สวัสดีครับ,

ค่อนข้างมีเรื่องไม่สบายใจ จนไม่รู้ว่าสิ่งต่างๆที่ทำให้เกิดสถานการณ์เหล่านี้ เป็นเพราะผมมีทัศนคติไม่ดีเอง หรือ ทำอะไรไม่ถูกต้องรึเปล่า.

ผมเป็นพ่อมีลูกติด (ลูกสาว) และปัจจุบันมีแฟนใหม่ ในอดีตผมกับลูกสาวและอดีตภรรยาจะอยู่บ้านเดียวกับพ่อแม่ของผม เป็นครอบครัวใหญ่ใช้ชีวิตด้วยกัน ตั้งแต่มีแฟนใหม่ ก็เริ่มได้ออกมาอยู่ข้างนอกใกล้ที่ทำงานขึ้น และด้วยเหตุผลที่แฟนใหม่ไม่ชอบอยู่ครอบครัวใหญ่ ชอบชีวิตส่วนตัว แต่ผมก็มิได้ละเลยครอบครัวพ่อแม่และลูกสาวเลย กลับไปหาท่านกับลูกสาว วันเว้นวัน วันเว้นสองวัน หรือบางเสาร์ อาทิตย์ และรับผิดชอบหลายๆอย่าง อย่างไม่ตกหล่น

แต่ปัญหาที่ทำให้ลำบากใจ อึดอัดอยู่ในใจลึกๆ คือ เหมือนแฟนใหม่จะมีปัญหากับการที่เรากลับมาหาลูกบ่อยเกินไป กลับมาหาพ่อแม่บ่อยเกินไป ซึ่งผมก็จะชวนให้แฟนมาด้วยกันตลอด เพราะอยากให้รู้สึกเป็นครอบครัวเดียวกัน ทั้งฝั่งครอบครัวเรา เช่นเดียวกับเราเวลาไปหาฝั่งครอบครัวแฟน

แฟนไม่ค่อยอยากมีลูกเราในชีวิตสักเท่าไหร่ จนเกิดปัญหาทะเลาะกันบ่อยๆ ทุกครั้งที่จะทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับครอบครัว เช่น ลูกโทรมาให้สั่งของกินให้ แฟนก็จะนอยด์, เลิกงานเย็นๆวันที่ไม่ได้กลับไปหา ก็จะโทรหาลูก หรือ พ่อแม่ แต่แฟนก็จะทำเหมือนไม่พอใจ น้อยใจเหมือนเราให้ความสำคัญคนอื่นมากกว่าแฟน, วันที่มีเรื่องฉุกเฉินต้องกลับไปหาลูก ลูกป่วยจนต้องเลื่อนแผนการไปเที่ยว ก็จะกลายเป็นปัญหาใหญ่สำหรับแฟน จนทะเลาะกันอีกเช่นเคย ซึ่งก็อธิบายเหตุผลต่างๆแล้ว แต่ก็ดูเหมือนแฟนพยายามที่จะไม่เข้าใจใดๆ

แฟนก็เป็นคนดีนะครับ ให้ความช่วยเหลือในวันที่ลำบาก รวมถึงให้ความช่วยเหลือครอบครัวผมด้วยเหมือนกัน  วันที่ป่วย วันที่เมาหัวทิ่ม แฟนก็จะเป็นคนดูแล แต่แฟนจะเป็นคนอารมณ์แปรปรวนมากๆ เดี๋ยวดี เดี๋ยวหงุดหงิด จนบางทีผมก็ปรับไม่ทัน

ผมอยู่กับแฟนมากกว่าลูกและพ่อแม่ ,ไปเที่ยวด้วยกันมากกว่าเที่ยวกับลูกกับพ่อแม่ แต่ก็ยังไม่เข้าใจสักทีว่าทำไมแฟนต้องนอยด์ หงุดหงิด ชักสีหน้าตลอด ทะเลาะ เหมือนเราทำอะไรผิดตลอด ซึ่งในความรู้สึกผมคิดว่าผมก็แฟร์ทั้ง 2 ฝั่ง

ผมยอมเสียสังคมหลายๆอย่างเพื่อให้แฟน ยอมปรับหลายๆอย่างเพื่อให้ลดปัญหามากที่สุด ลดความที่เคยเป็นคนอารมณ์ร้าย กลายเป็นคนที่ใจเย็น หาเหตุผล

ณ ตอนนี้ ผมเหมือนคนที่ต้องคอยระแวงทุกครั้งที่จะตัดสินใจอะไร หรือ พูดอะไรเกี่ยวกับที่บ้าน หรือเรื่องอื่นๆ เพราะกลัวเค้าจะไม่พอใจ หงุดหงิด ชักสีหน้า ทำวันดีๆหายไป

ผมก็คิดว่า ผมก็ให้เวลา ให้ความสำคัญทุกๆคนเท่ากัน แต่ทำไมรู้สึกมันยังมีปัญหา จนบางทีผมเอาความรู้สึกตัวเอง ไปแบกให้ทุกคนมีความสุข แต่ทำไมมันกับไม่พอ

เราก็ไม่ต้องการจะเลือกใครเป็นพิเศษ เราอยากให้ทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน สนุกไปด้วยกัน แต่ทำไมเหมือนทางมีแต่ขวากหนาม จนบางทีเหมือนที่ปลายทางมีแต่ผมคนเดียวที่เลือดอาบไปหมด

ผมเหมือนติดอยู่ในทางตันของความรู้สึก พ่อแม่ ลูกสาวก็สำคัญ แฟนก็รัก แต่ทั้ง 2 อย่างเหมือน เป็นเส้นที่ขนานกัน

ผมจะพลาดตรงไหนของเรื่องนี้กันแน่ ผมทำอะไรผิดแบบผมไม่รู้ตัวหรือเปล่า ผมควรปรับปรุงตรงไหน

ขอโทษที่เรียบเรียงไม่ค่อยได้เรื่อง เหมือนมีหลายๆอย่างอยู่ใจเป็นหมื่นล้านคำ จนไม่รู้จะเอาตรงไหนมาเริ่มก่อน อะไรควรอยู่ก่อน หรือ หลัง