สวัสดีครับ ตามหัวเรื่องกระทู้เลย เพื่อน ๆ มีความคิดเห็นอย่างไรบ้าง กับคำว่า ฝาก วาน บอก และสั่ง เป็นคำสั่งทั้งหมด
นิสัยส่วนตัวเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมาสั่งและไม่พูดประโยคคำสั่งใส่ใครก่อน ถ้าทำอะไรเดี๋ยวเราทำเองด้วยความเต็มใจ พยายามเลี่ยง 4 คำข้างต้นให้มากที่สุด แต่ถ้าเราต้องการ ฝาก ไหว้วาน บอก หรือสั่งใครด้วยความจำเป็นจริง ๆ เราจะใช้คำว่า รบกวนช่วย... ช่วย...ได้ไหมครับ และตามด้วยขอบคุณครับ ขอบใจมากนะเพื่อน แต้งกิ้ว เอยใด แล้วแต่บริบทสนทนาโดยหลีกเลี่ยงการใช้คำสั่งผู้อื่นให้มากที่สุด เป็นมารยาทขั้นพื้นฐานทางสังคมอยู่แล้ว ปกติเราจะใช้ "ประโยคบอกเล่า" เพื่อให้การสนทนาเป็นไปในทางบวกทั้งสองฝ่ายเพื่อเลี่ยงปัญหาทางคำพูดและไม่กระทบกับความรู้สึกมากที่สุด เช่น พี่มีสำเนาใบเสนอราคาอยู่บนโต๊ะ ถ้าหนูต้องการใช้งานหยิบไปได้เลยนะครับ เป็นต้น เราเชื่อว่า พฤติกรรมหรือสิ่งใดที่เราไม่ชอบเราจะไม่ทำกับผู้อื่นและเขาก็จะไม่ทำสิ่งนั้นใส่เรา แต่แท้จริงแล้ว ไม่ใช่เลย คนใกล้ตัวเราแทบทุกคนไม่เห็นความสำคัญและมองข้าม คำว่า ฝาก วาน บอก และสั่ง โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไง ความหนักแน่นทางความรู้สึกระหว่างเราและคนอื่น ๆ ต่างกันโดยสิ้นเชิง เรื่องนี้อาจเล็กน้อยสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเรามันไม่เล็กนะ ไม่มีใครชอบให้คนอื่นมาสั่งให้ทำโน่นนี่นั่นหรอก จริงไหมครับ ซึ่งมีเหตุการณ์สด ๆ ร้อน ๆ เพิ่งเกิดขึ้นเลยเมื่อตอนช่วงเย็นที่ผ่านมานี้
ทุก ๆ เช้า เราจะทำอาหาร 2-3 อย่าง ไว้ให้คนที่บ้านกินกัน และขับรถส่งแม่ไปทำงานประมาณตีห้าของทุกวัน เย็นวันนี้เรามีพัสดุอยู่ในครัว 2 กล่องยังไม่แกะ เลยเข้าไปในครัวเพื่อจะแกะกล่องพัสดุ ถ่ายรูป อัดวิดีโอ เพื่อรีวิวในแอพส้ม ในขณะนั้น เรากำลังแกะกล่อง ถ่ายรูป อัดวิดีโอ แม่เราก็กำลังปรุงอาหารเตรียมกินมื้อเย็น ก็สวนมาว่า ถ่ายรูปอัดวิดีโอด้วยนะ ( เราคิดในใจ คนกำลังทำอยู่และทำเสร็จแล้วด้วย สั่งเพื่ออะไร ? ก็ปล่อยผ่าน ไม่ได้พูดอะไร "คำสั่งที่ 1" ) เสร็จปุ้บ เราก็ยืนใกล้ ๆ หม้ออาหาร แล้วฝาปิดอยู่ แม่กำลังใส่เนื้อสัตว์ลงไป บอกเราว่า เปิดฝาให้หน่อย เราก็เปิดให้ ("คำสั่งที่ 2" ครั้งนี้เราไม่ทนและ ต้องคุยให้เข้าใจว่าชอบไม่ชอบอะไร) และบอกว่า เวลาทำอาหารให้เปิดฝาหม้อไว้ ใส่เครื่องหรือปรุงอะไรได้สะดวก ทำเสร็จแล้วค่อยปิดฝา จะได้ไม่ต้องใช้คนอื่น เท่านั้นแหละ แม่เราก็เสียงดังขึ้นมาว่า
แม่ : ใช้อะไร? แบบนี้เรียกว่า บอก ฝาก วานให้ทำให้ ไม่ได้สั่ง!!! (สบตาแรง ๆ ใช้ เสียงดังตะคอก)
เรา : แม่รู้ไหม? คำว่า ฝาก วาน บอก และสั่ง เป็นคำสั่งทั้งหมด สิ่งไหนทำเองได้ก็ทำเองเลย ไม่ต้องสั่ง (สบตาธรรมดา พูดเสียงปกติ)
แม่ : คนเราอยู่ด้วยกัน มันก็ต้องบอก ฝาก วานให้ทำให้กันบ้าง ไม่ใช่พูดอะไรไม่ได้เลย (สบตาแรง ๆ ใช้ เสียงดังตะคอก)
เรา : พูดน่ะพูดได้ แต่แม่พูดแบบนี้ทุกวัน วันละรอบสองรอบขึ้นไป ไม่ไหวนะ ขอพูดตรงนี้เลยว่าไม่ชอบ ตราบใดที่เรายังมีเรี่ยวแรงควรพึ่งพาตัวเองก่อน ถ้าไม่ได้จริง ๆ ค่อยขอความช่วยเหลือผู้อื่น แต่นี่อะไร? เอะอะใช้ เอะอะสั่งให้ทำโน่นนี่ มันไม่ควรใช้คำสั่งกับใครแบบนี้บ่อยครั้ง คนอื่นเขารู้สึกไม่ชอบ แบบนี้แย่นะ (สบตาธรรมดา เสียงดังขึ้นเล็กน้อย)
แม่ : เพราะจู้จี้ เป้ะเกินแบบนี้ไง เอาเป็นเรื่องเป็นจริงเป็นจัง ใหญ่โตไปหมด คนอื่นถึงอยู่ด้วยไม่ได้!!! (สบตาแรง ๆ ใช้ เสียงดังตะคอก)
เรา : เรื่องนี้เรื่องเดียวที่จริงจัง ใครจะทำอะไรให้เรา ควรพูดกับเขาดี ๆ ไม่ต้องสั่ง ไม่ควรไปพูดสั่งดักคอขณะเขาทำสิ่งนั้นอยู่ เขากำลังทำอยู่แล้วไปสั่งให้ทำ ซ้ำเข้าไปอีก เนี่ย...ไม่ควรพูดนะแม่ เจอแบบนี้ทุกวันหงุดหงิดนะ คำว่า ฝาก วาน บอก และสั่ง คำพวกนี้เป็นคำสั่งทั้งหมด ไม่ชอบ (สบตาธรรมดา เสียงดังขึ้นเล็กน้อย)
แม่ : ใช่ว่าจะสั่งตลอดเวลา วันละครั้งสองครั้งเอง จริงจังไปหมดทุกเรื่อง ครั้งหน้าจะไม่สั่งอะไรอีกแล้ว ไม่ต้องมาทำอาหารให้กินแล้ว เรื่องไปส่งทำงานตอนเช้าแม่ก็ขอบคุณที่มีน้ำใจ แต่เรื่องสั่งเนี่ย เกินไปมาก!!! (สบตาแรง ๆ ใช้ เสียงดังตะคอก)
