นิทานก่อนนอน 162

ริมต้นตะเคียน นายฮุ่งแอ้ะกะจะมาผูกคอตายที่นี่

ฮุ่งแอ้ะ "แต่เรายังไม่อยากตายนี่นา"

แถวนั้นมีลูกเสือมาเข้าค่ายพอดี ลูกเสือ 88 ก็มา

ลูกเสือ 88 "ดีแล้วหนา เราจงมีชีวิตอยู่เพื่อปลูกป่ากันเถิด"

ฮุ่งแอ้ะ "ชีวิตที่เหลือเราจะอุทิศเพื่อสิ่งนี้"

ลูกเสือ 88 "ตกลงไม่ผูกคอตายแล้วสินะ น่าเสียดาย"

ฮุ่งแอ้ะ "นั่นเป็นสิ่งที่เจ้าต้องทน"

แล้วนายฮุ่งแอ้ะก็มุ่งมั่นศึกษาวิจัยด้านการพัฒนาเซลล์

ลูกมือ "ทำงานกับท่านมา 20 ปี ตอนกินข้าวเที่ยงวันนี้เราก็เกิดสงสัยขึ้นมา"

ฮุ่งแอ้ะ "ยอมให้ถามได้ละกัน"

ลูกมือ "ไม่ขอบใจ เราสงสัยว่าปลูกป่าเกี่ยวไรกะวิจัยเรื่องพัฒนาเซลล์"

ฮุ่งแอ้ะ "เราจะพัฒนาเซลล์ให้เราเป็นอมตะ จะได้มีเวลาวิจัยเทคโนโลยีท่องอวกาศ"

ลูกมือ "แล้วจะไปปลูกป่าที่ดาวต่าง ๆ?"

ฮุ่งแอ้ะ "ใช่ และในวันนี้เราก็พัฒนาเสร็จแล้ว"

ลูกมือ "เซลล์ให้เป็นอมตะ?"

ฮุ่งแอ้ะ "เปล่า พัฒนาสารทำให้ต้นไม้กลายพันธุ์"

ลูกมือ "เพื่อให้มันอยู่ในดาวอื่นได้?"

ฮุ่งแอ้ะ "เปล่า ให้มันเป็นภัย สร้างความเลวร้ายให้โลก"

ลูกมือ "จะได้ไม่รู้สึกอยากปลูกป่าใช่มะ"

ฮุ่งแอ้ะ "ใช่ เราจะได้รู้สึกไม่อยากทำการวิจัย จะได้เลิกเสียที"