ไม่ชอบครอบครัวฝั่งพ่อเลย

สวัสดีวันนี้เราจะมาเล่าเรื่องหนึ่งคะ เมื่อไม่กี่วันมานี้แม่พาเราไปบ้านย่ามาคะ แต่เราไม่รู้ว่าย่าเป็นอะไรนะ  เวลาเราพูดกับน้องแกก็บอกว่าเราเหยาะเเหยะ บอกว่าเราไม่หัดโต แต่เราสงสัยคือเราแค่คุยกับน้องเราทำตัวเเบบเด็กตอนไหนก่อนอ่ะ  และอีกอย่างที่เราไม่ชอบที่สุดคือตอนที่เราอยู่ม.6 แล้ว  ใกล้จะเข้ามหาวิทยาลัยแล้วค่ะ เราคิดว่าอนาคตของเราควรเป็นคนเลือกเอง แต่แกชอบมาพูดประมาณว่า อนาคตอยากเป็นอะไร  เราก็บอกแกไปว่าเราอยากเรียนภาษา เราอยากเป็นนักแปลภาษา แกก็บอกว่าอาชีพนี้จบแล้วจะได้เงินสักกี่บาท  ไปเป็นครูไม่ดีกว่าเหรอ ได้เงินตั้งเยอะ แต่ส่วนตัวเราคิดว่า ในเมื่อเรารักในอาชีพนี้เราก็ควรทำมันให้สำเร็จไม่ใช่เหรอ เรารู้ว่าอาชีพครูมันก็สำคัญแหละแต่คือเราไม่ชอบเพราะเราไม่ได้รักเด็กและเราก็ไม่ถนัดด้านนี้ด้วย เราอยากรู้วิธีเปลี่ยนความคิดแก เราไม่อยากให้แกคิดแบบนี้ ่เลย  ยิ่งเรายิ่งเข้ามหาวิทยาลัยแล้วด้วย ยิ่งเเกพูดเท่าไรมันยิ่งกดดัน เรามากขึ้นเท่านั้น  ถ้าเรากำหนดชีวิตได้เราคงไม่อยากให้แกมาบ่นใาว่ามาตำหนิเราแบบนี้หรอก เพราะขนาดแม่ เเม่สนับสนุนเราทุกอย่าง แม่ไม่เคยห้ามเราเลยนะ เเต่พอมาเป็นย่า ย่ากลับร้านเราทุกเรื่อง เราว่ามันไม่สมควรเลยนะ ชีวิตของเด็กผู้ใหญ่ไม่ควรบังคับเลยนะ ชีวิตเราเป็นของเรา  ย่าไม่มีสิทธิ์มาบังคับเราเลยนะ และอีกเรื่องเรื่องเรียนคือแกไม่ได้เป็นคนส่งเราเรยนนะ คนที่ส่งเราเรียนมีแค่คนเดียวนะก็คือแม่  เราอยากหนีออกจากชีวิตเฮงซวยแบบนี้สักที