ประธานาธิบดีคงเคราแห่งสิริคิมาจาโรได้ประกาศสงคราม
กับหนานนูเปียอย่างเป็นทางการโดยอ้างเหตุผลว่า
ทางหนานนูเปียได้ลักพาตัวคุณหนูวิเวียน
ลูกสาวคนสุดท้องไปเรียกค่าไถ่ ทางสิริคิมาจาโรยอมไม่ได้
จึงขอประกาศสงครามเพื่อนำทหารเข้าไปช่วยคุณหนูวิเวียน
ราชาป่านูเปียกล่าวกับเจ้าชายจักรภพว่า
"ดูสิท่าน มันใส่ความเรา"
"แล้วตอนนี้คุณหนูวิเวียนเป็นอย่างไรบ้างครับ"
"เราดูแลอย่างดี รวมทั้งทาสอาเธอร์ด้วย
ทางเราพบว่าทาสอาเธอร์เป็นผู้มีอภิญญาด้วย"
"ทางเขาประกาศสงครามได้ลงคอ"
"บางพวกก็เป็นคนกระหายสงครามอยู่แล้ว"
"เหตุผลก็โกหกพกลมอีก"
"เป็นการสร้างความชอบธรรมในการประกาศสงคราม
กับเราไง ทั้ง ๆ ที่รู้นะว่าหนานนูเปียไม่มีทหาร
แล้วยังจะมาประกาศสงครามกับเราอีก ที่ช้ำไปกว่านั้น
ทางโชกุนโพประกาศสงครามกับเราด้วยและ
กล่าวว่าจะอยู่ข้างสิริคิมาจาโรตลอดชีวิต"
"โชกุนโพประกาศสงคราม?"
"ใช่ แต่กษัตริย์โพสีกับนายกฯดาวินไม่รู้เรื่องหรอก
คนที่ประกาศสงครามคือนายพลนิโคลัส"
"แล้วท่านจะแจ้งคนที่อยู่ในพื้นที่ส่วนในหรือไม่ครับ"
"เราไม่แจ้งหรอก เราอยากให้คนที่อยู่พื้นที่ส่วนใน
ใช้ชีวิตกันอย่างปกติ ถึงด้านบนจะมีเครื่องบินหรือโดรน
มาบินสำรวจก็จะมองไม่เห็นเพราะทางผู้มีอภิญญา
ได้ใช้ม่านอโณทัยบังไว้ คนที่อยู่ในโดมต่าง ๆ จะไม่ได้
รับรู้ข้อมูลใด ๆ เพราะทางเราไม่ให้ใช้ internet
พวกเขาสามารถดำรงชีวิตอย่างปกติสุขได้
ในแต่ละวัน เรามีอาหารเลี้ยงอย่างเพียงพอ
พวกเขาไม่ต้องใช้เงิน และที่สำคัญพวกเขาไม่มีทรัพย์สิน-
ส่วนตัว เราแจ้งว่าทรัพย์สินทุกอย่างของพวกเขา
เป็นของส่วนกลาง นี่คือการบริหารพื้นที่ส่วนในเกี่ยวกับประชากร
ส่วนเรื่องของสงคราม ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้มีอภิญญา"
...................................................................................
กษัตริย์โพสีแห่งโชกุนโพได้เรียกนายพลนิโคลัสเข้าเฝ้าด่วน
ตอนที่เข้าเฝ้า นายกฯดาวินก็อยู่ตรงนั้นด้วย
กษัตริย์โพสีทรงถามว่า "ท่านประกาศสงครามกับหนานนูเปียทำไม"
"ก็มันเลวนี่ มันลักพาตัวลูกสาวประธานาธิบดีนะครับท่าน"
"ท่านเชื่อว่าจริงเหรอ"
"ครับ ข้าเชื่อว่าจริง ข้าต้องขอตัวก่อนนะครับ"
นายพลหนุ่มโค้งคำนับแล้วเดินจากไป
ดาวินพูดว่า "เราคุมทหารอย่างเขาไม่ได้ จะทำอย่างไรดีครับ"
"ปล่อยไปก่อน ฉันคิดว่าทางหนานนูเปียน่าจะพอรับมือได้"
"เอ ทางโน้นยังมีทหารหลงเหลืออีกเหรอครับ"
"ไม่หรอก แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่าทหารกำลังรอพวกเขาอยู่"
..............................................................................
