กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘ toshare

ยามราตรีหมอกมัวทั่วพนาศ เสียงจักจั่นขับขานสะท้านไหว แสงจันทร์เพ็ญเย็นชื้นระรื่นใจ แต่เงาไม้กลับเคลื่อนเหมือนมีคน ยินเสียงครวญหวีดแว่วจากแนวป่า คล้ายเสียงผ้าขาวพรายร่ำคร่ำบ่น ผีตายโหงโศกเศร้าระทมทน ยั

ฝนโปรยปรายละอองต้องปลายฟ้า ชะรอยมาพร่ำพรายคล้ายถ้อยฝัน กลิ่นดินหอมลอยล่องกลางจิตพลัน ย้ำคืนวันเหงาเก่ากลับเคล้าคลอ ฟ้าคำรามไกลโพ้นปนเสียงคิด ลมกระซิบเย็นชื้นกลืนใจรอ รอยยิ้มหนึ่งในความหลังยังพะนอ หยด

ตะเกียงจุดติดแล้ว โชยแสง ไฟอ่อนโรยฤาแรง แจ่มจ้า ถึงวันย่อมมอดแดง วูบดับ มืดมิดแสงเร็วช้า เหตุด้วยปัจจัย ตะเกียงใดที่ไส้ หมดไป คือเหตุดับของไฟ หนึ่งนั้น ตะเกียงที่เหือดไข หมดแห่ง น้ำมัน ไฟย่อมดับสบั้น