาจะงงๆกันบ้าง เราแค่อยากรู้ภาระยุที่เราหมดแต่เราก็ยังไม่ดีจากคำพูดคนเป็นแม่ เราร้องไห้แทบทุกวันอยากคุยกะพี่สาวชีวิตเราคงไม่เป็นงี้ มันเหมือนเราเป็นลูกนกยุในกรง เห้ออไม่รุ้จะพูดยังไง เหนื่อยสงสารแฟนสงสารแม่เเฟนที่ต้องมาทรภาระจากเรา ...