สวัสดีค่ะ ครอบครัวหนูไม่สมบูรณ์เเบบมาตั้งเเต่เเรก เเม่มีพ่อเลี้ยง เขาก็ลวนลามหนูมาตั้งเเต่ประถม จนตอนนี้หนูอยู่มัธยมปลายเเล้ว
ตอนเด็กๆ โดนหลายอยากจนเก็บไปฝันจนถึงตอนนี้ก็ยังฝันอยู่ ทุกๆครั้งที่ฝันก็จะเป็นฝันร้ายตลอด ตอนกลางคืนมักจะนอนไม่หลับ
หนูเป็นเเบบนี้มาตั้งเเต่เด็กๆเเล้ว บอกยาย ยายก็ไม่เชื่อ บอกเเม่ เเม่รู้ เเต่เมิน
อาจจะเป็นเพราะฐานะทางบ้านหนูไม่ค่อยดี เเต่ฝ่ายพ่อเลี้ยงเขามีฐานะดีมาก เเม่หนูก็รักเขาเเละเขาก็ส่งเสียให้ทางบ้านหนูที่ลำบาก
เเต่ต่อให้บอกไปก็ไม่มีใครฟัง ไม่มีใครเชื่อด้วย เเม่รักพ่อเลี้ยงมาก เเต่ตอนหนูเข้าม.2 ทั้งสองก็ทะเลาะกันบ่อยมาก
พ่อเลี้ยงนอกใจเเม่ 3-4 รอบเเล้ว เเม่เสียใจมาก เเต่จู่ๆหนูก็ผิด
เเม่บอกว่าหนูไม่ยอมลงมากินข้าวด้วยกัน เอาเเต่อยู่ในห้อง เเบบนี้มันไม่ใช่ครอบครัว(หนูเป็นคนเก็บตัวเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง)
เเต่พอเเม่บอกเเบบนั้นก็ทำให้เราคิดจริงๆว่าเราเป็นฝ่ายผิด รู้สึกเสียใจมาก ไม่มีใครคอยรับฟัง ไม่มีใครเชื่อใจ
ที่ผ่านมาทำไมหนูถึงไม่มีความสุขเลยล่ะ เห็นหน้าเเม่ก็อยากจะอ้วก เห็นหน้าพ่อเลี้ยงก็อยากจะกำจัดมันให้พ้นๆไป
หนูเริ่มกลัวใจตัวเองขึ้นทุกวัน เพราะความคิดที่ว่าต่อให้ใครรอบตัวตายไปก็ไม่รู้สึกอะไร สุดท้ายก็เเค่คิดว่าคงจะต้องลำบากมากๆ
หนี้ 8 ล้าน ค่าบ้าน ค่าเรียน เราอาจจะต้องจ่ายเองถ้าพวกเขาตาย คนส่วนมากไม่คิดเเบบนี้กันเพราะมันคือความคิดของ
พวกอมนุษย์ ไร้มนุษยธรรม เเต่ทำไมหนูถึงคิดกันล่ะ เพราะไม่มีใครคอยรับฟังมาตั้งเเต่เด็กๆหรอ ตอนม.2-4 เป็นช่วงที่เเม่กับพ่อเลี้ยงทะเลาะ
กันบ่อยมาก ถี่มาก จำได้เลยว่าร้องไห้ทุกวัน ร้องไห้คนเดียวเงียบๆในห้องเป็นอย่างนั้นจนถึงม.4
ทั้งร้องไห้ กรีดเเขน ทุกอย่างที่ทำไม่ใช่เรียกร้องความสนใจ เเค่คิดว่าถ้ากรีดเเขนเเล้วอาจจะเเจ๊กพ๊อตโดนเส้นเลือดเเล้วตายไปทั้งเเบบนั้นคงดีมาก
คิดอยากตายเเบบทุกวัน ตื่นมากก็คิดเเล้วว่าลงข้างล่างคงต้องเจอหน้าพวกขยะสองคนที่รักกันไม่สนใจกู
ทุกครั้งก็จะคิดว่ามีชีวิตอยู่ก็ง่ายนะ เเต่ตายไปอาจจะง่ายกว่า พอคิดว่าสภาพจิตใจถึงขั้นเลวร้าย(ไม่ได้เป็นซึมเศร้า)
หนูก็ไปอ่านพวกหนังสือฮีลจิตใจ ไปเจอคำๆนึงในหนังสือ เขาบอกว่า มีชีวิตอยู่ไปเฉยๆก็ได้เเล้วนี่ ไม่จำเป็นต้องสนใจปัญหามากขนาดนั้นเลย
หนูว่ามันไม่สามารถทำได้จริง ปัญหาของหนูมันมาเรื่อยๆเเละไม่สามารถเเก้ได้ พ่อเลี้ยงกับเเม่ก็ทะเลาะกันเเละมาลงที่หนู
เรื่องที่พ่อเลี้ยงเเอบเข้าห้อง หรือเรื่องที่เขาพยายามเเต๊ะอั๋ง มีเรื่องอีกหลายอย่างที่เข้ามา
เเค่คิดว่าตัวเองจะต้องเเก้ปัญหาเหล่านั้นก็เหนื่อยจนอยากตายๆไปซะ
นับวันเเม่ก็ยิ่งคาดหวังให้เราทำตัวดีๆ ทำคะเนนให้ดีๆ ทั้งๆที่ตัวเองเคยบอกไว้เเล้วเเท้ๆว่าไม่ต้องซีเรียสมาก หนูเป็นคนเรียนกลางๆ ไม่ได้ดี
เเต่ก็ไม่ตกสักวิชา คะเนนก็พอดูได้
ทุกอย่างที่คนรอบตัวทำกดดันหนูไปหมด เอาเเต่คิดว่าถ้าพวกมันตายก็คงจะดี เเต่เราจะลำบาก สุดท้ายพอคิดดีๆอีกที พวกมันไม่ใช่คนที่ควรตายสักหน่อย
เเต่เป็นเราต่างหากที่ควรตาย ไม่ควรเกิดมาด้วยซ้ำ สุดท้ายก็ไม่คิดที่จะลงมือจริงๆ ถ้าลงมือจริงๆก็คงเป็นเรานี่เเหละที่ฆ่าตัวตาย
โคตรเหนื่อยเลยว่ะเเม่ง
ถูกพ่อเลี้ยงคุกคาม2