เช้านี้ โพวันตื่นแต่เช้า เขาออกกำลังกายหลายเซ็ตมาก
ก่อนที่จะไปสนใจเจ้าจอม แมวตัวโปรด
"เป็นไงลูกพ่อ เช้านี้พ่อต้องไปออกรบแล้วนะ
จะคิดถึงพ่อไหมครับ เจ้าลูกรักของพ่อ"
หลังจากนั้น โพวันก็ไปอาบน้ำ วันนี้เขารู้สึกใจหาย
ที่จะต้องจากเจ้าจอมไป แต่ทำไงได้ เขาเป็นทหาร
จำต้องปฏิบัติตามผู้บังคับบัญชาอย่างเคร่งครัด
พอทานแซนวิชกับนมเรียบร้อย เขาก็แต่งตัว
แล้วนำเจ้าจอมไปฝากกับคุณป้าข้างบ้าน
"ผมฝากเจ้าจอมด้วยนะครับ"
ปากบอกว่าฝาก แต่โพวันก็ยังอุ้มเจ้าจอมอยู่
เขาอุ้มไปจูบไป "ผมฝากมันด้วยนะครับ"
แต่เขาก็ยังอุ้มอยู่ จนคุณป้าต้องบอกว่า
"ถ้าจะฝากก็ส่งมานะจ๊ะ"
โพวันจำใจต้องส่งเจ้าจอมให้คุณป้า
"บายนะจอม แล้วพบกันนะ"
หลังจากตัดใจจากเจ้าจอมได้แล้ว โพวันก็มายืนรอรถทหารที่จะมารับ
ระหว่างรอนั้น เขาก็มองไปรอบ ๆ แล้วดันไปพบชายหนุ่มคนหนึ่ง
ที่มองตรงมาที่เขา
แต่พอเขาขยี้ตา ก็มองไม่เห็นชายหนุ่มคนนั้นอีก
"เอ ใครกันนะ" โพวันได้แต่คิดในใจ
ไม่นานนัก รถทหารก็มารับเขา
...................................................................
ณ ทำเนียบรัฐบาลแห่งชาติโสฬส
นายกฯกวินกำลังทำงานอย่างเคร่งเครียด
คนที่อยู่เคียงข้างเขาตลอดก็คือชายชาญ
เด็กหนุ่มที่เขาแต่งตั้งเป็นผู้ช่วย
ขณะที่ทั้งคู่กำลังค้นหาเอกสารบางอย่าง
นายพลเดวิดก็เข้ามาในห้อง
"ขอเข้ามารบกวนหน่อยนะครับท่านนายก"
กวินเงยหน้ามองเขา "อ๋อ ครับ เชิญนั่งครับ"
"นายกพอจะทราบแล้วนะครับว่าตอนนี้
ทางสิริคิมาจาโรกำลังจะบุกหนานนูเปีย
ทางโชกุนโพก็เอาด้วยและทางโสฬสจะไม่เอาด้วยเหรอครับ"
"ท่านนายพลจะบุกหนานนูเปียไปทำไมครับ"
"ก็ ... ไปช่วยคุณหนูวิเวียนไงครับ พวกมันจับเธอไป"
"ทางเราเช็คแล้ว มันข่าวปลอมนะครับ"
นายพลเดวิดนิ่งไปพักก่อนจะพูดขึ้น
"ไม่เป็นไรครับ คุณไม่สน ผมก็ไม่ทำ ผมแคร์คุณนะครับ"
พูดจบนายพลเดวิดก็ลุกออกไป
พอนายพลออกไปแล้ว ชายชาญจึงบ่นว่า
"พวกกระหายสงคราม"
"แล้วทำไมต้องบุกมาถึงนี่ด้วย"
"คงอยากมาเจอคุณละมั้ง ได้ข่าวว่าหมอนี่บ้าผู้ชาย"
นายกฯกวินหันไปมองชายชาญ "นายกำลังหึงอยู่นะ รู้ตัวไหม"
"หึงอะไร คุณคิดเข้าข้างตัวเองแล้วล่ะ ใครหึงคุณ
แล้วหึงเรื่องอะไร"
นายกฯกวินมองอาการของชายชาญด้วยความเอ็นดู
........................................................................