เรา : ก็รู้นิ... ถ้าคนอื่นอยากทำอะไรให้เขาจะทำให้เองด้วยใจไร้เงื่อนไข แล้วจะพูดออกคำสั่งไปเพื่ออะไรทุกวี่ทุกวัน ไม่ชอบ หงุดหงิด โมโหมากนะรู้ไหม อะไรที่ทำเองได้ก็ทำไป ไม่ได้จริง ๆ ค่อยขอความช่วยเหลือ (สบตาธรรมดา พูดเสียงปกติ)
แม่ : ไม่ได้สั่ง!!! บอก ฝาก วานให้ทำให้ นิดหน่อยนี่ไม่ได้เลย ใหญ่โตตลอด!!! (สบตาแรง ๆ ใช้ เสียงดังตะคอก)
เรา : แม่จะคิดจะทำอะไรก็เรื่องของเเม่เหอะ แค่บอกไว้ตรงนี้ว่าไม่ชอบไม่โอเคตรงไหน ควรปรับปรุงอย่างไร อธิบายให้เข้าใจแค่นั้น (สบตาธรรมดา พูดเสียงปกติ พร้อมเดินขึ้นบันได เข้าห้องตัวเอง)
แม่ : ต่อจากนี้จะไม่ขอให้ทำอะไรให้แล้ว และไม่ต้องมาทำให้ด้วย
แม่ : ทำเรื่องเล็ก ๆ ให้เป็น เรื่องใหญ่
แม่ : บ้าบอ สงสัยจะเป็นบ้าละมั้ง #!&@!x"%0W*)$&-*!!!!!!!!!!!...
จากเหตุการณ์นี้ เพื่อน ๆ มีความคิดเห็น หรือ คำแนะนำวิธีปฎิบัติไปในทางที่ดีอย่างไรบ้างครับ
สำหรับผมในบริบทของคนในครอบครัวตนเอง (เฉพาะครอบครัวผมนะครับ) โดยเฉพาะผู้ใหญ่และคนที่อายุมากกว่าในบ้านมักพูดอะไรใส่เราโดยไม่รู้สึกผิดไม่ว่าเรื่องที่พูดจะผิดหรือถูกก็ตาม พอเราพูดแบบนั้นบ้าง หาว่าเราก้าวร้าวเฉยเลย อันนี้งงนะ บางครั้งพยายามปล่อยผ่าน เงียบ ไม่พูด แต่สุดท้ายเขาก็ยังไม่ปรับตัว ทำให้เราเสียความรู้สึกบ่อยครั้ง บ้านไม่ใช่สถานที่แต่เป็นคนในครอบครัวต่างหาก อยู่บ้านแทนที่จะเป็นเซฟโซนที่ดีกลายเป็นสถานที่แคลงใจสะงั้น ผมไม่ทราบว่า เพื่อน ๆ เป็นแบบนี้กันบ้างไหม หรือเราเป็นอยู่คนด้วยก็ไม่รู้ 555 ก็อย่างที่บอกข้างต้นครับเพื่อน ๆ นิสัยส่วนตัวเราเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมาสั่งและไม่พูดประโยคคำสั่งใส่ใครก่อนอยู่แล้ว แต่ในบริบทหัวหน้าลูกน้องหรือลำดับขั้นบังคับบัญชาก็อีกอย่างนะครับตามสถานการณ์ที่ควรจะเป็น ถ้าไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจริง ๆ เราจะเลี่ยงการพูดเชิงคำสั่งใส่คู่สนทนา เพราะบางคำพูดอาจนำไปสู่ความรู้สึกในทางลบ ๆ ได้ ไม่ว่ากับใครก็ตามเราจะไม่ทำเด็ดขาดเลย ทัศนะทางความคิดและพูดที่ดีต่อกันเป็นสิ่งสำคัญมากครับ เพื่อน ๆ คิดเห็นกับเรื่องนี้อย่างไร กันบ้าง สามารถแสดงความคิดเห็นได้นะครับ
ขอขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านมาก ๆ ครับ
ฝาก วาน บอก และสั่ง เป็นคำสั่งทั้งหมด เพื่อน ๆ มีความคิดเห็นอย่างไรบ้าง
นิสัยส่วนตัวเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมาสั่งและไม่พูดประโยคคำสั่งใส่ใครก่อน ถ้าทำอะไรเดี๋ยวเราทำเองด้วยความเต็มใจ พยายามเลี่ยง 4 คำข้างต้นให้มากที่สุด แต่ถ้าเราต้องการ ฝาก ไหว้วาน บอก หรือสั่งใครด้วยความจำเป็นจริง ๆ เราจะใช้คำว่า รบกวนช่วย... ช่วย...ได้ไหมครับ และตามด้วยขอบคุณครับ ขอบใจมากนะเพื่อน แต้งกิ้ว เอยใด แล้วแต่บริบทสนทนาโดยหลีกเลี่ยงการใช้คำสั่งผู้อื่นให้มากที่สุด เป็นมารยาทขั้นพื้นฐานทางสังคมอยู่แล้ว ปกติเราจะใช้ "ประโยคบอกเล่า" เพื่อให้การสนทนาเป็นไปในทางบวกทั้งสองฝ่ายเพื่อเลี่ยงปัญหาทางคำพูดและไม่กระทบกับความรู้สึกมากที่สุด เช่น พี่มีสำเนาใบเสนอราคาอยู่บนโต๊ะ ถ้าหนูต้องการใช้งานหยิบไปได้เลยนะครับ เป็นต้น เราเชื่อว่า พฤติกรรมหรือสิ่งใดที่เราไม่ชอบเราจะไม่ทำกับผู้อื่นและเขาก็จะไม่ทำสิ่งนั้นใส่เรา แต่แท้จริงแล้ว ไม่ใช่เลย คนใกล้ตัวเราแทบทุกคนไม่เห็นความสำคัญและมองข้าม คำว่า ฝาก วาน บอก และสั่ง โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไง ความหนักแน่นทางความรู้สึกระหว่างเราและคนอื่น ๆ ต่างกันโดยสิ้นเชิง เรื่องนี้อาจเล็กน้อยสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเรามันไม่เล็กนะ ไม่มีใครชอบให้คนอื่นมาสั่งให้ทำโน่นนี่นั่นหรอก จริงไหมครับ ซึ่งมีเหตุการณ์สด ๆ ร้อน ๆ เพิ่งเกิดขึ้นเลยเมื่อตอนช่วงเย็นที่ผ่านมานี้
ทุก ๆ เช้า เราจะทำอาหาร 2-3 อย่าง ไว้ให้คนที่บ้านกินกัน และขับรถส่งแม่ไปทำงานประมาณตีห้าของทุกวัน เย็นวันนี้เรามีพัสดุอยู่ในครัว 2 กล่องยังไม่แกะ เลยเข้าไปในครัวเพื่อจะแกะกล่องพัสดุ ถ่ายรูป อัดวิดีโอ เพื่อรีวิวในแอพส้ม ในขณะนั้น เรากำลังแกะกล่อง ถ่ายรูป อัดวิดีโอ แม่เราก็กำลังปรุงอาหารเตรียมกินมื้อเย็น ก็สวนมาว่า ถ่ายรูปอัดวิดีโอด้วยนะ ( เราคิดในใจ คนกำลังทำอยู่และทำเสร็จแล้วด้วย สั่งเพื่ออะไร ? ก็ปล่อยผ่าน ไม่ได้พูดอะไร "คำสั่งที่ 1" ) เสร็จปุ้บ เราก็ยืนใกล้ ๆ หม้ออาหาร