ก่อนที่ผมจะกลายเป็นคนแบบนี้ ผมเคยเป็นคนที่ดีกว่านี้

ก่อนที่ผมจะฆ่าใครสักคน ผมเคยเป็นคนที่ดีกว่านี้

ผมเคยเป็นคนที่รักภรรยา และลูกของผม

ใช่ -- ผมพูดว่าภรรยา และลูกของผม

ผมเคยรักพวกเขา

ผมพูดคำว่าเคยรัก เพราะตอนนี้ผมไม่รู้อีกต่อไปแล้ว ว่าความรักคืออะไร

มันจะยังเรียกว่าความรักได้อยู่ไหม ถ้าหากปราศจากซึ่งความไว้วางใจ

ผมรู้ว่าเธอไม่ไว้ใจผม

ภรรยาของผมมองผมเปลี่ยนไปจากเดิม

แต่ ณ ชั่วขณะที่ผมเชื่อว่าตัวเองรู้คำตอบ -- ณ ชั่วขณะที่ผมเชื่อว่าเธอยังรักผมไม่แปรเปลี่ยน ผมเคยมอบชีวิตทั้งหมดของผมให้แก่พวกเขา

ผมเคยเป็นสามีที่ดี และเคยเป็นพ่อที่ดี

ผมออกไปทิ้งขยะในทุกๆค่ำ และส่งลูกเข้านอนในทุกๆคืน

ผมดูแลห้องใต้ถุนให้ปลอดภัย เช่นเดียวกันกับที่ล้างรถคันเก่าให้สะอาดเอี่ยมอ่องอยู่เสมอ

ผมเปลี่ยนหลอดไฟที่ดับ และซ่อมท่ออ่างล้างจานที่แตก

ผมทำทุกอย่างที่ผมควรจะทำ

ผมทำทุกอย่างตามหน้าที่ของสามีและพ่อที่ดีพึงปฏิบัติ

แต่ชีวิตที่แสนเรียบง่ายนี่ กลับช่างน่าเบื่อเกินไปสำหรับผม

ใช่ มันน่าเบื่อ -- ผมจุดบุหรี่ เงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่สวนหน้าบ้าน

อะไรทำให้ผมรู้สึกเบื่องั้นหรือ -- ผมหันกลับไปมองภรรยาสาวเดินผ่านหน้าต่างห้องนั่งเล่นไป

แวบนั้นชุดกระโปรงตัวเก่าของเธอทำให้ผมรู้สึกเบื่อหน่ายขึ้นมามากกว่าเดิม

ผมรู้สึกเบื่อ เพราะภรรยาของผมเงียบเกินไป และเก็บตัวจากเมืองเล็กๆแห่งนี้มากเกินไปหรือ

หรือเพราะเมืองเล็กๆที่เราย้ายมาอยู่นี่ จะเล็กเกินไปสำหรับเราสามพ่อแม่ลูก

ผมมองรถคันเก่าข้างสนามหญ้าเล็กๆของเรา --

โอ ใช่ -- คำตอบนั้นง่ายมาก

ไม่น่าเชื่อว่าทำไมผมถึงคิดหาคำตอบมานานขนาดนี้

อิสรภาพ --

ปัญหาคือเรื่องอิสรภาพเสมอ

ผมควรรู้ตัวให้เร็วกว่านี้ ว่าอะไรทำให้ความเบื่อของผมกลายมาเป็นระเบิดที่อยู่ในตัวของผมมาได้นานขนาดนี้

การขาดอิสรภาพทำให้ผมเบื่อ การขาดอิสรภาพทำให้ผมอึดอัด

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตของผม เริ่มกลายมาเป็นแรงกดดันที่ทำให้กะโหลกของผมแทบระเบิด

ผมเบื่อกับการที่ต้องสั่งให้ตัวเองเป็นคนดี และเก็บความลับทั้งหมดเอาไว้ในมุมมืดของก้นบึงหัวใจตัวเอง