รถทหารมาส่งโพวันที่จุดรวมพล ตอนนั้นมีทหารมาแล้วจำนวนหนึ่ง
โพวันเดินไปตรงจุด ๆ หนึ่ง แล้วเขาก็ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
จนมีคนมาทัก
"รอบนี้ เราเป็นบัดดี้กัน เขาเพิ่งประกาศตรงโน้น"
คนพูดก็คือโพเดี่ยว นายทหารนายหนึ่ง
จะว่าเป็นเพื่อนกับโพวันเลยก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ใช่เพื่อนก็ไม่เชิง
โพเดี่ยวเป็นคนเดียวที่ไม่สวมเสื้อ ทำให้โพวันอดทักไม่ได้
"ทำไมนายไม่ใส่เสื้อล่ะ"
โพเดี่ยวหันมาบอกว่า "ไปสงครามรอบนี้ ข้าไม่ได้เอาเสื้อไปเลย
ถอดเสื้อลุยมันส์ดี"
"มันส์จริง ๆ เหรอ" ทั้งสองหันไปตามทิศทางของเสียงที่ได้ยิน
จนไปเจอหัวหน้าทีมของพวกเขา
"ตกลง ถอดเสื้อลุยเนี่ยมันส์จริง ๆ เหรอ"
โพเดี่ยวยืนก้มหน้า ไม่ตอบอะไร
หัวหน้าทีมเดินไปยืนหน้าเขาแล้วเอามือบีบหัวนมเขาทั้งสองข้างอย่างแรง
หัวหน้าทีมยิ้ม มองหน้าโพเดี่ยว แต่โพเดี่ยวไม่กล้าสบตา
"สบตากูดิ" หัวหน้าบอกโพเดี่ยวพร้อมกับออกแรงบีบหัวนมเขาหนักขึ้น
โพเดี่ยวสบตาเขา
"มืงไม่ต้องใส่เสื้อหรอก แต่มืงต้องไม่ใส่กางเกงด้วย
กูว่านุ่งกางเกงในตัวเดียวลุยเนี่ย มันส์กว่าเยอะ"
โพวันไม่อยากสนใจทั้งหัวหน้าและโพเดี่ยว
เขาขอตัวเดินออกมา ขณะเดิน เขาได้ยินเพลง gone the rainbow ชัดมาก
โพวันหันรีหันขวาง เขาอยากจะหาว่าเสียงเพลงดังมาจากตรงไหน
แต่ก็หาไม่พบ และแล้วเขาก็เห็นภาพของชายหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง
วิมานมายา โดย ศักดา ตอนที่ 141 ชายหนุ่มแปลกหน้า
เช้านี้ โพวันตื่นแต่เช้า เขาออกกำลังกายหลายเซ็ตมาก
ก่อนที่จะไปสนใจเจ้าจอม แมวตัวโปรด
"เป็นไงลูกพ่อ เช้านี้พ่อต้องไปออกรบแล้วนะ
จะคิดถึงพ่อไหมครับ เจ้าลูกรักของพ่อ"
หลังจากนั้น โพวันก็ไปอาบน้ำ วันนี้เขารู้สึกใจหาย
ที่จะต้องจากเจ้าจอมไป แต่ทำไงได้ เขาเป็นทหาร
จำต้องปฏิบัติตามผู้บังคับบัญชาอย่างเคร่งครัด
พอทานแซนวิชกับนมเรียบร้อย เขาก็แต่งตัว
แล้วนำเจ้าจอมไปฝากกับคุณป้าข้างบ้าน
"ผมฝากเจ้าจอมด้วยนะครับ"
ปากบอกว่าฝาก แต่โพวันก็ยังอุ้มเจ้าจอมอยู่
เขาอุ้มไปจูบไป "ผมฝากมันด้วยนะครับ"
แต่เขาก็ยังอุ้มอยู่ จนคุณป้าต้องบอกว่า
"ถ้าจะฝากก็ส่งมานะจ๊ะ"
โพวันจำใจต้องส่งเจ้าจอมให้คุณป้า
"บายนะจอม แล้วพบกันนะ"
หลังจากตัดใจจากเจ้าจอมได้แล้ว โพวันก็มายืนรอรถทหารที่จะมารับ
ระหว่างรอนั้น เขาก็มองไปรอบ ๆ แล้วดันไปพบชายหนุ่มคนหนึ่ง
ที่มองตรงมาที่เขา
แต่พอเขาขยี้ตา ก็มองไม่เห็นชายหนุ่มคนนั้นอีก
"เอ ใครกันนะ" โพวันได้แต่คิดในใจ
ไม่นานนัก รถทหารก็มารับเขา
...................................................................