แล้วฝาปิดอยู่ แม่กำลังใส่เนื้อสัตว์ลงไป บอกเราว่า เปิดฝาให้หน่อย เราก็เปิดให้ ("คำสั่งที่ 2" ครั้งนี้เราไม่ทนและ ต้องคุยให้เข้าใจว่าชอบไม่ชอบอะไร) และบอกว่า เวลาทำอาหารให้เปิดฝาหม้อไว้ ใส่เครื่องหรือปรุงอะไรได้สะดวก ทำเสร็จแล้วค่อยปิดฝา จะได้ไม่ต้องใช้คนอื่น เท่านั้นแหละ แม่เราก็เสียงดังขึ้นมาว่า
แม่ : ใช้อะไร? แบบนี้เรียกว่า บอก ฝาก วานให้ทำให้ ไม่ได้สั่ง!!! (สบตาแรง ๆ ใช้ เสียงดังตะคอก)
เรา : แม่รู้ไหม? คำว่า ฝาก วาน บอก และสั่ง เป็นคำสั่งทั้งหมด สิ่งไหนทำเองได้ก็ทำเองเลย ไม่ต้องสั่ง (สบตาธรรมดา พูดเสียงปกติ)
แม่ : คนเราอยู่ด้วยกัน มันก็ต้องบอก ฝาก วานให้ทำให้กันบ้าง ไม่ใช่พูดอะไรไม่ได้เลย (สบตาแรง ๆ ใช้ เสียงดังตะคอก)
เรา : พูดน่ะพูดได้ แต่แม่พูดแบบนี้ทุกวัน วันละรอบสองรอบขึ้นไป ไม่ไหวนะ ขอพูดตรงนี้เลยว่าไม่ชอบ ตราบใดที่เรายังมีเรี่ยวแรงควรพึ่งพาตัวเองก่อน ถ้าไม่ได้จริง ๆ ค่อยขอความช่วยเหลือผู้อื่น แต่นี่อะไร? เอะอะใช้ เอะอะสั่งให้ทำโน่นนี่ มันไม่ควรใช้คำสั่งกับใครแบบนี้บ่อยครั้ง คนอื่นเขารู้สึกไม่ชอบ แบบนี้แย่นะ (สบตาธรรมดา เสียงดังขึ้นเล็กน้อย)
แม่ : เพราะจู้จี้ เป้ะเกินแบบนี้ไง เอาเป็นเรื่องเป็นจริงเป็นจัง ใหญ่โตไปหมด คนอื่นถึงอยู่ด้วยไม่ได้!!! (สบตาแรง ๆ ใช้ เสียงดังตะคอก)
เรา : เรื่องนี้เรื่องเดียวที่จริงจัง ใครจะทำอะไรให้เรา ควรพูดกับเขาดี ๆ ไม่ต้องสั่ง ไม่ควรไปพูดสั่งดักคอขณะเขาทำสิ่งนั้นอยู่ เขากำลังทำอยู่แล้วไปสั่งให้ทำ ซ้ำเข้าไปอีก เนี่ย...ไม่ควรพูดนะแม่ เจอแบบนี้ทุกวันหงุดหงิดนะ คำว่า ฝาก วาน บอก และสั่ง คำพวกนี้เป็นคำสั่งทั้งหมด ไม่ชอบ (สบตาธรรมดา เสียงดังขึ้นเล็กน้อย)
แม่ : ใช่ว่าจะสั่งตลอดเวลา วันละครั้งสองครั้งเอง จริงจังไปหมดทุกเรื่อง ครั้งหน้าจะไม่สั่งอะไรอีกแล้ว ไม่ต้องมาทำอาหารให้กินแล้ว เรื่องไปส่งทำงานตอนเช้าแม่ก็ขอบคุณที่มีน้ำใจ แต่เรื่องสั่งเนี่ย เกินไปมาก!!! (สบตาแรง ๆ ใช้ เสียงดังตะคอก)
เรา : ก็รู้นิ... ถ้าคนอื่นอยากทำอะไรให้เขาจะทำให้เองด้วยใจไร้เงื่อนไข แล้วจะพูดออกคำสั่งไปเพื่ออะไรทุกวี่ทุกวัน ไม่ชอบ หงุดหงิด โมโหมากนะรู้ไหม อะไรที่ทำเองได้ก็ทำไป ไม่ได้จริง ๆ ค่อยขอความช่วยเหลือ (สบตาธรรมดา พูดเสียงปกติ)
