มีแฟนนะ แต่เหมือนใช้ชีวิตคนเดียวมากกว่า

สวัสดีค่ะ พอดีอยากรู้มุมมองความรักของคนที่เคยเจอกรณีแฟนอยู่ไกลกัน แต่ไม่ได้ไหลในระดับตจว. หรือว่าคนนึงใต้คนนึงเหนือนะ แต่ระยะทางก็ไม่ได้ใกล้ขนาดที่จะมาหากันได้ทุกวัน หรือทุกอาทิตย์ แต่มันก็เจอกันได้อ่ะพูดง่ายๆ เพราะช่วงสมัยคบแรกๆ เราก็ยังเจอกัน มีเวลาให้กันไปหาไรกินนะ อาตจะเพราะช่วงนั้นเรายังกำลังใกล้จบอยู่ในวัยที่ยังไม่ต้องทำงานขนาดนั้นก็ได้ (ส่วนตัวพยายามคิดแง่นี้ตลอด) เวลาเราอยากไปไหนหรือจะดูหนัง เราจะถามก่อนทุกรอบเลยชวนเขาก่อนตลอด แต่ช่วงแรกๆเขาจะบอกเดี๋ยวดูก่อนบ้าง  สรุปก็จะจบด้วยเราไปเอง หรือไม่ก็ไม่ได้ดู จนเราเริ่มที่จะไม่รอคำตอบ เราถามและชวนเหมือนเดิมแต่ถ้าเขาลังเลปุ๊บ เราจะตัดปัญหาทันทีว่า ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปเอง ไม่ก็ชวนเพื่อนแทน แต่ถ้าพูดถึงการทำงานใช้ชีวิตเขาสังคม เรากับเขาค่อยข้างต่างค่ะ เขาก็มีเวลากับคนในสังคมเขานะคะ แต่กับเราไม่ค่อยเลย  จนพอนานเข้าเราหาโอกาสพูดกับเขาตรงๆที่รู้สึกเลย ไม่ใช่เขาไม่ดี ไม่ใช่เราไม่เข้าใจ แต่เรามีแฟน บางทีเราอยากจะใช้ชีวิตกับแฟนบ้าง จนบางทีความรู้นี้ก็เข้ามา ว่าจริงๆเราไม่ทีแฟนก็ได้ แบบนี้ถือว่ามันผิดมั้ยค่ะ แต่ไม่ใช่ตัดสินว่าเขาไม่ดีหรืออะไร เราเข้าใจว่ามันด้วยงานเวลาแหละ แต่คนเรามันเมื่อก่อนยังพยายามหาเวลามาให้มากกว่านี้เลย กรณีมีอะไรอยากแนะนำมั้ยค่ะ  แค่อยากรู้มุมมองเฉยๆตามภาษาเพราะสุดท้ายพวกรู้ ก็จะเน้นไปที่ความรู้สึกของตัวเอง แต่แจ้งก่อนน้าเราเคยคุยกับเขาเรื่องนี้ประมาณ2รอบ ล่าสุดเราจริงจังมากๆ เราคุยแค่อยากหาวิธีปรับ ไม่ได้จะบอกเลิกด้วยนะ