มันเหมือนกับการคุมขังสัตว์ป่าเอาไว้ในกรงที่มืดมิด และเงียบสงัด

มันจะต้องมีวันที่สัตว์ป่าคลุ้มคลั่ง และพยายามไขว่คว้าหาอิสรภาพ 

“คุณควรละอายใจต่อสิ่งที่คุณทำลงไป” ภรรยาของผมเคยบอกผมเอาไว้แบบนั้น

ทำไมผมต้องรู้สึกละอายใจกับสิ่งที่ผมทำลงไปด้วย

พลันภาพของผู้หญิงที่ถูกผมบีบคอก็ฉายชัดขึ้นมาในใจของผม

ผมนึกถึงดวงตาอันเบิกโพลง และเสียงอึกอักขาดลมหายใจที่ดังออกมาจากลำคอของเธอ

ไม่ --

ผมไม่รู้สึกผิดบาป หรือละอายใจในสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไปแม้สักนิด

ผมรู้สึก -- ผมสูดลมหายใจเข้าลึก ในตอนที่ออกแรงบีบลำคอนั้นแน่นขึ้น -- มีชีวิตชีวา

ความรู้สึกที่มีชีวิตชีวาจนแทบจะสำลักนั่น -- 

“คุณต้องหยุดแค่นี้” ภรรยาเคยบอกผมเอาไว้ ในตอนที่ผมเดินกลับเข้ามาในบ้าน หลังจากที่ยืนสูบบุหรี่ มองท้องฟ้ายามค่ำคืนอยู่นานเป็นชั่วโมง

เธอรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ในใจ

เธอรู้ดีอยู่เสมอ ว่าความคิดของผมสามารถฟุ้งซ่านได้ขนาดไหน ในตอนที่ความเบื่อครอบงำจิตใจของผม

“คุณมาไกลเกินกว่าจะกลับไปเป็นเด็กคนนั้น” เธอพูดเสียงเบา “คุณต้องบอกลาวัยเด็กของคุณ -- และอดีตทุกอย่างของคุณ”

ผมจำได้ว่าน้ำเสียงของเธอฟังดูจริงจังมากแค่ไหน

เธอไม่ยอมปล่อยให้ผมเข้านอน จนกว่าจะได้รับคำมั่นจากผม

“มองฉัน” เธอกระซิบ “มองฉัน ที่รัก”

ผมจำได้ว่าผมสบตามองภรรยาของตนเองในตอนนั้น

ดวงตาของเธอนิ่งสนิท ในตอนที่จ้องผมกลับมา

“ทุกอย่างเริ่มต้นจากอดีตของคุณ -- คุณต้องบอกลาอดีตของคุณเสีย”

มันคือคำสั่ง

เธอมักจะสั่งผมอยู่เสมอ --

และนั่นทำให้ผมปล่อยสัญชาตญาณดิบออกมา และผมไม่เคยหยุดมันได้อีกเลย

แต่เธอพูดถูกอย่างหนึ่ง

ทุกอย่างเริ่มต้นจากอดีตของผม

วัยเด็กของผม --

ผมกอดภรรยาของผม ยินยอมให้เธอจูบผม ก่อนที่เราจะเข้านอนในคืนนั้น

ผมหลับตาลงช้าๆ กำมือทั้งสองข้างเล็กน้อย ในตอนที่ภาพเลือด และปมเชือกเส้นหนาจากความทรงจำวัยเด็กฉายชัดขึ้นมา

ผมอาจจะเป็นไปแบบที่คนหลายคนมักพูดกัน ว่าคนเราสามารถกลายเป็นปิศาจร้ายได้ จากการพบเจอเรื่องเลวร้ายเมื่อตอนเป็นเด็ก

คนหลายคนมักพูดกันว่า เราต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายในเงามืดของตัวเอง เพื่อที่จะหวนกลับมาสู่แสงสว่างอีกครั้ง

แต่พวกเขาไม่รู้ ว่าบางครั้งการเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายตนนั้น ก็อาจทำให้เรากลายเป็นเงามืดของมันได้เช่นเดียวกัน

และสำหรับบางคนแล้วนั้น แสงสว่างก็อาจจะไม่จำเป็นนัก สำหรับการปล่อยให้สัตว์ร้ายและเงามืดได้กลายมาเป็นหนึ่งเดียวกัน

ผมคือหนึ่งในบางคนเหล่านั้น
ผมคือหนึ่งในคนที่ปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นส่วนเดียวกันกับสัตว์ร้ายและเงามืดในวัยเด็กของตัวเอง
และนั่นทำให้มีคนต้องตายเพราะผม