คือเรารู้ศึกว่สไอเรื่องการทดแทนบุญคุณพ่อแม่เนี้ยมันไม่ควรเลยอะแบบมำจำเป็นจริงๆเหรอที่ลูกทุกคนต้องทดแทนบุญคุณพ่อแม่ แบบพ่อแม่ต้องเกาะเรากินตลอดเลยเหรอหลังจากลูดได้งานทำ....คือทำไมพ่อแม่คนไทยถึงไม่ยอมคิดเรื่องนี้กันบ้างเลยเอะอะก็อ้างการเลี้ยงดูการดูแลแบบ กูเลี้ยงมาแต่เด็กอะ....แต่คือ...เราโดนคำนี้จากแม่แท้ๆซึ่ง...เราจำได้ดีว่าแม่ไม่ได้เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กคนที่เลี้ยงมอบความอบอุ่น ความรักให้มีแต่คุณย่า ซึ่งท่าให้เราตอบแทนบุญคุณ ขอตอบแทนคุณย่าดีกว่าเสียอีก เพราะแม่ทิ้งเราไปตั้งแต่เด็ก...ทอ้งไปตั้งแต่วัยประถมวัยที่ไม่รู้ภาษีภาษาอะไร ชู้คืออะไร ทำไมพ่อแม่ต้องแยกบ้านอยู่กันทำไมแม่ไม่กลับมาบ้าน พอเราเริ่มโตก็เริ่มพาพ่อเลี้ยงมาหามาอะไรทำเป็นมาเลี้ยงดูเราซึ่งพ่อปท้ๆเราก็ไม่ได้อะไร. พอเริ่มโตเราก็ไปๆมาๆระหว่างพ่อกับแม่ ทัเงคู่แยหทางกันแล้วเรารู้เรื่องแต่เราก็รักพวกเขาในแบบ ลูกที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดทว่าพอยิ่งโตขึ้นไปความรักก็เริ่มเปบี่ยนไปเป็นยังไงละ กดกดขี้ข่มเหง. เราเริ่มโดนใช้ความรุ่นแรงมากคิกไม่ใช้กับแค่แม่หร พ่อแท้ๆก็มี แต่ด้วยความที่เราอยู่กับพ่อมานานกว่าแม่  เราอยู่กับพ่อมาตั้งแต่ เด็กจนอายุ 18  ส่วนแม่ท่านับเวลาจริงเราพึงมาอยู่ได้เพียงแค่5 ปีแบบ ยูกินจริงๆเลยมาอยู่บ้านแม่ เรากฌคิดว่าจะได้ความรักจากแม่จรองๆจังๆทว่าไม่เลย บ้างครั่งก็ได้บ้างครั่งก็ใช้ความรุ่นแรง ไอคำบ้างคำที่แม่ไม่ควรพูดกับลูกก็ขอบพูดใส่ จะไปตายที่ไหนก็ไป  ท่าเป็นแบบนี้กลับไปเลย อะไรแบบเนี้ยมีให้เห็นทุกวัน และบ้างครั่งแม่ก็ทำตัวปัญญาอ่อนแบบไร้เหตุผลสุดๆ ในหลาบๆรอบ  พ่อเลี้ยงก็เริ่มจากไม่คุยไม่หื่อไม่อื้อ ชอบทำหน้าใส่ มองแรง วันไหนเลิกงานมาเหนื่อยๆก็เตะรองเท้าเอารองเท้าไปโยนทิ้งถังขยะบ้าง บ้างครั่งเรากลัยมาจากวิลัยเหนื่อยเพราะฝึก รด. มาเราก็มีลืมกุญแจไว้ที่รถบ้านแต่ก็จอดในบ้านแล้วพอเขากลับมา ก็ชอบเอากุญแจรถไปโยรทิ้งโยนขว้างสุดท้ายหาย.......รถยังผ่อนเงินไม่หมดก็ขับไม่ได้ แล้วจนต้องทำกุญแม่ใหม่=_=เสียเงินอีก แล้วก็มาโทษเรา...คือ แค่เตื่อน. แค่พูด ที่หลังอย่าทำแบบนี้นะมันมีโจรมีอะไรก็ว่สไป แบบสั่งสอนแบบคยปกตอมัยไม่ได้เหรอ ทำไมต้องทำรายข้าวของแบบนี้อะ....แล้วมันหลายครั่งด้วยคือบ้างที่เราก็เบื่อกับความไร้เหตุผลของคนพวกเนี้ยแต่เราทำอะไรไม่ได้แล้วอะ. เราจะออกไปอยู่นอกบ้านก็เอาอะไรตอดตัวไม่ได้ ขนาดตอนเงินเดือนเราออกเขาก็ยึดไปหมดเราได้ใช้แค่500 จาก 13,000 ...แล้วพอเราจะขอใช้เราบอกนี้มันเงินเดือนก้อนแรกเรา. ก็มาด่าเราแบบใช้คำรุนแรง. กูเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก... ท่าจะเอาไปใช้ก็เอาไปแต่ต้องคืนเงินที่กูเลี้ยงดูมากูเสีบไปเป้นล้านๆให้ คือแบบเราเถียงไม่ได้อยู่แล้วอะ.....มันหน้าหงุดหงิดนะที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ชอบทำอพไรแบบเนี้ย..แล้วมันไม่ได้มีแค่ ครอบครัวเรานะ หลายๆครอบครัวลูกๆก็โดน...   ท่ามีคนบอกว่าเราโชคดีที่มีพ่อแม่ แต่เรามองว่ามันคือโชคร้ายมากกว่าเพราะ พ่อแม่เราไม่ได้มองเราเหมือนลูกแลเวปต่มองเป็นเหมือน ผลไม้ที่สุกงอม พร้อมขายมากกว่าอะ .....   เราไม่อยากทดแทนตอบแทนบุญคุณพ่อแม่เลย....เราอยากมหนีออกจากบ้านแต่ทำไม่ได้เพราะไม่มีเงิน.... ทุกวันนี้เราทำอะไรก็ผิดไปหมดไม่ว่าจะทำดเวยหน้าทีหรือไม่ เรากลับบ้านมาเหนื่อยๆ ก็อยากจะนอนเหลือกกลิ่งตามภาษาวัยรุ่นเราไม่ได้เล่นโทรศัพท์มาทั้งวัน คือไม่ใช้ว่าเราไม่ทำงานบ้านนะแต่เราขอนิดหน่อยก็ไไม่ได้...แม่จะมาด่ามาว่าเรามองเราเป็นขยะ....แต่พอตัวเองมาทำได้....นั่งเล่นโทรศัพท์สบายใจเชิบเพราะว่าเราทำหมดแล้วงานบ้านงานอะไร.....แบ้วเราจะบอกอะไรนะ....เราลองหนีด้วยการทำโอที  เราคือเราโดด่าเราโดนแม่ด่าเพราะว่าทำโอที...

ทำไมพ่อแม่สังคมไทยถึงไม่คิดจะปล่อยลูกๆไปบ้าง ใช้ที่พ่อแม่ดูแลเราๆมาตั้งแต่เด็กแต่ไม่ไม่ใครมองเป็นเรื่องของบุญคุณมันควรมองเป็นเรื่องของสายสัมพันธ์ระหว่างครอบครัว ระหว่างความรักมากกว่าอะ

ทำไมพ่อแม่ชาวต่างชาติถึงทำได้อะ เราเห็รพ่อแม่ชาวต่างชาติคือท่าลูกโตขึ้นก็แถบจะเตะออกจากบ้านไล่ไปใช้ชีวิตเลย ต่างจากคนไทยที่ห่วงลูกมากๆ เป็นห่วงอะไรไม่รู้ระกหน้ากบัวเราไรความรับผิดชอบ....เพราะแบบเนี้ย เราว่าลูกไหลายๆคนขาดประสบการณ์เอามากๆ เพราะไม่มีภูมิคุ้มกัน. และบ้างคนก็แถบหางานไม่ได้และก็โดรพ่อแม่กดดั้นอัก เพื่อไเราหลายคนเป็นซึมเศร้าเพราะเรื่องเนี้ยจากคนร่าเริงกลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย.. จากคนที่ยิ้มตลอดเวลากลายเป็นคนที่แถบจะไม่สนใจอะำรเลยนอกจากทำงานทำงานและหาเงิน แค่รายจ่ายของตัวเองก็เยอะแล้วต้องมาแย่งให้พอ่แม่อีกอะ ทั้งที่พ่อแม่ก็ควรจะลองกาเงิรด้วยตัวเองได้อยู่แบ้วหลังจากลูกออกไปทำงานมีครอบครัว