ทางสิริคิมาจาโรได้ประกาศระดมพลเพื่อนำทหาร
ไปทำสงครามที่หนานนูเปีย นนายทหารนายหนึ่ง
ที่ถูกเรียกตัวด้วยคือเอลเลียต
ตอนที่เขารู้ข่าว เอลเลียตยังนอนอยู่กับแฟนอยู่เลย
เขานอนหงาย เอามือประสานไว้ตรงท้ายทอยแล้วนอนทับไป
แฟนสาวนอนกอดเขาแน่น แล้วใช้มือลูบไล้ไปทั่วแผงอก
"คุณต้องไปจริง ๆ เหรอคะที่รัก"
"มันเป็นหน้าที่"
"ฉันไม่อยากให้คุณไปเลย"
"หลีกเลี่ยงไม่ได้"
"ฉันคงคิดถึงคุณมากเลยนะคะ"
เอลเลียตไม่ได้ตอบอะไร เขาลุกจากเตียงแล้วมาวิดพื้นไปเรื่อย ๆ
แฟนสาวมองเขาวิดพื้น เธอชินแล้วกับการถามคำตอบคำของเขา
ที่เธอชอบเขาก็เพราะพูดน้อยนี่แหละ รวมถึงความแกร่งในทุกอณู
ของเขาด้วย เธอเองก็พูดฉอเลาะไปอย่างนั้น ตอนเขาไม่อยู่
เธอยังมีตัวสำรองที่หล่อล่ำพอ ๆ กับเขาอีก 4-5 คน
........................................................................
ทางโชกุนโพก็ได้เรียกนายทหารหลายนายมารายงานตัว
รายหนึ่งที่ถูกเรียกก็คือโพวัน
โพวันเป็นนายทหารประจำการ เมื่อถูกเรียกระดมพล เขาก็ต้องไป
โพวันยังเป็นหนุ่มโสด เขาอยู่ที่ห้องกับแมวคู่ใจที่ชื่อจอม
"จอมเอ้ย พ่อต้องไปทำงานนานเลยนะลูก
พ่อจะฝากเจ้าไว้กับคุณป้าข้างห้องนะ ดูแลตัวเองดี ๆ นะ
พ่อจะรีบกลับนะลูกรักของพ่อ"
วิมานมายา โดย ศักดา ตอนที่ 140 เรียกระดมพล
กับหนานนูเปียอย่างเป็นทางการโดยอ้างเหตุผลว่า
ทางหนานนูเปียได้ลักพาตัวคุณหนูวิเวียน
ลูกสาวคนสุดท้องไปเรียกค่าไถ่ ทางสิริคิมาจาโรยอมไม่ได้
จึงขอประกาศสงครามเพื่อนำทหารเข้าไปช่วยคุณหนูวิเวียน
ราชาป่านูเปียกล่าวกับเจ้าชายจักรภพว่า
"ดูสิท่าน มันใส่ความเรา"
"แล้วตอนนี้คุณหนูวิเวียนเป็นอย่างไรบ้างครับ"
"เราดูแลอย่างดี รวมทั้งทาสอาเธอร์ด้วย
ทางเราพบว่าทาสอาเธอร์เป็นผู้มีอภิญญาด้วย"
"ทางเขาประกาศสงครามได้ลงคอ"
"บางพวกก็เป็นคนกระหายสงครามอยู่แล้ว"
"เหตุผลก็โกหกพกลมอีก"
"เป็นการสร้างความชอบธรรมในการประกาศสงคราม
กับเราไง ทั้ง ๆ ที่รู้นะว่าหนานนูเปียไม่มีทหาร
แล้วยังจะมาประกาศสงครามกับเราอีก ที่ช้ำไปกว่านั้น
ทางโชกุนโพประกาศสงครามกับเราด้วยและ
กล่าวว่าจะอยู่ข้างสิริคิมาจาโรตลอดชีวิต"
"โชกุนโพประกาศสงคราม?"
"ใช่ แต่กษัตริย์โพสีกับนายกฯดาวินไม่รู้เรื่องหรอก
คนที่ประกาศสงครามคือนายพลนิโคลัส"
"แล้วท่านจะแจ้งคนที่อยู่ในพื้นที่ส่วนในหรือไม่ครับ"
"เราไม่แจ้งหรอก เราอยากให้คนที่อยู่พื้นที่ส่วนใน
ใช้ชีวิตกันอย่างปกติ ถึงด้านบนจะมีเครื่องบินหรือโดรน
มาบินสำรวจก็จะมองไม่เห็นเพราะทางผู้มีอภิญญา
ได้ใช้ม่านอโณทัยบังไว้ คนที่อยู่ในโดมต่าง ๆ จะไม่ได้
รับรู้ข้อมูลใด ๆ เพราะทางเราไม่ให้ใช้ internet
พวกเขาสามารถดำรงชีวิตอย่างปกติสุขได้
ในแต่ละวัน เรามีอาหารเลี้ยงอย่างเพียงพอ
พวกเขาไม่ต้องใช้เงิน และที่สำคัญพวกเขาไม่มีทรัพย์สิน-
ส่วนตัว เราแจ้งว่าทรัพย์สินทุกอย่างของพวกเขา
เป็นของส่วนกลาง นี่คือการบริหารพื้นที่ส่วนในเกี่ยวกับประชากร
ส่วนเรื่องของสงคราม ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้มีอภิญญา"
...................................................................................
กษัตริย์โพสีแห่งโชกุนโพได้เรียกนายพลนิโคลัสเข้าเฝ้าด่วน
ตอนที่เข้าเฝ้า นายกฯดาวินก็อยู่ตรงนั้นด้วย
กษัตริย์โพสีทรงถามว่า "ท่านประกาศสงครามกับหนานนูเปียทำไม"
"ก็มันเลวนี่ มันลักพาตัวลูกสาวประธานาธิบดีนะครับท่าน"
"ท่านเชื่อว่าจริงเหรอ"
"ครับ ข้าเชื่อว่าจริง ข้าต้องขอตัวก่อนนะครับ"
นายพลหนุ่มโค้งคำนับแล้วเดินจากไป
ดาวินพูดว่า "เราคุมทหารอย่างเขาไม่ได้ จะทำอย่างไรดีครับ"
"ปล่อยไปก่อน ฉันคิดว่าทางหนานนูเปียน่าจะพอรับมือได้"
"เอ ทางโน้นยังมีทหารหลงเหลืออีกเหรอครับ"
"ไม่หรอก แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่าทหารกำลังรอพวกเขาอยู่"
..............................................................................
ทางสิริคิมาจาโรได้ประกาศระดมพลเพื่อนำทหาร
ไปทำสงครามที่หนานนูเปีย นนายทหารนายหนึ่ง
ที่ถูกเรียกตัวด้วยคือเอลเลียต
ตอนที่เขารู้ข่าว เอลเลียตยังนอนอยู่กับแฟนอยู่เลย
เขานอนหงาย เอามือประสานไว้ตรงท้ายทอยแล้วนอนทับไป
แฟนสาวนอนกอดเขาแน่น แล้วใช้มือลูบไล้ไปทั่วแผงอก
"คุณต้องไปจริง ๆ เหรอคะที่รัก"
"มันเป็นหน้าที่"
"ฉันไม่อยากให้คุณไปเลย"
"หลีกเลี่ยงไม่ได้"
"ฉันคงคิดถึงคุณมากเลยนะคะ"
เอลเลียตไม่ได้ตอบอะไร เขาลุกจากเตียงแล้วมาวิดพื้นไปเรื่อย ๆ
แฟนสาวมองเขาวิดพื้น เธอชินแล้วกับการถามคำตอบคำของเขา
ที่เธอชอบเขาก็เพราะพูดน้อยนี่แหละ รวมถึงความแกร่งในทุกอณู
ของเขาด้วย เธอเองก็พูดฉอเลาะไปอย่างนั้น ตอนเขาไม่อยู่
เธอยังมีตัวสำรองที่หล่อล่ำพอ ๆ กับเขาอีก 4-5 คน
........................................................................
ทางโชกุนโพก็ได้เรียกนายทหารหลายนายมารายงานตัว
รายหนึ่งที่ถูกเรียกก็คือโพวัน
โพวันเป็นนายทหารประจำการ เมื่อถูกเรียกระดมพล เขาก็ต้องไป
โพวันยังเป็นหนุ่มโสด เขาอยู่ที่ห้องกับแมวคู่ใจที่ชื่อจอม
"จอมเอ้ย พ่อต้องไปทำงานนานเลยนะลูก
พ่อจะฝากเจ้าไว้กับคุณป้าข้างห้องนะ ดูแลตัวเองดี ๆ นะ
พ่อจะรีบกลับนะลูกรักของพ่อ"