สัจจะชีวิต

สัจธรรมแห่งชีวิต
  ญาติพี่น้องและ
คนที่รู้จักคุ้นเคย
   รุ่น 100 ปี ไม่เหลือแล้ว
   รุ่น90ปี เหลือน้อยเต็มที   
   รุ่น 80ปี พอมีอยู่บ้างเล็กน้อย
   เพื่อนรุ่น 70ปี ก็ลาโรงไปแล้วก่อนเวลามากมาย     
   ค่อยๆทยอยกลับบ้านเก่าไปเรื่อยๆ
   หมดไปเป็นรุ่นๆ เหมือนใบไม้ร่วงหล่นลงกองโคนต้น
รอเน่าเปื่อยกลายเป็นดินเป็นปุ๋ย
  เดี๋ยวคนโน่นป่วย 
  เดี๋ยวคนนั้นตาย 
  ได้ข่าวทุกวัน
  ไปงานศพกันทุกเดือน
    สุดท้ายวันหนึ่ง
    ก็คงมาถึงเรา 
    ไม่มีใครหนีพ้น
     แต่ก่อนถึงวันนั้น
 โยนความทุกข์ 
ความเศร้าหมอง 
ทิ้งไปจากชีวิตเสียให้หมด 
   อย่าให้เหลือ 
เราไม่ต้องการมัน
  ใช้ชีวิตให้มีความสุข 
ความเบิกบาน 
ทุกๆนาทีที่ยังมีลมหายใจอยู่ 
  อีกไม่กี่วัน
ก็จะตายกันแล้ว 
   กลัวอะไรกับปัญหา 
   ตาฟ้าฟางเรอะ 
ไม่เป็นไร ใช้มือคลำเอา
  หูตึงรึ ธรรมดา 
เร่งเสียงขึ้นหน่อย
  ฟันหักหรือ 
ช่างหัวมัน ปั่นกินได้
    ปวดเข่า ทนเอา 
ใช้ไม้เท้าค้ำ
   หลงลืม ปกติ  
อีกสักพักก็นึกได้
   หัวล้าน 
หมดภาระ ประหยัดดี 
 กลางคืนไม่หลับ 
นอนกลางวันก็ได้
  ฉี่ไม่ไกล 
หยดใส่หัวแม่เท้า 
ก็ยืนถ่างขาหรือนั่งโถซะ
     อย่ายอมแพ้ 
     ยิ้มเข้าไว้    
            สู้ สู้