ปรึกษาค่ะ ตรงๆเลยคืออยากไปเช่าห้องอยู่เองค่ะ จะจบมหาลัยแล้ว แต่ที่บ้านไม่ปล่อย ไม่ปล่อยเลย... คือไม่ให้ออกไปมีสังคมข้างนอกแบบเพื่อนๆเลย ไม่ให้ไปสังสรรค์ ไม่ให้นอนบ้านเพื่อน ไม่ให้เที่ยวไหน ยกเว้นห้างใกล้บ้าน เราอยากมีโมเมนต์ไปเที่ยวข้างนอกแบบเพื่อนๆบ้าง เช่น ไปทะเล ไปนอนค้างสักคืน ไปคอนเสริตกลับบ้านดึกแบบเพื่อนๆบ้าง เราเข้าใจว่าที่บ้านเป็นห่วงเรา แต่ใจลึกๆ เราเห็นเพื่อนเราออกไปเที่ยวกันเราก็อยากเที่ยวบ้าง เราโดนเพื่อนว่าตลอดเรื่องที่ชวนไปเที่ยว ไปงานวันเกิดกลับมืดๆ แล้วที่บ้านเราไม่ให้เราไป เพื่อนก็จะไม่โอเคกับเรา ส่วนนึงเราเข้าใจที่บ้าน แต่อีกส่วนนคงก็แอบน้อยใจว่าทำไมคนอื่นไปข้างนอกได้ อยากไปไหนก็ได้ไป เช่นไปเคาน์ดาวน์กับเพื่อนกับแฟน ไปเล่นน้ำสงกรานกับเพื่อน ไปงานวันเกิดเพื่อน ไปนอนค้างบ้านเพื่อน แต่ทำไมเราถึงไม่ได้ใช้ชีวิตแบบคนอื่น เคยดื้อไปบ้านเพื่อน โทรมาตามเราด่าเราเละเลย เราต้องรีบวนรถกลับบ้าน พอเลิกเรียนก็จะโทรเช็คเรายิกๆๆว่าเลิกเรียนรึยัง กลับบ้านรึยัง อยู่ที่ไหน แบบนี้ทุกวันเลย เราเลยกลายเป็นมีไรก็จะไม่บอกที่บ้าน บางทีอยากโกหกก็ไม่กล้า เพราะเขาเช็คเราตลอด ส่วนนึงเราเป็นคนกลัวแม่มากตั้งแต่เด็กเพราะขัดคำสั่งแล้วโดนทุบตีตบหน้าบ่อยเป็นประจำเลยกลายเป็นคนกลัวแม่เป็นพิเศษค่ะ ซึ่งแม่ตีกรอบชีวิตเราหนามาก ตัดสินใจคิดอะไรแทนเราทุกอย่างตั้งแต่เด็กจนโตเลย เราเลยรู้สึกอยากลองออกไปเช่าห้องดู จะได้ใช้ชีวิตที่ตัวเองออกแบบบ้าง เราเป็นลูกผญพี่คนโต ที่บ้านเป็นคนจีน เราทำงานบ้านงกๆเหนื่อยตายทุกวัน โดนบ่นด่าตำหนิ ทุกอย่างต้องเนี๊ยบสุดๆๆ  เรื่องจุกจิกเล็กน้อยแกเนี๊ยบมากจนเราปวดหัวอึดอัด แต่ต้องอดทน ต้องเป็นผญที่ดีทุกด้านให้เขา บวกกับเรียนมหาลัยอีก เป็นเด็กทุนที่ต้องคุมเกรด เหนื่อยมากๆ จนบางทีก็คิดสั้นบ่อยๆ เคยไปหาหมอจิตแพทย์ ก็ได้ยามากิน แต่ด้วยความที่รพ.อยู่ไกล และไม่มีเงินไปรักษา เลยต้องหยุด และเราก็มีแฟน แน่นอนว่าที่บ้านไม่ยอมให้เรามีแฟน แต่เราแอบคบกันได้6ปี ซึ่งที่บ้านก็รู้ว่าเราแอบคบกัน แต่ตอนนี้ที่บ้านห้ามเราไม่ได้แล้ว (เรื่องแฟน) เขาก็เบาลงให้เราหน่อยนึง แต่รวมๆคืออึดอัดมากอยู่แล้วไม่มีความสุขเลย เราพยายามเรียนให้จบแล้วจะออกมาลองเช่าห้องอยู่แล้วทำงานเลี้ยงตัวเอง แต่ที่บ้านเราสั่งห้ามเราไปเช่าห้องตอนทำงาน เราก็ถามว่าถ้าได้ทำที่ไกลๆล่ะ เพราะที่บ้านเราไม่มีรถโดยสารเลย ต้องนั่งรถหลายต่อ มันเสียเวลา และเหนื่อย เขาก็ว่า ละจะไปสมัครที่ไกลบ้านทำไม ถ้าไกลไม่ให้ไป เขาบอกว่า ถ้าเราไปใครจะทำงานบ้าน ใครจะดูแลคนแก่ในบ้าน และบ้านตัวเองก็มีอยู่แล้วจะไปหาเช่าทำไม ซึ่งเราขัดคำสั่งคนในบ้านไม่ได้เลยเรากลัวมากๆๆ เวลาเขาโมโหน่ากลัวสุดๆ แล้วอีกอย่างทุกวันนี้มหาลัยที่เราเรียนอยู่ไกลบ้าน เราก็อดทนเดินทางไกลๆไปกลับ นั่งรถ3ต่อไม่รวมเดินไกลอีก ใจจริงๆก็อยากเช่าที่อยู่ใกล้ๆมหาลัย แต่อย่างว่าที่บ้านไม่ให้ ชีวิตมีแต่คำว่าอดทนเลยค่ะตอนนี้ อยากออกมาก็ออกไม่ได้เขาไม่ให้ออก ไม่กล้าขัดคำสั่งอีก กลัว เหมือนฝังใจกับทุกอย่างไปเลย  เราควรทำยังไงดี อึดอัดมากๆ วันๆคิดแต่ว่าเมื่อไหร่จะได้ออกมาใช้ชีวิตในแบบของตัวเองมันจะเป็นแบบนี้อีกนานไหม คือเราก็เข้าใจครอบครัวส่วนนึงนะ แต่ที่ผ่านมาเราสาหัสมากๆเอาเรื่องเลยแต่ไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไงพิมพ์ยังไงหมด ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