ภายใต้ร่มไม้อันกว้างใหญ่ของป่าฝนไทย กลุ่มเพื่อนได้ตั้งรกรากในคืนแรก โดยมีแคมป์ไฟปะทุอย่างสนุกสนานในใจกลางแคมป์ชั่วคราวของพวกเขา ต้นไม้ที่อยู่รอบๆ ดูเหมือนผู้พิทักษ์โบราณ รูปร่างสูงตระหง่านของพวกมันส่องสว่างด้วยเปลวเพลิงเต้นรำ เสียงเพลงยามค่ำคืนของป่าฝนปกคลุมพวกเขาไว้ ขณะที่ใบไม้ที่ส่งเสียงกรอบแกรบ เสียงร้องของสัตว์ที่อยู่ห่างไกลและสายลมยามค่ำคืนอันอ่อนโยนทำให้เกิดภาพเสียงที่หลอกหลอนแต่ก็น่าหลงใหล
ขณะที่พวกเขานั่งรอบกองไฟ ลิ้มรสอาหารง่ายๆ และแบ่งปันเรื่องราว ความตื่นเต้นในการผจญภัยครั้งแรกของพวกเขายังไม่จางหายไป แสงไฟริบหรี่ฉายเงาเต้นรำที่ดูเหมือนเสกสรรเรื่องราวแห่งความมหัศจรรย์ที่ซ่อนอยู่ แต่ไม่นานบรรยากาศก็เริ่มเปลี่ยนไป
เพื่อนๆ รู้สึกว่าอากาศยังคงหนักแน่นราวกับว่าป่าไม้กำลังกลั้นหายใจอยู่ความรู้สึกไม่สบายใจปกคลุมทั่วค่ายราวกับผ้าห่อศพ เผยให้เห็นความสนุกสนานครั้งก่อนของพวกเขาในความเงียบงันน่าขนลุกนี้เองที่พวกเขาเริ่มได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาครั้งแรก ราวกับเสียงพึมพำที่ไม่มีตัวตนที่พัดมาตามสายลม
นิรา เป็นคนแรกที่สังเกตเห็น เธอเอียงศีรษะของเธอและพยายามได้ยินเสียงที่ไม่ชัดเจน “ทุกคนได้ยินหรือเปล่า?” เธอกระซิบ เสียงของเธอสั่นด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความกังวลใจ สมชาย ชอบพูดตลกอยู่เสมอ
แต่ต้องหยุดอยู่กลางเรื่องขำขันและขมวดคิ้ว “ฉันคิดว่าฉันได้ยินอะไรบางอย่างเหมือนกัน บางทีมันอาจจะเป็นแค่ลมเล่นกลกับเรา” แต่พิมซึ่งเป็นนักคิดอย่างมีเหตุมีผลกลับเพิกเฉยน้อยกว่า เธอมองไปรอบกองไฟ ไฟฉายของเธอสแกนความมืดโดยรอบ “คงเป็นแค่เสียงของป่าในตอนกลางคืน ไม่มีอะไรต้องกังวล” เธอให้ความมั่นใจกับเพื่อน ๆ
แต่เสียงกระซิบยังคงมีอยู่ ยืนกรานมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงเงียบๆ ที่ดูเหมือนจะพูดในภาษาที่เพื่อนๆ ไม่เข้าใจความรู้สึกที่ถูกจับตามองพุ่งเข้ามาหาพวกเขา และพวกเขาก็สบตากันอย่างประหม่า สาโรช ซึ่งปกติแล้วจะเป็นคนที่กล้าหาญที่สุดก็พูดขึ้นมาในที่สุด “บางทีเราควรจุดไฟไว้ทั้งคืน มันอาจจะทำให้ทุกอย่างที่อยู่ข้างนอกนั่นหายไปได้”
ขณะที่พวกเขาจุดไฟอยู่ ความรู้สึกไม่สบายใจก็ลดลงเล็กน้อย แต่บรรยากาศยังคงเต็มไปด้วยความกลัวที่ไม่ได้พูดออกไป เพื่อนๆ ไม่สามารถสั่นคลอนความรู้สึกที่ว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ตามลำพังในป่าฝน ร่างเงาที่ซ่อนตัวอยู่ไกลเกินเอื้อมของแสงไฟ พวกเขารวมตัวกันใกล้กันมากขึ้น แคมป์ไฟของพวกเขาวูบวาบและทอดเงายาวสั่นไหว
ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่แน่นอนและบทสนทนาของพวกเขาก็เงียบลงมากขึ้นเมื่อค่ำคืนผ่านไป เสียงกระซิบแต่ละเสียงในความมืดและเงาที่หายวับไปในหมู่ต้นไม้ ดูเหมือนจะดึงเชือกแห่งความกล้าหาญของพวกเขา ทำให้พวกเขาสงสัยว่าจินตนาการของพวกเขากำลังเล่นตลกกับพวกเขาจริง ๆ หรือมีบางอย่างที่น่าสงสัยและไม่มั่นคงมากขึ้นในนั้นหรือไม่
ไนท์ สตอรี่ - ผีป่าอาถรรพ์ (ตอนที่ 2)
เพื่อนๆ รู้สึกว่าอากาศยังคงหนักแน่นราวกับว่าป่าไม้กำลังกลั้นหายใจอยู่ความรู้สึกไม่สบายใจปกคลุมทั่วค่ายราวกับผ้าห่อศพ เผยให้เห็นความสนุกสนานครั้งก่อนของพวกเขาในความเงียบงันน่าขนลุกนี้เองที่พวกเขาเริ่มได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาครั้งแรก ราวกับเสียงพึมพำที่ไม่มีตัวตนที่พัดมาตามสายลม
นิรา เป็นคนแรกที่สังเกตเห็น เธอเอียงศีรษะของเธอและพยายามได้ยินเสียงที่ไม่ชัดเจน “ทุกคนได้ยินหรือเปล่า?” เธอกระซิบ เสียงของเธอสั่นด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความกังวลใจ สมชาย ชอบพูดตลกอยู่เสมอ
แต่ต้องหยุดอยู่กลางเรื่องขำขันและขมวดคิ้ว “ฉันคิดว่าฉันได้ยินอะไรบางอย่างเหมือนกัน บางทีมันอาจจะเป็นแค่ลมเล่นกลกับเรา” แต่พิมซึ่งเป็นนักคิดอย่างมีเหตุมีผลกลับเพิกเฉยน้อยกว่า เธอมองไปรอบกองไฟ ไฟฉายของเธอสแกนความมืดโดยรอบ “คงเป็นแค่เสียงของป่าในตอนกลางคืน ไม่มีอะไรต้องกังวล” เธอให้ความมั่นใจกับเพื่อน ๆ
แต่เสียงกระซิบยังคงมีอยู่ ยืนกรานมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงเงียบๆ ที่ดูเหมือนจะพูดในภาษาที่เพื่อนๆ ไม่เข้าใจความรู้สึกที่ถูกจับตามองพุ่งเข้ามาหาพวกเขา และพวกเขาก็สบตากันอย่างประหม่า สาโรช ซึ่งปกติแล้วจะเป็นคนที่กล้าหาญที่สุดก็พูดขึ้นมาในที่สุด “บางทีเราควรจุดไฟไว้ทั้งคืน มันอาจจะทำให้ทุกอย่างที่อยู่ข้างนอกนั่นหายไปได้”
ขณะที่พวกเขาจุดไฟอยู่ ความรู้สึกไม่สบายใจก็ลดลงเล็กน้อย แต่บรรยากาศยังคงเต็มไปด้วยความกลัวที่ไม่ได้พูดออกไป เพื่อนๆ ไม่สามารถสั่นคลอนความรู้สึกที่ว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ตามลำพังในป่าฝน ร่างเงาที่ซ่อนตัวอยู่ไกลเกินเอื้อมของแสงไฟ พวกเขารวมตัวกันใกล้กันมากขึ้น แคมป์ไฟของพวกเขาวูบวาบและทอดเงายาวสั่นไหว
ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่แน่นอนและบทสนทนาของพวกเขาก็เงียบลงมากขึ้นเมื่อค่ำคืนผ่านไป เสียงกระซิบแต่ละเสียงในความมืดและเงาที่หายวับไปในหมู่ต้นไม้ ดูเหมือนจะดึงเชือกแห่งความกล้าหาญของพวกเขา ทำให้พวกเขาสงสัยว่าจินตนาการของพวกเขากำลังเล่นตลกกับพวกเขาจริง ๆ หรือมีบางอย่างที่น่าสงสัยและไม่มั่นคงมากขึ้นในนั้นหรือไม่