ณ ทำเนียบรัฐบาลแห่งชาติโสฬส
นายกฯกวินกำลังทำงานอย่างเคร่งเครียด
คนที่อยู่เคียงข้างเขาตลอดก็คือชายชาญ
เด็กหนุ่มที่เขาแต่งตั้งเป็นผู้ช่วย
ขณะที่ทั้งคู่กำลังค้นหาเอกสารบางอย่าง
นายพลเดวิดก็เข้ามาในห้อง
"ขอเข้ามารบกวนหน่อยนะครับท่านนายก"
กวินเงยหน้ามองเขา "อ๋อ ครับ เชิญนั่งครับ"
"นายกพอจะทราบแล้วนะครับว่าตอนนี้
ทางสิริคิมาจาโรกำลังจะบุกหนานนูเปีย
ทางโชกุนโพก็เอาด้วยและทางโสฬสจะไม่เอาด้วยเหรอครับ"
"ท่านนายพลจะบุกหนานนูเปียไปทำไมครับ"
"ก็ ... ไปช่วยคุณหนูวิเวียนไงครับ พวกมันจับเธอไป"
"ทางเราเช็คแล้ว มันข่าวปลอมนะครับ"
นายพลเดวิดนิ่งไปพักก่อนจะพูดขึ้น
"ไม่เป็นไรครับ คุณไม่สน ผมก็ไม่ทำ ผมแคร์คุณนะครับ"
พูดจบนายพลเดวิดก็ลุกออกไป
พอนายพลออกไปแล้ว ชายชาญจึงบ่นว่า
"พวกกระหายสงคราม"
"แล้วทำไมต้องบุกมาถึงนี่ด้วย"
"คงอยากมาเจอคุณละมั้ง ได้ข่าวว่าหมอนี่บ้าผู้ชาย"
นายกฯกวินหันไปมองชายชาญ "นายกำลังหึงอยู่นะ รู้ตัวไหม"
"หึงอะไร คุณคิดเข้าข้างตัวเองแล้วล่ะ ใครหึงคุณ
แล้วหึงเรื่องอะไร"
นายกฯกวินมองอาการของชายชาญด้วยความเอ็นดู
........................................................................
รถทหารมาส่งโพวันที่จุดรวมพล ตอนนั้นมีทหารมาแล้วจำนวนหนึ่ง
โพวันเดินไปตรงจุด ๆ หนึ่ง แล้วเขาก็ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
จนมีคนมาทัก
"รอบนี้ เราเป็นบัดดี้กัน เขาเพิ่งประกาศตรงโน้น"
คนพูดก็คือโพเดี่ยว นายทหารนายหนึ่ง
จะว่าเป็นเพื่อนกับโพวันเลยก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ใช่เพื่อนก็ไม่เชิง
โพเดี่ยวเป็นคนเดียวที่ไม่สวมเสื้อ ทำให้โพวันอดทักไม่ได้
"ทำไมนายไม่ใส่เสื้อล่ะ"
โพเดี่ยวหันมาบอกว่า "ไปสงครามรอบนี้ ข้าไม่ได้เอาเสื้อไปเลย
ถอดเสื้อลุยมันส์ดี"
"มันส์จริง ๆ เหรอ" ทั้งสองหันไปตามทิศทางของเสียงที่ได้ยิน
จนไปเจอหัวหน้าทีมของพวกเขา
"ตกลง ถอดเสื้อลุยเนี่ยมันส์จริง ๆ เหรอ"
โพเดี่ยวยืนก้มหน้า ไม่ตอบอะไร
หัวหน้าทีมเดินไปยืนหน้าเขาแล้วเอามือบีบหัวนมเขาทั้งสองข้างอย่างแรง
หัวหน้าทีมยิ้ม มองหน้าโพเดี่ยว แต่โพเดี่ยวไม่กล้าสบตา
"สบตากูดิ" หัวหน้าบอกโพเดี่ยวพร้อมกับออกแรงบีบหัวนมเขาหนักขึ้น
โพเดี่ยวสบตาเขา
"มืงไม่ต้องใส่เสื้อหรอก แต่มืงต้องไม่ใส่กางเกงด้วย
กูว่านุ่งกางเกงในตัวเดียวลุยเนี่ย มันส์กว่าเยอะ"
โพวันไม่อยากสนใจทั้งหัวหน้าและโพเดี่ยว
เขาขอตัวเดินออกมา ขณะเดิน เขาได้ยินเพลง gone the rainbow ชัดมาก
โพวันหันรีหันขวาง เขาอยากจะหาว่าเสียงเพลงดังมาจากตรงไหน
แต่ก็หาไม่พบ และแล้วเขาก็เห็นภาพของชายหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง