คิดถึงบ้านสุดๆโฮมซิคมาหลายปี

สวัสดีค่ะ หนูเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยทางภาคเหนือค่ะ ส่วนบ้านหนูอยู่ภาคกลางคือมาเรียนไกลบ้าน เป็นคนติดบ้านมากเป็นทุนเดิมที่มาเรียนไกลขนาดนี้เพราะเป็นคณะที่ตั้งใจเข้าค่ะ ที่บ้านก็สนับสนุนให้มาเพราะจบมาเป็นอาชีพที่มั่นคงก็เลยฮึบแบบโอเคมาก็มา 6 ปี สู้เค้า แล้วคือโฮมซิคตั้งแต่ปี1แต่ยังมีช่วงโควิดระบาดเรียนออนไลน์ประมาณ 2 ปี ได้กลับไปอยู่บ้าน เทียวไปมา กลับมหาลัยแค่ตอนสอบใหญ่ๆมิดเทอมไฟนอล กว่าจะได้มาเรียนมหาลัยแบบ100%ก็ปาไปปี3 ร้องไห้ทุกวันทำกิจกรรมหนักมาก เรียนหนักมากหากลุ่มเพื่อนแล้ว แต่พอกลับมาหอก็เศร้าร้องไห้เหมือนเดิมอยากกลับไปบ้าน ไปอยู่กะป๊าม๊ามันมีความสุขกว่านี้เยอะ ผ่านมา1ปีตอนนี้อยู่ปี4 ก็ยังเป็นเหมือนเดิมทุกอย่าง แค่ได้เรียนรู้ว่ามันเป็นหน้าที่เราก็ต้องทำ ต้องยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเลือกมา คณะหนูเรียน 6 ปี ต้องอดทนต่ออีก 2 ปีเลย อยากฟังความคิดเห็นที่ช่วยให้สามารถผ่านไปได้มั้ยคะ บางครั้งยอมรับว่าเบื่อตัวเองมากเลยคนอื่นเค้าอยู่กันก็อยู่ได้มีคนมาเรียนไกลเหมือนเรา บางคนไกลกว่าด้วยซ้ำแต่เค้าก็แฮปปี้ดี เคยคุยกับม๊าเค้าก็บอกปรับตัวเดี๋ยวปรับได้ก็ชิล คุยกับเพื่อนหรือญาติบางคนก็บอกว่าเราควรโตได้แล้ว ไม่ใช่เด็กแบบนี้ อันนี้ก็เรียนในประเทศไทยด้วยซ้ำไม่ได้ไปต่างประเทศด้วยซ้ำ ซึ่งเรามาคิดก็มีส่วนจริงตามเค้าพูดปกติไม่ได้บอกหรือโทรคุยกะป๊าม๊ากลัวเค้าเป็นกังวลได้แต่เก็บไว้คนเดียว ตั้งแต่มาปี1 จนปี4 ยังอาการเดิมครบทุกอย่างเลยค่ะไม่ได้มีความชินอะไรเลย รบกวนขอคำแนะนำจากทุกคนให้เข้มแข็งมากขึ้น หยุดโฮมซิคหน่อยค่ะ🥹