พูดเหมือนสนุก แต่เราไม่สนุกด้วย

รร.เราจะมีสมุดพกทุกคน ซึ่งหน้าสมุดพกจะต้องให้ครูเขียนชื่อพ่อแม่กับประวัติอื่นๆ ครูคนที่เขียนดันเขียนขื่อเราผิด แล้วเรามาเห็นตอนม.2 แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรเพราะตอนนั้นยุ่ง พอขึ้นมา.3แม่ก็บอกให้ไปบอกครู เราก็บอกครูประจำชั้นไป ครูบอกเดี๋ยวช่วยแก้ให้ 2ชื่อก็ยังผิดเหมือนเดิม เราเลยไปหาครูตอนเย็นเพื่อบอก ตอนนั้นครูกำลังคุยกับครูอีก1คนกับรุ่นพี่2คน พอเราบอกไปครูก็หัวเราะแล้วก็บอกเจอม.2แล้วเอามาให้ม.3? เราก็บอกว่าเคยบอกครูประจำชั้นไปแล้ว แล้วครูตรงนั้นก็หัวเราะ ส่วนครูอีกคนที่ยืนอยู่ก็เดินมาบอกว่าให้พ่อเธอไปเปบี่ยนขื่อได้มั้ย แล้วก็หัวเราะ ครูคนนี้ใช้น้ำเสียงแบบขำๆสนุกๆปนความล้อ ส่วนครูที้ราบอกแกก็บอกว่าคนเขียนตายไปแล้วจะให้ทำไง เพราะลายมือนี้ไม่ใชของแก เราก็ตอบไม่ถูก เพราะถ้าพูดไปอาจโดนด่า พอพูดแบบนั้นจบครูข้างๆก็พูดขึ้นมาถ้าเธอเป็นลูกศิษย์จริงๆเธอก็น่าจะรู้ว่าลายมือเป็นยังไง แล้วก็หัวเราะอีก พูดโดยใข้สีหน้าแบบ "จะให้กูทำไง ลายมือกูมั้ยก็ไม่ใช่ ทำไมกูต้องทำ" สวนรุ่นพี่คนนึงที่นั่งชันเข่าอยู่ก็ทำเป็นมาสะกิดบอกเราว่าให้ไปปลุกคนตาย ตอนนั้นอยากจะตอบมาก ถ้ากูปลุกได้กูปลุกไปนานแล้ว ปลุกเสร็จให้เอากูไปอยู่ด้วยเลย รร.เฮงซวยแบบนี้ใครตะอยากอยู่ แล้วครูก็หัวเราะอีก ตอนนั้นพูดไม่ออก น้ำตาเริ่มออก แต่ก็กลั้นไว้ ตอนนั้นถ้าเราไม่กลัวบาปกับมีความกล้าเราจะตบหัวหัวแตกเลย ส่วนครูที่เราบอกแกก็ยอกให้มาเอาพรุ่งนี้ เราก็แบบโอเคนะ เราก็ลุกขึ้นเดินออกไป ตอนกำลังเดินออกไปได้ยินครูพูดว่าเรา แต่ได้ยินไม่ชัด ครูจะบอกประมาณว่าทำไมต้องทำอะไรแบบนี้ ไม่ใช่งานตัวเองเลย 

เราก็คิดเองเออเองว่าล้อ เราเลยร้องไห้ โคตรอ่อนแอ โดนแค่นี้ร้องไห้ เราเคยมีปมเรื่องล้อชื่อพ่อแม่มาแล้ว แล้วมันฝังใจ พอมาโดนคนแก่ที่ใกล้จะลงโลงพูดแบบนี้คืองงว่าคนแบบนี้มาเป็นครูได้ไง มีสมองแต่ไม่ยอมใช้

เราเขียนเพื่อระบาย เพราะไม่มีใครใกล้ตัวที่ฟังเราเลย ขี้เกียจอ่านก็ไม่เปนไร ขอบคุณค่ะ