แม่ : ไม่ได้สั่ง!!! บอก ฝาก วานให้ทำให้ นิดหน่อยนี่ไม่ได้เลย ใหญ่โตตลอด!!! (สบตาแรง ๆ ใช้ เสียงดังตะคอก)
เรา : แม่จะคิดจะทำอะไรก็เรื่องของเเม่เหอะ แค่บอกไว้ตรงนี้ว่าไม่ชอบไม่โอเคตรงไหน ควรปรับปรุงอย่างไร อธิบายให้เข้าใจแค่นั้น (สบตาธรรมดา พูดเสียงปกติ พร้อมเดินขึ้นบันได เข้าห้องตัวเอง)
แม่ : ต่อจากนี้จะไม่ขอให้ทำอะไรให้แล้ว และไม่ต้องมาทำให้ด้วย
แม่ : ทำเรื่องเล็ก ๆ ให้เป็น เรื่องใหญ่
แม่ : บ้าบอ สงสัยจะเป็นบ้าละมั้ง #!&@!x"%0W*)$&-*!!!!!!!!!!!...
จากเหตุการณ์นี้ เพื่อน ๆ มีความคิดเห็น หรือ คำแนะนำวิธีปฎิบัติไปในทางที่ดีอย่างไรบ้างครับ
สำหรับผมในบริบทของคนในครอบครัวตนเอง (เฉพาะครอบครัวผมนะครับ) โดยเฉพาะผู้ใหญ่และคนที่อายุมากกว่าในบ้านมักพูดอะไรใส่เราโดยไม่รู้สึกผิดไม่ว่าเรื่องที่พูดจะผิดหรือถูกก็ตาม พอเราพูดแบบนั้นบ้าง หาว่าเราก้าวร้าวเฉยเลย อันนี้งงนะ บางครั้งพยายามปล่อยผ่าน เงียบ ไม่พูด แต่สุดท้ายเขาก็ยังไม่ปรับตัว ทำให้เราเสียความรู้สึกบ่อยครั้ง บ้านไม่ใช่สถานที่แต่เป็นคนในครอบครัวต่างหาก อยู่บ้านแทนที่จะเป็นเซฟโซนที่ดีกลายเป็นสถานที่แคลงใจสะงั้น ผมไม่ทราบว่า เพื่อน ๆ เป็นแบบนี้กันบ้างไหม หรือเราเป็นอยู่คนด้วยก็ไม่รู้ 555 ก็อย่างที่บอกข้างต้นครับเพื่อน ๆ นิสัยส่วนตัวเราเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมาสั่งและไม่พูดประโยคคำสั่งใส่ใครก่อนอยู่แล้ว แต่ในบริบทหัวหน้าลูกน้องหรือลำดับขั้นบังคับบัญชาก็อีกอย่างนะครับตามสถานการณ์ที่ควรจะเป็น ถ้าไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจริง ๆ เราจะเลี่ยงการพูดเชิงคำสั่งใส่คู่สนทนา เพราะบางคำพูดอาจนำไปสู่ความรู้สึกในทางลบ ๆ ได้ ไม่ว่ากับใครก็ตามเราจะไม่ทำเด็ดขาดเลย ทัศนะทางความคิดและพูดที่ดีต่อกันเป็นสิ่งสำคัญมากครับ เพื่อน ๆ คิดเห็นกับเรื่องนี้อย่างไร กันบ้าง สามารถแสดงความคิดเห็นได้นะครับ
ขอขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านมาก ๆ ครับ