ตั้งแต่พบเธอ ผ่านมาแค่สี่วัน เฝ้ารำพึงรำพัน ว่าพรุ่งนี้ ......ชีวิตจะเปลี่ยนไปไหม.......

ความรัก........ไฉนเป็นถึงเช่นนี้. คิดถึง................. ใครจะซึ้งคำนี้ดีเท่าฉัน คิดถึงเขาเหงาหทัยไม่เว้นวัน เหลือรำพันเพ้อพร่ำเฝ้ารำพึง ทุกเวลานาทีไม่มีเว้น ตราบหัวใจยังเต้นต้องคิดถึง ด้วยความหลัง

« ความรักที่มิอาจยืนยาว » - ยามพระจันทร์เต็มดวง - เจ้าช่างงดงามดั่งจันทร์ฉายประกาย  - ดั่งดวงดาวพร่างพรายบนนภา - พลิ้วปลิวมา พัดพาวันวานครั้งมีเจ้าอ

นางเทพธิดาในรำพันพิลาป ไม่ใช่กรมหมื่นอัปสรสุดาเทพ สุนทรภู่ตระเวณหัวเมืองครั้งสุดท้ายในปีฉลู (พ.ศ.๒๓๘๔) กลับถึงกุฏิก็พบลางร้ายมืผึ้งจับทำรังที่ริมประตู จึงตั้งใจนอนฝัน "ขอความ