ผมกับแฟน หรือภรรยาในปัจจุบันรู้จักกันและอยุ่กินกันมานานมาก (เกิน 20 ปี)
เราผ่านอะไรมาด้วยกันมากทั้งสุขและทุกข์ ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย
จนเรียนจบ ทำงาน ช่วยกันสร้างฐานะด้วยกัน  
ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดีจนมาเกิดโควิด  ทำให้รายได้ส่วนใหญ่หายไป

ตรงนี้เป็นบททดสอบใหญ่หลวงในชีวิตสมรสของเรา 
ช่วง 3 ปีของโควิด พวกเราท้อแท้กันมาก แม้ว่ายังเป็นกำลังใจให้กัน
แต่ยอมรับ ว่าหวุดหวิดจะปล่อยมือแยกจากกัน 
ผมใคร่ครวญอย่างหนัก แล้วตัดสินใจจับมือกันเดินต่อไป
จำได้ดีว่าในวันวาเลนไทน์ปีนั้น ผมขับรถไปรับภรรยากับลูก

แถวสยามในตอนเย็น ภรรยาเอาดอกกุหลาบมาให้ 
ผมยอมรับว่าน้ำตาซึมเลย  ขนาดลำบากกันขนาดนี้
เธอยังคิดถึงผมอีก พวกเราเจออุปสรรคทดสอบอีกหลายด่าน
แต่เลือกที่จะอดทน และรักษาครอบครัวไว้ครับ

ตอนนี้ทุกอย่าง กำลังดีขึ้นเรื่อยๆ
ได้แต่ ขอบคุณตัวเอง ที่ไม่ใจร้อนปล่อยมือจากกัน
เธอกับลูกเป็นสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตของผม