ตอนนี้เราอยู่ม.4 ครอบครัวก็หวังอยากให้เราเรียนมหาลัยดีๆตั้งใจเรียน เทอม1เกรดเราตกมาจากเดิมนิดหน่อยเพราะยังปรับกับชีวะไม่ได้ค่ะ(เราพยายามแก้ปัญหาอยู่) เข้าเรื่องเลยนะคะ เราพูดเลยว่าเราเป็นคนที่ตังใจเรียนและอ่านหนังสือตลอด หลังกลับจากโรงเรียนเราจะมีหยิบภาษาอังกฤษกับชีวะมาติวตลอด และนั่งทำการบ้าน(เราไม่ได้แก้ตัวเลยนะคะ) แต่แม่บอกว่าเราเป็นคนไม่อ่านหนังสือ ไม่ติว ไม่สนใจตัวเองเลย ที่แม่พูดอย่างงี้เพราะตอนม.ต้นเราเป็นคนไม่เอาไหนจริงๆค่ะ ตอนนั้นออนไลน์และติดทรศ.มาก พอเราขึ้นม.ปลายเราปรับตัวเพราะทุกอย่างมันเปลี่ยนไป ไม่ได้มาสอบกูเกิ้ลฟอร์ม แอบเปิดหนังสือดู เราแค่แบบน้อยใจที่แม่บอกว่าเราไม่ทำนู้นทำนี้เลย โดยที่เราก็ตั้งใจตลอด พอแม่เห็นเราหยิบหนังสือมาอ่าน มาทำการบ้านไรงี้ แม่ก็ชอบพูดประชดว่า อ่านหนังสือเป็นด้วยหรอ ทำการบ้านด้วย คือเราไม่เข้าใจ มันทำให้เราแบบห๊ะ ทำไมอ่ะมันก็ปกติ จนทุกวันนี้เราไม่กล้าที่จะกลับบ้านมาอ่านหนังสือ(ไม่มีห้องส่วนตัวเลยต้องอ่านอยู่หน้าทีวีอะไรแบบนี้นะคะ) รู้สึกอยากปล่อยชิวไม่สน***ไรแล้วค่ะ แต่มันก็ทำไม่ได้ มันต้องมีอนาคตเนาะ! เราไม่กล้าอ่านหนังสือตอนหน้าแม่เลยค่ะ เรียกได้ว่าแอบอ่านก็ได้ ถ้าเห็นแม่เมื่อไรจะหยิบทรศ.มาเล่น เราอยากให้แม่มองเราแบบผ่านๆใช้ชีวิตแบบโง่ๆ ก็กระทู้เขียนมาเพื่อระบายล้วนๆเลยค่ะ เราแค่แบบน้อยใจ คือแม่ไม่เห็นไม่ใช่ว่าเราไม่ได้ทำส่ะหน่อย แม่ได้มานั่งเรียนกับเราหรอ ถึงรู้ว่าเราไม่ชอบเรียน ไม่ชอบอ่านหนังสือ มาฟิวน้อยใจ555555 แต่เราไม่ได้
โกรธไรแม่นะ เราชินแล้ว แข็งแกร่งสุด
ปล.มีคนเคยบอกเราอยู่ว่าลองคุยกับแม่ดูไหม แม่จะได้เข้าใจ เราขอบคุณคำแนะนำแบบนี้นะคะ แต่เราไม่กล้าที่จะพูดไรแบบนั้นเท่าไร รู้สึกว่าโซนตรงนี้ยังไม่ปลอดภัยสำหรับเรา เราเลยเลือกที่จะหาเซฟโซนที่อื่นที่มันสบายใจกว่า
อยากจะระบายหน่อยค่ะ
โกรธไรแม่นะ เราชินแล้ว แข็งแกร่งสุด
ปล.มีคนเคยบอกเราอยู่ว่าลองคุยกับแม่ดูไหม แม่จะได้เข้าใจ เราขอบคุณคำแนะนำแบบนี้นะคะ แต่เราไม่กล้าที่จะพูดไรแบบนั้นเท่าไร รู้สึกว่าโซนตรงนี้ยังไม่ปลอดภัยสำหรับเรา เราเลยเลือกที่จะหาเซฟโซนที่อื่นที่มันสบายใจกว่า