รู้สึกเบื่อเจ้านาย แต่ก็ไปไหนไม่ได้

ขอบอกก่อนว่า ก่อนหน้านี้เราทำงานอยู่ตำแหน่งบัญชี การหยุด การลา ของเรามันก็จะได้หยุด ได้ลา ปกติ แต่พอหลังจากเข้าช่วงโควิด มีการจ้างพนักงานออกในทุกๆตำแหน่ง รวมถึงตำแหน่งที่เราทำอยู่ปัจจุบัน คือ เลขา ซึ่งคนเก่าก็โดนจ้างออกไป เราเลยได้มาทำแทน ตอนแรกทุกอย่างก็ดูโอเค สบายๆ งานไม่มีอะไรมาก มันก็รู้สึกดีในตอนแรก แต่พอมาช่วงหลังๆ เราเริ่มอยากหยุด เพราะวันลาเรามีเยอะมาก จนฝ่ายบุคคลถามเราว่า จะได้ใช้เมื่อไหร่ เพราะวันหยุดเรามันเก็บข้ามปีไม่ได้ เมื่อก่อนตอนที่เราเป็นบัญชีเราหยุดแบบไม่ต้องให้ฝ่ายบุคคลมาถามว่า เมื่อไหร่จะได้หยุด เราใช้ได้เท่าที่เราต้องการ แต่พอหลังจากที่เรามาอยู่ในตำแหน่งนี้ เหมือนการที่เราจะไปไหนมาไหนทีมันก็ลำบากใจที่จะขอเจ้านายหยุด เพราะเวลาเราจะหยุดเขามักจะมีข้ออ้างนู้นนี่นั่นทุกครั้งไป จนบางครั้งเราคิดว่าทำไมต้องมานั่งทำงานอะไรแบบนี้ (แต่ก็ลืมคิดไปว่า เราและแฟนติดหนี้บุญคุณเขาอยู่มันเลยดูเหมือนกับว่าเราอยู่ในกำมือเขา) ตอนแรกที่ทำงานเราคิดว่าเขาน่าจะใจดีมีเหตุผลมากกว่านี้ หรือ เห็นเราเป็นพนักงานไม่ใช่ทาส ที่เราจะทำอะไร หรือลาไปไหน จะไปได้ก็ต่อเมื่อเขาอนุญาตเท่านั้น มันเลยเกิดความเครียด น้อยใจ ในชีวิตตัวเอง คือเราคิดว่าเราขาดอิสระ เพราะแค่คำว่า เขามีบุญคุณ เราทำงานกับเขาเราไม่เคยขอลา เพราะเรารู้ว่าการเป็นเลขามันต้องคอยดูแลเจ้านายเวลาเจ้านายอยู่ ตั้งแต่ที่เราย้ายมาตำแหน่งนี้เราไม่เคยขอลาเลย นอกจากป่วย ครั้งแรกที่เราขอลาคือ แฟนเรากับลูกเราไม่อยู่ ไปต่างประเทศแล้วเราไม่มีคนไปรับ ไปส่งเรา เราก็คิดว่าหยุดดีกว่าไหนๆก็มีวันหยุดอยู่ เราเลยขอเขาลา แต่สิ่งที่เขาตอบกลับมาคือ เรียกโบลว์สิ ถ้าไม่มีคนมารับ ส่ง มาทำงาน เราสตั้นไปพักนึง คือแบบ เห้ยจะไม่ให้หยุดเลยเหรอ เราก็โอเคไปก็ไป หลังจากนั้นเราเลยอคติกับตำแหน่งที่เราทำอยู่ เราไม่มีความสุขเลยกับการทำงาน จริงอยู่ว่ามันสบาย เจ้านายไม่ได้มายุ่งกับเราตอนเราทำงาน ไม่มีงานเขาก็ปล่อยเรา เพียงแค่เราไม่โอเคที่ทำไมเวลาเราจะหยุดเขาถึงไม่ให้หยุด ตอนแรกเราคิดว่า เขาคงเข้าออฟฟิศแหละเลยอยากให้เรามา แต่พอวันไหนเขามีธุระหรือไม่เข้าออฟฟิศเราก็จะขอลา เขากลับไม่ให้เราลา แถมบอกกับเราอีกว่า แหมเห็นไม่อยู่ก็จะลาเลยนะ เราก็บอกเค้าว่า ก็ฝ่ายบุคคลให้หยุดเพราะวันหยุดเยอะมากเขาจะตัดแล้ว หรือจะให้เป็นเงินก็ได้นะคะ ถ้าไม่ให้หยุด เขาก็ไม่พูดอะไร เอาจริงๆนะ ถ้าไม่ให้เราลา แล้วเราได้วันลาเป็นเงิน เราคิดว่ามันก็น่าจะแฟร์กับเรา แลกกับเราไม่ได้หยุด เราจะไม่มีปัญหาเลย แต่นี้เงินไม่ให้ วันหยุดก็ไม่ให้ลา ที่ระบายออกมาวันนี้คือ มันไม่ไหว มันเครียด มันเหนื่อย เชื่อไหมว่าตื่นเช้ามาเราแทบไม่อยากลุกมาทำงานเลย ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า เอาเฮอะไม่เป็นไร ทำๆไปเดี๋ยวเงินเดือนก็ออกแล้ว ทำไปเฮอะอย่างน้อยก็สบาย ไม่ปวดหัวเหมือนตอนทำบัญชี นี่คือคำพูดที่เราพูดกับตัวเองบ่อยมาก อย่าถามว่าทำไมเราไม่ออก ทนทำไม เราอยากออกนะ แต่มันติดแค่คำนี้แหละ บุญคุณ เขาคอยช่วยเราตลอด เรื่องบ้านเขาก็ออกเงินให้ แฟนเราเป็นเลขาอีกคนเวลาแฟนเราขอเงินเขาก็ให้ เขาก็ซัพพอร์ตอยู่ตลอด มันเลยเป็นเหตุผลว่าทำไมเราต้องทน ทำไมเราไม่ออก ทุกวันนี้มาทำงานก็มาๆทำๆ ให้มันจบๆวันไป ทำเพื่อรอวันอาทิตย์วันหยุดแค่นั้น เอาง่ายว่าถ้าเราจะลาคือต้องออกต่างจังหวัดไปเลย ลาอยู่บ้านไม่ได้ เราควรจะตั้ง Mind Set ของเราแบบไหนดีให้เรื่องอะไรแบบนี้มากระทบใจเรา ทุกครั้งที่ถูกปฎิเสธการลา เราก็มักจะวิตก เครียด อยากกรี๊ด อยากออก ร้องไห้ ซะทุกครั้งเลย